حرم امام حسین(ع): تفاوت میان نسخه‌ها
←دومین بنا
| خط ۴۰: | خط ۴۰: | ||
===دومین بنا=== | ===دومین بنا=== | ||
هنگامی که [[مأمون عباسی]] [[خلافت]] را در اختیار گرفت، همه عبّاسیان در برابر او ایستادند و او نیز برای آن که حکومت خود را | هنگامی که [[مأمون عباسی]] [[خلافت]] را در اختیار گرفت، همه عبّاسیان در برابر او ایستادند و او نیز برای آن که حکومت خود را ثَبات دهد و خود را از مخالفت عبّاسیان برهاند، به فرزندان [[علی(ع)]] و شیعیان او توسّل جست و خواهان نزدیکی بیشتر به آنان شد و به همین خاطر [[امام رضا(ع)]] را به [[ولایتعهدی امام رضا(ع)|ولایتعهدی]] گماشت. | ||
مأمون در سال ۱۹۳ق. دستور داد قبر امام حسین(ع) بازسازی شود و به شیعیان اجازه داده شود به زیارت مرقد امامان شیعه بروند. | مأمون در سال ۱۹۳ق. دستور داد قبر امام حسین(ع) بازسازی شود و به [[شیعه|شیعیان]] اجازه داده شود به [[زیارت]] مرقد امامان شیعه بروند. | ||
در دوره مأمون بنایی بر مضجع امام حسین(ع) ساخته شد و این بنا تا سال ۲۳۲ق یعنی دوران زمامداری [[متوکل]] برجای ماند. چون متوکل به قدرت رسید بر شیعه سخت گرفت و آنان را در تنگنا قرار داد، فرمان تعقیب علویان را صادر کرد و آنان را از زیارت مرقد امام حسین(ع) باز داشت. او به گذاشتن پاسگاه‌های منع و تعقیب زائران که در همه پانزده سال فرمانروایی‌اش به سختی دست به کار این تعقیب و منع بودند بسنده نکرد، بلکه به نابود کردن، با خاک یکسان ساختن و آب بستن به مرقد امام حسین(ع) فرمان داد.<ref>آل طعمه، کربلا و حرم‌های مطهر، مشعر، ص ۹۵ـ۹۴.</ref> طبری این واقعه را در ذیل حوادث سال ۲۳۶ ق آورده است.<ref>طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۹، ص۱۸۵.</ref> | در دوره مأمون بنایی بر مضجع امام حسین(ع) ساخته شد و این بنا تا سال ۲۳۲ق یعنی دوران زمامداری [[متوکل]] برجای ماند. چون متوکل به قدرت رسید بر شیعه سخت گرفت و آنان را در تنگنا قرار داد، فرمان تعقیب علویان را صادر کرد و آنان را از زیارت مرقد امام حسین(ع) باز داشت. او به گذاشتن پاسگاه‌های منع و تعقیب زائران که در همه پانزده سال فرمانروایی‌اش به سختی دست به کار این تعقیب و منع بودند بسنده نکرد، بلکه به نابود کردن، با خاک یکسان ساختن و آب بستن به مرقد امام حسین(ع) فرمان داد.<ref>آل طعمه، کربلا و حرم‌های مطهر، مشعر، ص ۹۵ـ۹۴.</ref> طبری این واقعه را در ذیل حوادث سال ۲۳۶ ق آورده است.<ref>طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۹، ص۱۸۵.</ref> | ||