آیه ۵۹ سوره انعام: تفاوت میان نسخه‌ها

آیه ۵۹ سوره انعام (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۵ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۲۸

۹ بایت اضافه‌شده ، ۱۵ فوریه

←‏جایگاه آیه در فرهنگ و علوم اسلامی

دیداریویکی‌متن

Gholamzadeh

confirmed، templateeditor

۸۶۲

ویرایش

@@ خط ۱۰: / خط ۱۰: @@
 [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]] «مفاتح الغیب» را به عالَمی تفسیر می‌کند که همه اشیاء و پدیده‌های جهان مادی قبل از اینکه پا به این عالم بگذارند در آن موجودند با این تفاوت که حدود و اندازه‌های محسوسی که در این جهان همراه آنهاست را ندارند و در واقع در عالم غیب وجودی مبهم و غیرمقداری دارند. علامه طباطبایی این احتمال را نیز مطرح می‌سازد که در خزائن غیب الهی موجودات دیگری نیز وجود دارند که از سنخ موجودات مادی و زمانی نیستند. او می‌گوید این نوع از غیب که هیچ وقت پا به جهان مادی و محسوس نمی‌گذارد را غیب مطلق می‌نامند.<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۳۵۲ش، ج۷، ص۱۲۵.</ref>
 ==جایگاه آیه در فرهنگ و علوم اسلامی==
-در نماز غفیله که از نمازهای مستحبی است آیه ۵۹ سوره انعام قرائت می‌شود.<ref>طباطبایی یزدی، العروه الوثقی، ۱۴۱۹ق، ج۲، ص۲۴۶-۲۴۷.</ref><br>
+آیه ۵۹ سوره انعام در نماز غفیله که از نمازهای مستحبی است سوره انعام قرائت می‌شود.<ref>طباطبایی یزدی، العروه الوثقی، ۱۴۱۹ق، ج۲، ص۲۴۶-۲۴۷.</ref><br>
-این آیه و  به طورویژه مفهوم فراز ابتدایی آن مورد توجه فلاسفه و عرفای مسلمان قرار گرفته است. ابن‌سینا علم خدا به جزئیات جهان محسوس را از طریق علم او به نخستین مخلوقاتش همچون [[عقل اول]] که علت موجودات دیگر هستند تبیین کرده و آن‌ها را مصداق مفاتح الغیب معرفی می‌کند.<ref>ابن‌سينا، الشفاء(الإلهيات‌)، ۱۴۰۴ق، ج۱، ص۳۶۲.</ref> ابن رشد نیز پس از بیان اینکه آگاهی از اسباب و علل یک چیز، آگاهی از آن چیز را به همراه دارد، علم خدا را از طریق علم او به اسباب و علل اولیه و این اسباب و علل را همان مفاتح الغیب می‌داند.<ref>ابن رشد، الکشف عن مناهج الأدله فی عقائد المله، ۱۹۹۸م، ص۱۸۹.</ref><br>
+این آیه و به طور ویژه فراز ابتدایی آن مورد توجه فلاسفه و عرفای مسلمان قرار گرفته است. ابن‌سینا علم خدا به جزئیات جهان محسوس را از طریق علم او به نخستین مخلوقاتش همچون [[عقل اول]] که علت موجودات دیگر هستند تبیین کرده و آن‌ها را مصداق مفاتح الغیب معرفی می‌کند.<ref>ابن‌سينا، الشفاء(الإلهيات‌)، ۱۴۰۴ق، ج۱، ص۳۶۲.</ref> ابن رشد نیز پس از بیان اینکه آگاهی از اسباب و علل یک چیز، آگاهی از آن چیز را به همراه دارد، علم خدا را از طریق علم او به اسباب و علل اولیه و این اسباب و علل را همان مفاتح الغیب می‌داند.<ref>ابن رشد، الکشف عن مناهج الأدله فی عقائد المله، ۱۹۹۸م، ص۱۸۹.</ref><br>
 ملاصدرا در برخی کلماتش به نظریه ابن سینا و استفاده او از آیه ۵۹ انعام اشاره می‌کند<ref>ملاصدرا، الحکمه المتعالیه، ۱۹۸۱م، ج۳، ص۴۱۵.</ref> و در جای دیگر مصداق مفاتح الغیب را [[عقل فعال]] بر می‌شمارد و آن را منبع علوم شهوی و الهامات انبیاء می‌داند.<ref>ملاصدرا، تفسیر القرآن الکریم، ۱۳۶۶ش، ج۶، ص ۱۱۸.</ref><br>
 در سخنان عرفای مسلمان نیز [[اعیان ثابته]]<ref>قیصری، شرح فصوص الحکم، ۱۳۸۲ش، ج۲، ص۸۸۵.</ref>، حضرت احدیت<ref>امام خمينى، تعليقات على شرح« فصوص الحكم» و« مصباح الانس»، پاسدار اسلام، ص۲۵.</ref> و اسماء کلیه الهی<ref>جامی، اشعة اللمعات، ۱۳۸۳ش، ص۱۷۲.</ref> به عنوان مصادیقی برای مفاتح الغیب معرفی شده‌اند.