پرش به محتوا

امام علی علیه‌السلام: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۳۲۷: خط ۳۲۷:
چه زنم چو نای هر دم ز نوای شوق او دم\\که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را
چه زنم چو نای هر دم ز نوای شوق او دم\\که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را
«همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی\\به پیام آشنائی بنوازد آشنا را»
«همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی\\به پیام آشنائی بنوازد آشنا را»
ز نوای مرغ یاحق بشنو که در دل شب\\غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا}}|تاریخ بایگانی| منبع = <small>دیوان [[محمدحسین شهریار|شهریار]]</small>| تراز = چپ|تراز گفتاورد=وسط| عرض =۳۰۰px | اندازه خط = 4px|رنگ پس‌زمینه=#B0E0E6| گیومه نقل‌قول =| تراز منبع = چپ}}
ز نوای مرغ یاحق بشنو که در دل شب\\غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا}}|تاریخ بایگانی| منبع = <small>دیوان [[محمدحسین شهریار|شهریار]]</small>| تراز = چپ|تراز گفتاورد=وسط| عرض | اندازه خط = 4px|رنگ پس‌زمینه=#B0E0E6| گیومه نقل‌قول =| تراز منبع = چپ}}
{{اصلی|فضائل امام علی(ع)}}
{{اصلی|فضائل امام علی(ع)}}
فضایل امام علی(ع) به آیات، روایات و حوادثی اشاره دارد که در آنها فضایل، صفات و ویژگی‌های امام علی(ع) نخستین امام شیعیان بیان شده است.<ref> اصغرپور، «درآمدی بر مناقب‌نگاری اهل‌بیت»، ص۲۶۷.</ref> [[ابن ابی‌الحدید]] از علمای اهل سنت در قرن ۷ق معتقد است که امام علی(ع) سررشته تمام فضیلت‌ها است و به همین خاطر هر فرقه و گروهی خود را به او منتسب می‌کند<ref>ابن ابی‌الحدید، شرح نهج‌البلاغة، ۱۴۰۴ق، ج۱، ص۱۷.</ref> و همچنین منشأ علومی چون علم کلام، فقه، تفسیر، قرائت، نحو، فصاحت و بلاغت علی(ع) است.<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ۱۴۰۴ق، ج۱، ص۱۴-۲۷.</ref>
فضایل امام علی(ع) به آیات، روایات و حوادثی اشاره دارد که در آنها فضایل، صفات و ویژگی‌های امام علی(ع) نخستین امام شیعیان بیان شده است.<ref> اصغرپور، «درآمدی بر مناقب‌نگاری اهل‌بیت»، ص۲۶۷.</ref> [[ابن ابی‌الحدید]] از علمای اهل سنت در قرن ۷ق معتقد است که امام علی(ع) سررشته تمام فضیلت‌ها است و به همین خاطر هر فرقه و گروهی خود را به او منتسب می‌کند<ref>ابن ابی‌الحدید، شرح نهج‌البلاغة، ۱۴۰۴ق، ج۱، ص۱۷.</ref> و همچنین منشأ علومی چون علم کلام، فقه، تفسیر، قرائت، نحو، فصاحت و بلاغت علی(ع) است.<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ۱۴۰۴ق، ج۱، ص۱۴-۲۷.</ref>