آیه توبه: تفاوت میان نسخه‌ها
←مراد از کلمات
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
{{جعبه نقل قول | عنوان = | نقل‌قول =[[عبدالله بن عباس|ابن عباس]] گوید از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|رسول خدا(ص)]] درباره کلماتی که [[آدم (پیامبر)|آدم]] از خداوند دریافت نمود و با آنها خداوند توبه‌اش را پذیرفت، پرسیدم. پیامبر(ص) فرمود: آدم از خداوند درخواست کرد که به حق [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|محمد]] و [[امام علی علیه‌السلام|علی]] و [[حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها|فاطمه]] و [[امام حسن مجتبی علیه‌السلام|حسن]] و [[امام حسین علیه‌السلام|حسین]] او را ببخشد و خداوند هم او را بخشید و توبه‌اش را پذیرفت.<ref>سیوطی، الدرالمنثور، ۱۴۰۴ق، ج۱، ص۶۰.</ref>|تاریخ بایگانی | | منبع =|تراز = چپ| عرض = 250px | اندازه خط = 13px|رنگ پس‌زمینه =#FFF7E6| گیومه نقل‌قول = | تراز منبع = چپ}} | {{جعبه نقل قول | عنوان = | نقل‌قول =[[عبدالله بن عباس|ابن عباس]] گوید از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|رسول خدا(ص)]] درباره کلماتی که [[آدم (پیامبر)|آدم]] از خداوند دریافت نمود و با آنها خداوند توبه‌اش را پذیرفت، پرسیدم. پیامبر(ص) فرمود: آدم از خداوند درخواست کرد که به حق [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|محمد]] و [[امام علی علیه‌السلام|علی]] و [[حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها|فاطمه]] و [[امام حسن مجتبی علیه‌السلام|حسن]] و [[امام حسین علیه‌السلام|حسین]] او را ببخشد و خداوند هم او را بخشید و توبه‌اش را پذیرفت.<ref>سیوطی، الدرالمنثور، ۱۴۰۴ق، ج۱، ص۶۰.</ref>|تاریخ بایگانی | | منبع =|تراز = چپ| عرض = 250px | اندازه خط = 13px|رنگ پس‌زمینه =#FFF7E6| گیومه نقل‌قول = | تراز منبع = چپ}} | ||
[[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]] نویسنده [[المیزان فی تفسیر القرآن (کتاب)|تفسیر المیزان]] منظور از تلقی کلمات را دریافت همراه با فهم و درک دانسته که توأم با استقبال وروی آوردن است. طباطبایی، المیزان، منشورات اسماعیلیان، ج۱، | [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]] نویسنده [[المیزان فی تفسیر القرآن (کتاب)|تفسیر المیزان]] منظور از تلقی کلمات را دریافت همراه با فهم و درک دانسته که توأم با استقبال وروی آوردن است. <ref>طباطبایی، المیزان، منشورات اسماعیلیان، ج۱، ص۱۴۸و۱۳۳.</ref>منظور از کلمات در آیه مزبور، یعنی سخنانی که خدا برای توبه به حضرت آدم تعلیم داد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۸۰ش، ج۱، ص۱۹۷.</ref> در تفسیر واژه «کلمات» بین [[تفسیر قرآن|مفسران]] اختلاف است. عده‌ای گفته‌اند، منظور همان [[آیه ۲۳ سوره اعراف]] است که آدم وحوا در مقام توبه به خداوند چنین گفتند: قَالَا رَبَّنَا ظَلَمْنَا أَنْفُسَنَا وَإِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنَا وَتَرْحَمْنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِينَ«گفتند: «پروردگارا، ما بر خويشتن ستم كرديم، و اگر بر ما نبخشايى و به ما رحم نكنى، مسلماً از زيانكاران خواهيم بود.»<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۱، ص۱۳۳.</ref> در روایتی از [[امام باقر (ع)|امام باقر(ع)]] نقل شده است که منظور از کلماتی که [[خدا|خداوند]] به [[حضرت آدم علیه‌السلام|آدم]] آموخت، این [[دعا]] است: | ||
:::اللّهم لا إله إلّا أنت، سبحانك و بحمدك، ربّ إنّى ظلمت نفسى فاغفر لى، إنّك خير الغافرين. اللّهم لا إله إلّا أنت، سبحانك و بحمدك، ربّ إنّى ظلمت نفسى فارحمنى إنّك خير الراحمين. اللّهم لا إله إلّا أنت، سبحانك و بحمدك، ربّ إنّى ظلمت نفسى فتب عَلىّ إنّك أنت التوّاب الرحيم. «اللهم لا اله الا انت، سبحانک و بحمدک ربّ إنّي ظلمت نفسی...<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۰۸ق، ج۱، ص۲۰۰.</ref> | :::اللّهم لا إله إلّا أنت، سبحانك و بحمدك، ربّ إنّى ظلمت نفسى فاغفر لى، إنّك خير الغافرين. اللّهم لا إله إلّا أنت، سبحانك و بحمدك، ربّ إنّى ظلمت نفسى فارحمنى إنّك خير الراحمين. اللّهم لا إله إلّا أنت، سبحانك و بحمدك، ربّ إنّى ظلمت نفسى فتب عَلىّ إنّك أنت التوّاب الرحيم. «اللهم لا اله الا انت، سبحانک و بحمدک ربّ إنّي ظلمت نفسی...<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۰۸ق، ج۱، ص۲۰۰.</ref> | ||