فزت و رب الکعبه: تفاوت میان نسخه‌ها

''' فُزْتُ وَ رَبِّ الْکَعْبَه''' سخنی از [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] به معنای «به پروردگار کعبه سوگند، رستگار شدم.‏»<ref>محدثی، فرهنگ غدیر، ۱۳۹۲ش، ص۴۶۵.</ref> که پس از [[شب ضربت‌خوردن امام علی(ع)|ضربت خوردن]] در سحر [[۱۹ رمضان]] [[سال ۴۰ هجری قمری|سال ۴۰ق]] بر زبان آورده است.

[[پرونده:محراب مسجد کوفه.jpg|thumb|130px|حکاکی عبارت فزت و رب الکعبه بر محراب مسجد کوفه]]

بنا به گزارش ابن‌قتیبه دینوری تاریخ‌نگار قرن سوم هجری قمری، [[ابن‌ملجم مرادی|ابن‌ملجم]] به طرف على(ع) رفت و گفت: حُکم از آن خداست نه از آن تو، سپس با شمشیر ضربه‏‌اى بر پیشانى على(ع) زد. على(ع) گفت: «فُزْتُ وَ رَبِّ الْکَعْبَة؛ به خداى کعبه رستگار شدم».<ref>ابن‌قتیبه، الإمامة و السیاسة، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۱۸۰.</ref> [[مرتضی مطهری]] (ترور: ۱۳۵۸ش)، این عبارت را شاهدی بر این نکته ذکر می‌کند که از منظر اخلاق فردی، در منطق اسلام [[شهادت |شهادت]] برای شهید موفقیت است نه شکست<ref> مطهری، مجموعه آثار، ۱۳۷۶ش، ج۱۷، ص۵۶۶-۵۶۷.</ref> ازاین‌رو شهادت، جشن و شادمانی دارد.<ref>مطهری، مجموعه آثار، ج۲۴، ص۴۷۱.</ref> در [[پیام امام امیرالمؤمنین (کتاب)|شرح نهج‌البلاغه آیت‌الله مکارم]] نیز این عبارت شاهدی برای این مسئله ذکر شده که روح علی(ع) با جهان مادی پیوند نداشته بلکه پیوندش با عالم بالا، فرشتگان و خدا بوده است؛ ازاین‌رو امام، ضربه ابن‌ملجم را مقدمه لقای پروردگار می‌دانسته است.<ref>مکارم شیرازی، پیام امیرالمؤمنین، ۱۳۸۶ش، ج۵، ص۷۱۷.</ref>