استعاذه: تفاوت میان نسخه‌ها

استعاذه در فرهنگ اسلامی به ویژه در [[قرآن کریم]]، دعایی است که به وسیله آن، انسان برای دفع شرور، خود را در پناه خداوند متعال قرار می‌دهد. کلمه استعاذه از ریشه (ع و ذ) گرفته است. از ریشه عوذ، صیغه‌های گوناگونی ساخته شده است همانند «‌اعوذُ‌» و «‌استعیذُ‌» که در [[حدیث|احادیث]] اسلامی استعمال شده است و لغت شناسان این کلمات را به یک معنا دانسته‌اند.<ref>ازهری، تهذیب اللغه، ج۳، ص۱۴۷؛ جوهری، الصحاح، ج۲، ص۵۶۶</ref>

واژه عوذ و مفهوم آن، سابقه‌ای دیرین در زبان‌های سامی، داشته است؛ چنانکه در زبان عبری باستان، نیز عوذ به معنی پناه گرفتن به کار می‌رفته است.<ref>نک: گزنیوس، ص۷۳۱</ref> در میان عرب پیش از [[اسلام]] و نیز در صدر اسلام نامهای اشخاصی چون عَوذ، مُعَوَّذ و مُعاذ رواج داشته که همگی برگرفته از این ماده است.<ref>مثلاً نگاه کنید: ابن سعد، فهرست اعلام؛ ابن حزم، جمهره، ص۳۷۱، ۴۴۷</ref>

واژه «‌لَوذ‌» گونه دیگری از واژه «‌عوذ‌» است که در [[حدیث|احادیث]] به معنای پناه بردن به خداوند از شر چیزی آمده است، مانند «‌بک استغثت و لذت و لا الوذ بسواک‌»به تو پناه آوردم و از تو فریادرسی خواستم، به تو پناه آوردم و جز به تو پناه نمی‌آورم <ref> نگاه کنید: طوسی، مصباح، ص۵۹۷</ref>