Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۴٬۲۹۹
ویرایش
Mkhaghanif (بحث | مشارکتها) جز (←منابع) |
Mkhaghanif (بحث | مشارکتها) جز (←متن و ترجمه) |
||
خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
'''آیه ۱۰۸ سوره انعام''' [[مسلمان|مسلمانان]] را از [[فحاشی|فحشدادن]] به بتهای [[شرک|مشرکان]]، پرهیز داده و دلیل آن را جلوگیری از اقدام متقابل مشرکان در اهانت به خداوند معرفی کرده است. مفسران اینگونه تفسیر کردهاند که اگر [[امر به معروف و نهی از منکر]] باعث ایجاد منکر شود، باید از آن اجتناب کرد. همچنین بعضی فقهای شیعه این آیه را دلیلی بر وجوب [[تقیه]] دانستهاند. در آیه ۱۰۸ سوره انعام، خدا زینتدهنده اعمال انسان است که در [[قیامت]]، حقیقت آنها را برای او آشکار میکند. | '''آیه ۱۰۸ سوره انعام''' [[مسلمان|مسلمانان]] را از [[فحاشی|فحشدادن]] به بتهای [[شرک|مشرکان]]، پرهیز داده و دلیل آن را جلوگیری از اقدام متقابل مشرکان در اهانت به خداوند معرفی کرده است. مفسران اینگونه تفسیر کردهاند که اگر [[امر به معروف و نهی از منکر]] باعث ایجاد منکر شود، باید از آن اجتناب کرد. همچنین بعضی فقهای شیعه این آیه را دلیلی بر وجوب [[تقیه]] دانستهاند. در آیه ۱۰۸ سوره انعام، خدا زینتدهنده اعمال انسان است که در [[قیامت]]، حقیقت آنها را برای او آشکار میکند. | ||
== | ==توضیح آیه== | ||
آیه ۱۰۸ سوره انعام بنابر توضیح [[تفسیر نمونه (کتاب)|تفسیر نمونه]] به دنبال چند آیه پیش که دعوت به اسلام را از راه تبیین و استدلال میداند نه از راه اجبار، تأکید میکند که بتهای مشرکان را دشنام ندهید تا آنها نیز در مقابل به خداوند دشنام ندهند، زیرا هر گروه وملتی نسبت به عقاید خود تعصب دارد و خداوند اعمال افراد را برایشان زیبا جلوه داده است ولی بدانید که بازگشت همه به سوی خداست و خداوند رفتار همه را به آنان یادآوری خواهد کرد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۵، ص۳۹۴.</ref> | آیه ۱۰۸ سوره انعام بنابر توضیح [[تفسیر نمونه (کتاب)|تفسیر نمونه]] به دنبال چند آیه پیش که دعوت به اسلام را از راه تبیین و استدلال میداند نه از راه اجبار، تأکید میکند که بتهای مشرکان را دشنام ندهید تا آنها نیز در مقابل به خداوند دشنام ندهند، زیرا هر گروه وملتی نسبت به عقاید خود تعصب دارد و خداوند اعمال افراد را برایشان زیبا جلوه داده است ولی بدانید که بازگشت همه به سوی خداست و خداوند رفتار همه را به آنان یادآوری خواهد کرد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۵، ص۳۹۴.</ref> | ||