پرش به محتوا

بسم الله الرحمن الرحیم: تفاوت میان نسخه‌ها

خط ۲۴: خط ۲۴:
در روایتی از امام باقر(ع) نقل شده است که همه کتاب‌های آسمانی با بسمله شروع شده‌اند. در روایات دیگری گفته شده که پیش از پیامبر(ص) غیر از [[سلیمان (پیامبر)|حضرت سلیمان]]، بر پیامبر دیگری نازل نشده است. برخی گفته‌اند نخستین بار در ضمن [[آیه ۳۰ سوره نمل]] بر پیامبر نازل شد. گروه دیگری گفته‌اند اولین آیه‌ای بوده است که به همراه آیات دیگر [[سوره علق]] بر پیامبر نازل شده است.
در روایتی از امام باقر(ع) نقل شده است که همه کتاب‌های آسمانی با بسمله شروع شده‌اند. در روایات دیگری گفته شده که پیش از پیامبر(ص) غیر از [[سلیمان (پیامبر)|حضرت سلیمان]]، بر پیامبر دیگری نازل نشده است. برخی گفته‌اند نخستین بار در ضمن [[آیه ۳۰ سوره نمل]] بر پیامبر نازل شد. گروه دیگری گفته‌اند اولین آیه‌ای بوده است که به همراه آیات دیگر [[سوره علق]] بر پیامبر نازل شده است.


== شعار اسلام==
==شعار اسلام==
[[محمدجواد مغنیه|محمدجواد مَغنیّه]] در تفسیر [[الکاشف]] گفته است بسمله پس از [[شهادتین]] شعار مسلمانان به شمار می‌رود و آنان گفتار و افعال خود را با گفتن آن آغاز می‌کنند.<ref> مغنیه، التفسیر الکاشف، دار الانوار، ج۱، ص۲۴.</ref> [[مرتضی مطهری]] نیز معتقد است از مهم‌ترین شعارهای اسلام است و برای آنکه این شعار از فراموشی حفظ شود، خوب است که مسلمانان در تابلوهای زیبا و ظریف آن را نوشته و بر روی دیوار خانه‌هایشان نصب کنند و در ابتدای کارهای خود با صدای بلند قرائت کنند.<ref>مطهری، پانزده گفتار، ۱۳۸۹ش، ص۱۶۲-۱۶۳.</ref> گفته می‌شود یکی از امور رایج میان مردم مسلمان ایران این بود که برای تبرک جستن به نام خدا و ایمن شدن اهل خانه از بلاها، بسمله نوشته‌شده بر روی سنگ یا کاشی را بر سردرخانه‌ها نصب می‌کردند.<ref>موسوی آملی، [https://www.ensani.ir/fa/article/46398/سر-در-نوشته-های-قرآن «سر در نوشته‌های قرآن»]، سایت پرتال علوم اسلامی.</ref> مکاتبات اداری در کشور [[جمهوری اسلامی ایران]]، با تعابیری همچون «باسمه تعالی؛ به‌نام خدا که ولا است» یا «به‌نام خدا» آغاز می‌شود.<ref>[https://maktabkhooneh.org/mag/writing-an-administrative-letter/ «آشنایی با اصول نگارش نامه اداری»]، سایت مجله علمی و آموزشی مکتب‌خونه.</ref> همچنین در ابتدای پایان‌نامه و کتاب‌ها بسمله یا ترجمه آن «به‌نام خداوند بخشنده مهربان» و یا تعابیری مشابه آن، نوشته می‌شود.<ref>[https://kalamesabz.com/ترتیب-پایان-نامه-نویسی/ «ترتیب پایان نامه نویسی»]، سایت کلام سبز.</ref>
[[محمدجواد مغنیه|محمدجواد مَغنیّه]] در تفسیر [[الکاشف]] گفته است «بسم الله الرَّحمن الرَّحیم»، پس از [[شهادتین]]، شعار مسلمانان به شمار می‌رود و آنان گفتار و افعال خود را با گفتن آن آغاز می‌کنند.<ref>مغنیه، التفسیر الکاشف، دار الانوار، ج۱، ص۲۴.</ref> به‌گفتهٔ [[مرتضی مطهری]] نیز این جمله از مهم‌ترین شعارهای اسلام است و برای اینکه فراموش نشود، خوب است که مسلمانان در تابلوهای زیبا و ظریف آن را نوشته و بر روی دیوار خانه‌هایشان نصب کنند و در ابتدای کارهای خود با صدای بلند قرائت کنند.<ref>مطهری، پانزده گفتار، ۱۳۸۹ش، ص۱۶۲-۱۶۳.</ref>
 
گفته می‌شود یکی از امور رایج میان مردم مسلمان ایران این بود که برای تبرک جستن به نام خدا و ایمن شدن اهل خانه از بلاها، بسمله نوشته‌شده بر روی سنگ یا کاشی را بر سردرخانه‌ها نصب می‌کردند.<ref>موسوی آملی، [https://www.ensani.ir/fa/article/46398/سر-در-نوشته-های-قرآن «سر در نوشته‌های قرآن»]، سایت پرتال علوم اسلامی.</ref> همچنین در ابتدای پایان‌نامه و کتاب‌ها بسمله یا ترجمه آن «به‌نام خداوند بخشنده مهربان» یا تعابیری مشابه آن، نوشته می‌شود.<ref>[https://kalamesabz.com/ترتیب-پایان-نامه-نویسی/ «ترتیب پایان نامه نویسی»]، سایت کلام سبز.</ref>
 
گفته می‌شود پیامبر(ص) نیز در ابتدای بعثت، همین عبارت را در ابتدای نامه‌ها و اموری نظیر آن، به کار می‌برد<ref>قلقشندی، صبح الاعشی فی صناعه الانشاء،  دار الکتب العلمیة، ج۱، ص۴۸۰.</ref> تا اینکه آیه «[[آیه ۴۱ سوره هود|وَ قَالَ ارْكَبُوا فِيهَا بِسْمِ اللَّهِ مَجْرَاهَا وَ مُرْسَاهَا]]»<ref>سوره هود، آیه ۴۱.</ref> نازل شد و او «بسم‌الله» به کار می‌برد و پس از نزول [[آیه ۱۱۰ سوره إسراء]]، «بسم الله الرحمن» می‌گفت؛ اما در نهایت، پس از نزول آیه «[[آیه ۳۰ سوره نمل|إِنَّهُ مِنْ سُلَيْمَانَ وَإِنَّهُ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ]]»،<ref>سوره نمل، آیه ۳۰.</ref> بسمله را به‌طور کامل به کار برد.<ref>جصاص، احکام القرآن، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۷.</ref> برخی بر این باورند که بسمله اولین آیه‌ای است که به‌همراه آیات [[سوره علق]] بر پیامبر نازل شده است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به طبری، جامع البیان، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۳۸.</ref>


گفته می‌شود پیامبر(ص) نیز در ابتدای بعثت همین عبارت را در ابتدای نامه‌ها و اموری نظیر آن، به کار می‌برد<ref>قلقشندی، صبح الاعشی فی صناعه الانشاء،  دار الکتب العلمیة، ج۱، ص۴۸۰.</ref> تا اینکه آیه «[[آیه ۴۱ سوره هود|وَ قَالَ ارْكَبُوا فِيهَا بِسْمِ اللَّهِ مَجْرَاهَا وَ مُرْسَاهَا]]»<ref>سوره هود، آیه ۴۱.</ref> نازل شد و او «بسم‌الله» به کار می‌برد و پس از نزول [[آیه ۱۱۰ سوره إسراء]]، «بسم الله الرحمن» می‌گفت و در نهایت پس از نزول آیه «[[آیه ۳۰ سوره نمل|إِنَّهُ مِنْ سُلَيْمَانَ وَإِنَّهُ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ]]»،<ref>سوره نمل، آیه ۳۰.</ref> بسمله را به‌طور کامل به کار برد.<ref>جصاص، احکام القرآن، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۷.</ref> برخی نیز بر این باورند که بسمله اولین آیه‌ای است که به‌همراه آیات [[سوره علق]] بر پیامبر نازل شده است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به طبری، جامع البیان، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۳۸.</ref>
==آغاز کار با نام خدا==
==آغاز کار با نام خدا==
بسیاری از [[تفسیر قرآن|مفسران]] بر این باورند که جمله «بسم الله الرحمن الرحیم» در آغاز کارها برای آنکه با نام و یاد خدا همراه باشد، گفته می‌شود.<ref>برای نمونه نگاه کنید به طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۵۴؛ فخر رازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۱، ص۱۰۳؛ طباطبایی، المیزان، ۱۳۶۳ش، ج۱، ص۱۵-۱۷؛ طیب، اطیب البیان، ۱۳۷۸ش، ج۱، ص۹۳.</ref> به‌گفته [[سید محمدحسین طباطبائی|سید محمدحسین طباطبایی]] در [[المیزان فی تفسیر القرآن (کتاب)|تفسیر المیزان]]، خداوند نیز کلام خود، یعنی [[قرآن]] را به نام خود که عزیزترین نام‌ها است آغاز کرده تا آنچه در کلامش است نشانه و یاد او را داشته و مرتبط با نام او باشد و همچنین با این کار به بندگانش نیز بیاموزد تا اعمال و گفتارشان را با نام وی آغاز کنند تا آن کار خدایی شود و نشان خدا در آن باشد.<ref> طباطبایی، المیزان، ۱۳۶۳ش، ج۱، ص۱۵.</ref> مفسرانی که چنین دیدگاهی دارند بر این نظرند که حرف «باء» در «بسم» به معنای «ابتدائیت» است و لذا وقتی کسی می‌گوید «بسم الله»، معنایش این است که کارش را با نام خدا آغاز کرده است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به ابن‌قتیبه، تفسیر غریب القرآن، ۱۴۱۱ق، ص۳۹؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۵۴؛ طباطبایی، المیزان، ۱۳۶۳ش، ج۱، ص۱۷؛ حکیم، تفسیر سورة الحمد، ۱۴۲۰ق، ص۱۵۲-۱۵۳.</ref> البته برخی نیز بر این باورند که حرف «باء» در «بسم‌ الله» معنای خاصی از آن مورد نظر نیست؛ بلکه صرفاً به انگیزه یادآوری نام خدا و تبریک جستن به آن در آغاز سخن گفتن و انجام دادن کارها می‌آید.<ref> خمینی، تفسیر القرآن الکریم، ۱۴۱۸ق، ج۱، ص۹۵.</ref>
بسیاری از [[تفسیر قرآن|مفسران]] بر این باورند که جمله «بسم الله الرحمن الرحیم» در آغاز کارها برای آنکه با نام و یاد خدا همراه باشد، گفته می‌شود.<ref>برای نمونه نگاه کنید به طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۵۴؛ فخر رازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۱، ص۱۰۳؛ طباطبایی، المیزان، ۱۳۶۳ش، ج۱، ص۱۵-۱۷؛ طیب، اطیب البیان، ۱۳۷۸ش، ج۱، ص۹۳.</ref> به‌گفته [[سید محمدحسین طباطبائی|سید محمدحسین طباطبایی]] در [[المیزان فی تفسیر القرآن (کتاب)|تفسیر المیزان]]، خداوند نیز کلام خود، یعنی [[قرآن]] را به نام خود که عزیزترین نام‌ها است آغاز کرده تا آنچه در کلامش است نشانه و یاد او را داشته و مرتبط با نام او باشد و همچنین با این کار به بندگانش نیز بیاموزد تا اعمال و گفتارشان را با نام وی آغاز کنند تا آن کار خدایی شود و نشان خدا در آن باشد.<ref> طباطبایی، المیزان، ۱۳۶۳ش، ج۱، ص۱۵.</ref> مفسرانی که چنین دیدگاهی دارند بر این نظرند که حرف «باء» در «بسم» به معنای «ابتدائیت» است و لذا وقتی کسی می‌گوید «بسم الله»، معنایش این است که کارش را با نام خدا آغاز کرده است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به ابن‌قتیبه، تفسیر غریب القرآن، ۱۴۱۱ق، ص۳۹؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۵۴؛ طباطبایی، المیزان، ۱۳۶۳ش، ج۱، ص۱۷؛ حکیم، تفسیر سورة الحمد، ۱۴۲۰ق، ص۱۵۲-۱۵۳.</ref> البته برخی نیز بر این باورند که حرف «باء» در «بسم‌ الله» معنای خاصی از آن مورد نظر نیست؛ بلکه صرفاً به انگیزه یادآوری نام خدا و تبریک جستن به آن در آغاز سخن گفتن و انجام دادن کارها می‌آید.<ref> خمینی، تفسیر القرآن الکریم، ۱۴۱۸ق، ج۱، ص۹۵.</ref>
خط ۶۱: خط ۶۴:
همچنین از نظر فقهای شیعه، گفتن «بسم‌الله» در هنگام وضوگرفتن،<ref>شهید ثانی، الروضة البهیة، ج۱، ص۷۹.</ref> در هنگام [[آمیزش]]<ref>طباطبایی یزدی، العروة الوثقی، ۱۴۱۷ق، ج۵، ص۴۸۲؛ حکیم، مستمسک العروة، ۱۳۹۱ق، ج۱۴، ص۱۰.</ref> و نیز در ابتدای خوردن غذا و نوشیدنی‌ها،<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۳۶، ص۴۵۱.</ref> مستحب است.
همچنین از نظر فقهای شیعه، گفتن «بسم‌الله» در هنگام وضوگرفتن،<ref>شهید ثانی، الروضة البهیة، ج۱، ص۷۹.</ref> در هنگام [[آمیزش]]<ref>طباطبایی یزدی، العروة الوثقی، ۱۴۱۷ق، ج۵، ص۴۸۲؛ حکیم، مستمسک العروة، ۱۳۹۱ق، ج۱۴، ص۱۰.</ref> و نیز در ابتدای خوردن غذا و نوشیدنی‌ها،<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۳۶، ص۴۵۱.</ref> مستحب است.


== آیا بسمله آیه‌ای مستقل است؟==
==آیا بسمله آیه‌ای مستقل است؟==
به‌گفته [[رشیدرضا]] (۱۲۸۲-۱۳۵۴ق)، عالم سَلَفی اهل لبنان، در [[تفسیر المنار]]، از آنجا که بسمله بخشی از آیه ۳۰ سوره نمل است، پس همه مسلمانان اتفاق نظر دارند در این که جزئی از آیات قرآن است؛<ref>رشیدرضا، تفسیر المنار، ۱۹۹۰م، ج۱، ص۳۳.</ref> اما در این که در ابتدای سایر سوره‌ها نیز آیه‌ای مستقل شمرده شود، اختلاف نظر وجود دارد.<ref>رشیدرضا، تفسیر المنار، ۱۹۹۰م، ج۱، ص۳۳.</ref> آلوسی، از مفسران اهل سنت، در تفسیر روح المعانی، ده قول ذکر کرده است.<ref>آلوسی، روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۴۱.</ref> برخی از این اقوال به شرح زیر است:
به‌گفته [[رشیدرضا]] (۱۲۸۲-۱۳۵۴ق)، عالم سَلَفی اهل لبنان، در [[تفسیر المنار]]، از آنجا که بسمله بخشی از آیه ۳۰ سوره نمل است، پس همه مسلمانان اتفاق نظر دارند در این که جزئی از آیات قرآن است؛<ref>رشیدرضا، تفسیر المنار، ۱۹۹۰م، ج۱، ص۳۳.</ref> اما در این که در ابتدای سایر سوره‌ها نیز آیه‌ای مستقل شمرده شود، اختلاف نظر وجود دارد.<ref>رشیدرضا، تفسیر المنار، ۱۹۹۰م، ج۱، ص۳۳.</ref> آلوسی، از مفسران اهل سنت، در تفسیر روح المعانی، ده قول ذکر کرده است.<ref>آلوسی، روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۴۱.</ref> برخی از این اقوال به شرح زیر است:
*[[امامیه]]، برخی از [[صحابه]] و [[تابعین]]، [[محمد بن ادریس شافعی|شافعی]] و بیشتر پیروانش و از میان [[قاریان هفت‌گانه|قاریان هفتگانه]]، [[عاصم بن ابی النجود کوفی|عاصم]] و [[ابوالحسن کسایی مروزی|کسائی]] بر این عقیده‌اند که بسمله در هر سوره‌ای غیر از [[سوره برائت]]، آیه‌ای مستقل به شمار می‌رود و جزء همان سوره است.<ref>رشیدرضا، تفسیر المنار، ۱۹۹۰م، ج۱، ص۳۳؛ آلوسی، روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۴۱.</ref> برخی ادله‌ای که قائلان این دیدگاه به آن استدلال کرده‌اند عبارتند از: ۱-اجماع صحابه بر این که در مصحف اول در ابتدای هر سوره‌ای غیر از سوره برائت، بسمله وارد شده است؛<ref>رشیدرضا، تفسیر المنار، ۱۹۹۰م، ج۱، ص۳۳.</ref> ۲-روایاتی در منابع اهل سنت و شیعه از پیامبر(ص) و امامان شیعه(ع) نقل شده که بسمله را آیه‌ای مستقل و جزئی از هر سوره دانسته‌اند؛<ref>برای نمونه نگاه کنید به حاکم نیشابوری، المستدرک على الصحیحین، ۱۴۱۱ق، ج۱، ۳۵۶-۳۵۷؛ کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۳، ۳۱۲-۳۱۳؛ بیهقی، السنن الکبری، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۶۷؛ بروجردی، جامع الاحادیث الشیعه، ۱۴۱۵ق، ج۵، ص۱۲۸-۱۳۰.</ref> ۳-سیره مسلمانان از زمان حیات پیامبر(ص) بر این بوده است که در آغاز همه سوره‌ها غیر از سوره برائت، بسمله را قرائت می‌کرده‌اند و اگر بسمله جزء قرآن نبود بر پیامبر لازم بود تا به این امر تصریح می‌کرد تا سبب گمراهی مسلمانان نگردد.<ref>خویی، البیان، مؤسسة احیاء آثار الامام الخوئی، ص۴۴۷-۴۴۸.</ref>
*[[امامیه]]، برخی از [[صحابه]] و [[تابعین]]، [[محمد بن ادریس شافعی|شافعی]] و بیشتر پیروانش و از میان [[قاریان هفت‌گانه|قاریان هفتگانه]]، [[عاصم بن ابی النجود کوفی|عاصم]] و [[ابوالحسن کسایی مروزی|کسائی]] بر این عقیده‌اند که بسمله در هر سوره‌ای غیر از [[سوره برائت]]، آیه‌ای مستقل به شمار می‌رود و جزء همان سوره است.<ref>رشیدرضا، تفسیر المنار، ۱۹۹۰م، ج۱، ص۳۳؛ آلوسی، روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۴۱.</ref> برخی ادله‌ای که قائلان این دیدگاه به آن استدلال کرده‌اند عبارتند از: ۱-اجماع صحابه بر این که در مصحف اول در ابتدای هر سوره‌ای غیر از سوره برائت، بسمله وارد شده است؛<ref>رشیدرضا، تفسیر المنار، ۱۹۹۰م، ج۱، ص۳۳.</ref> ۲-روایاتی در منابع اهل سنت و شیعه از پیامبر(ص) و امامان شیعه(ع) نقل شده که بسمله را آیه‌ای مستقل و جزئی از هر سوره دانسته‌اند؛<ref>برای نمونه نگاه کنید به حاکم نیشابوری، المستدرک على الصحیحین، ۱۴۱۱ق، ج۱، ۳۵۶-۳۵۷؛ کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۳، ۳۱۲-۳۱۳؛ بیهقی، السنن الکبری، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۶۷؛ بروجردی، جامع الاحادیث الشیعه، ۱۴۱۵ق، ج۵، ص۱۲۸-۱۳۰.</ref> ۳-سیره مسلمانان از زمان حیات پیامبر(ص) بر این بوده است که در آغاز همه سوره‌ها غیر از سوره برائت، بسمله را قرائت می‌کرده‌اند و اگر بسمله جزء قرآن نبود بر پیامبر لازم بود تا به این امر تصریح می‌کرد تا سبب گمراهی مسلمانان نگردد.<ref>خویی، البیان، مؤسسة احیاء آثار الامام الخوئی، ص۴۴۷-۴۴۸.</ref>
Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۳٬۰۹۹

ویرایش