امام علی علیه‌السلام: تفاوت میان نسخه‌ها

===پس از رحلت پیامبر(ص)===

{{جعبه نقل قول |عنوان= |نقل‌قول= «{{عربی|فَصَبْرَتُ وَ فِى العَيْنِ قَذًى، وَ فِى الْحَلْقِ شَجاً، أرى تُراثىِ نَهْباً}}»{{سخ}} «به صبر گراییدم؛ در حالی که دیده از خار غم خسته بود و آوا در گلو شکسته، می‌دیدم میراثم به غارت می‌رود.»|منبع=نهج‌البلاغه، خطبه سوم([[خطبه شقشقیه]]) سخن [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] در باره صبر و شکیبایی دوران ۲۵ ساله  پیش از [[خلافت]]<ref>{{پک|شهیدی|۱۳۸۰|ک=دانشنامه امام علی(ع)|ج=۸|ص=۲۱}}</ref> |تراز=راست|عرض=۳۰۰px |حاشیه=۳px |رنگ پس‌زمینه =#ebf2ff}}

پیامبر(ص) در [[صفر]] [[سال ۱۱ هجری]] درگذشت.<ref>{{پک|معادیخواه|۱۳۸۲|ک=تاریخ اسلام (گسترش قلمرو خلافت اسلامی)|ص=۸۵}}</ref> علی(ع) پس از رحلت پیامبر(ص) و در ۳۳ سالگی به [[امامت]] رسید.<ref>طباطبایی، شیعه در اسلام، ۱۳۷۸ش، ص۲۰۱.</ref> علی(ع) مشغول کفن و دفن پیامبر بود که گروهی در [[واقعه سقیفه بنی‌ساعده|سقیفه]]، [[ابوبکر]] را برای خلافت برگزیدند. پس از خلافت ابوبکر، امام علی(ع) ابتدا از بیعت خودداری کرد<ref>مجلسی، بحار الانوار، ج۲۸، ص۲۹۹؛ مجلسی، مرآة العقول، ج۵، ص۳۲۰.</ref> ولی سرانجام با او بیعت کرد.<ref>{{پک|دینوری|۱۳۷۱|ک=الامامة والسیاسة|ج=۱|ص=۳۰-۲۹|نقطه=نه}}{{پک|مسعودی|۱۴۰۹|ک=مروج الذهب|ج=۱|ص=۶۴۶}} طبری، تاریخ طبری، ج۴، ص ۱۳۳۰؛ بلاذری، انساب الاشراف، ج ۱، ص ۵۸۶ ـ ۵۸۷.</ref> شیعیان معتقدند این بیعت از روی اجبار بوده<ref>{{پک|دینوری|۱۳۷۱|ک=الامامة والسیاسة|ج=۱|ص=۳۰-۲۹|نقطه=نه}}{{پک|مصاحب|۱۳۸۰|ک=دایرةالمعارف فارسی|ج=۲|ص=۱۷۶۱}}</ref> و شیخ مفید معتقد است امام علی(ع) هرگز بیعت نکرده است.<ref>شيخ مفيد، الفصول المختاره، ص ۴۰ و ۵۶ به بعد.</ref><ref>{{پک|فاطمی|۱۳۸۰|ک=دانشنامه امام علی(ع)|ج=۸|ص=۴۰۷}}</ref> به عقیده [[شیعه]]، یاران خلیفه برای گرفتن بیعت به [[واقعه هجوم به خانه حضرت فاطمه(س)|خانه علی(ع) حمله]] کردند<ref>جوهری بصری، السقیفة و فدک، ۱۴۱۳ق، ص۷۲ و ۷۳.</ref> که طی آن فاطمه(س) آسیب دید و فرزندش [[سقط جنین|سقط]] شد.<ref>طبرسی، الاحتجاج، ۱۳۸۶ق، ج۱، ص۱۰۹.</ref> در همین ایام، ابوبکر [[فدک]] را [[غصب فدک|غصب]] کرد<ref>{{پک|استادی|۱۳۸۰|ک=دانشنامه امام علی(ع)|ج=۸|ص=۳۶۶}}</ref> و علی(ع) به دادخواهی از فاطمه(س) برخاست.<ref>مجلسی، بحار الانوار، دارالرضا، ج۲۹، ص۱۲۴.</ref> فاطمه(س) پس از واقعه حمله به خانه، در بستر بیماری افتاد و پس از مدت کوتاهی در سال یازدهم هجری به [[شهادت]] رسید.<ref>طبری امامی، دلائل الامامة، ۱۴۱۳ق، ص۱۳۴.</ref>