|
|
| خط ۶۵: |
خط ۶۵: |
| *[[احمد بن حنبل]]، [[حمزة بن حبیب|حمزه]] از قاریان هفت‌گانه و برخی دیگر معتقدند که بسمله فقط در سورهٔ حمد آیه‌ای مستقل است و جزئی از این سوره به شمار می‌رود.<ref>رشیدرضا، تفسیر المنار، ۱۹۹۰م، ج۱، ص۳۴؛ آلوسی، روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۴۱.</ref> | | *[[احمد بن حنبل]]، [[حمزة بن حبیب|حمزه]] از قاریان هفت‌گانه و برخی دیگر معتقدند که بسمله فقط در سورهٔ حمد آیه‌ای مستقل است و جزئی از این سوره به شمار می‌رود.<ref>رشیدرضا، تفسیر المنار، ۱۹۹۰م، ج۱، ص۳۴؛ آلوسی، روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۴۱.</ref> |
| ==فضلیت== | | ==فضلیت== |
| روایاتی در بیان فضیلت بسمله در منابع تفسیری و روایی شیعه و اهل سنت آمده است. قرطبی در تفسیرش از امام علی(ع) نقل کرده است که بسمله شفای هر بیماری و یاری‌کننده هر دارویی است.<ref>قرطبی، الجامع لاحکام القرآن، ۱۳۶۴ش، ج۱، ص۱۰۷.</ref> برپایه روایتی در تفسیر عیاشی به نقل از [[امام رضا(ع)]] این آیه باکرامت‌ترین و بزرگ‌ترین آیه قرآن دانسته شده است.<ref>عیاشی، تفسیر العیاشی، ۱۳۸۰ش، ج۱، ص۲۱.</ref> همچنین در برخی روایات، کتابت زیبای آن برای تعظیم خداوند، موجب غفران و بخشش<ref>سیوطی، درالمنثور، دار الفکر، ج۱، ص۲۷.</ref> و قرائت آن رهایی و نجات از آتش دوزخ است.<ref>بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۹۹.</ref> در روایتی چنین نقل شده که اسرار همه کتاب‌های آسمانی در قرآن جمع است و همه آنچه در قرآن است در [[سوره فاتحه]] و همه آنچه در سوره فاتحه است در بسمله آن جمع شده است.<ref>قندوزی، ینابیع المودة، ۱۴۲۲ق، ج۱، ۲۱۳.</ref> همچنین در فضیلت این آیه گفته‌اند نزدیکی آن به اسم اعظم خدا بیش از نزدیکی سیاهی چشم به سفیدی آن است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا، انتشارات جهان، ج۲، ص۵-۶.</ref> | | روایاتی در بیان فضیلت بسمله در منابع تفسیری و روایی شیعه و اهل سنت آمده است. قُرطُبی در تفسیرش از [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] نقل کرده که بسمله شفای هر بیماری و یاری‌کننده هر دارویی است.<ref>قرطبی، الجامع لاحکام القرآن، ۱۳۶۴ش، ج۱، ص۱۰۷.</ref> برپایه روایتی در [[تفسیر عیاشی (کتاب)|تفسیر عیاشی]] به نقل از [[امام رضا(ع)]] این آیه باکرامت‌ترین و بزرگ‌ترین آیه قرآن است.<ref>عیاشی، تفسیر العیاشی، ۱۳۸۰ش، ج۱، ص۲۱.</ref> همچنین در برخی روایات، کتابت زیبای آن برای تعظیم خداوند، موجب غفران و بخشش<ref>سیوطی، درالمنثور، دار الفکر، ج۱، ص۲۷.</ref> و قرائت آن رهایی و نجات از آتش دوزخ است.<ref>بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۹۹.</ref> در روایتی چنین نقل شده که اسرار همه کتاب‌های آسمانی در قرآن جمع است و همهٔ آنچه در قرآن است در [[سوره فاتحه|سورهٔ فاتحه]] و همهٔ آنچه در سوره فاتحه است در بسمله آن جمع شده است.<ref>قندوزی، ینابیع المودة، ۱۴۲۲ق، ج۱، ۲۱۳.</ref> |
| {{جعبه نقل قول | | {{جعبه نقل قول |
| |عنوان= | | |عنوان= |
| خط ۸۵: |
خط ۸۵: |
| |شکل‌بندی منبع = | | |شکل‌بندی منبع = |
| |title=امام علی(ع):}} | | |title=امام علی(ع):}} |
|
| |
| ===پیش از اسلام===
| |
| در کتاب [[الکافی (کتاب)|الکافی]] روایتی از [[امام محمد باقر علیه‌السلام|امام باقر(ع)]] نقل شده که تصریح می‌کند همه کتاب‌های آسمانی با بسمله آغاز شده است.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۳، ص۳۱۳.</ref> البته در روایات دیگری گفته شده که بسمله به [[پیامبر اسلام(ص)]] نازل شد و پیش از وی به هیچ پیامبر دیگری غیر از [[حضرت سلیمان]] نازل نشده است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به شیخ صدوق، امالی صدوق، ۱۴۱۷ق، ص۲۴۱؛ سیوطی، درالمنثور، دار الفکر، ج۱، ص۲۰.</ref> زمخشری در تفسیر [[الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل (کتاب)|الکشّاف]] گفته است اعراب در دوران [[جاهلیت]] و پیش از ظهور [[اسلام]] در آغاز کارهایشان عبارت‌های مشابهی مانند «باسم اللات» و «باسم العُزی»{{یاد|لات و عزی، دو بت از سه بت معروف که در کعبه، پیش از ظهور اسلام پرستش می‌شدند. (طبری، جامع البیان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۲ق، ج۲۷، ص۳۵.)}} به کار می‌بردند.<ref>زمخشری، ۱۴۰۷ق، الکشاف، ج۱، ص۳.</ref>
| |
|
| |
| در برخی منابع نیز چنین گزارش شده که اعراب پیش از ظهور اسلام در ابتدای مکتوبات و نامه‌های خود «بإسمک اللّهم» می‌نوشتند؛<ref>حموی، معجم البلدان، ۱۹۹۵م، ج۲، ص۱۷؛ قلقشندی، صبح الاعشی فی صناعه الانشاء، دار الکتب العلمیة، ج۱، ص۴۸۰.</ref> به‌طوری که به‌گزارش ابن‌هشام در کتاب [[السیرة النبویة (ابن هشام)|السیرة النبویة]]، در [[صلح حدیبیه]]، هنگام نوشتن صلحنامه، پیامبر(ص) به امام علی(ع) دستور داد تا در ابتدای آن بسمله بنویسد که با مخالفت قریش مواجه شد و آنان گفتند باید «بإسمک اللّهم» نوشته شود.<ref>ابن‌هشام، سیرة النبویة، دار المعرفة، ج۲، ص۳۱۷.</ref>
| |
|
| |
|
| ==آثار هنری== | | ==آثار هنری== |
