آیه توبه: تفاوت میان نسخه‌ها
←محتوا
(←پانویس) |
(←محتوا) |
||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
آیه ۳۷ سوره بقره درباره آموزش [[توبه]] توسط [[خدا|خداوند]] به [[حضرت آدم (ع)]] است. بعد از آنکه [[ابلیس]] حضرت آدم را فریب داد، خداوند دستور [[هبوط|خروج آدم (ع)]] را از بهشت صادر کرد. آدم متوجه شد که چه ستمی بر خود کرده است و به فکر جبران خطای خود افتاد. خداوند طریقه بازگشت به سوی خود را به او آموخت.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۸۰ش، ج۱، ص۱۹۵-۱۹۶.</ref> به باور [[تفسیر قرآن|مفسران شیعه]]، حضرت آدم کار [[حرام|حرامی]] انجام نداد؛ بلکه فعلش [[ترک اولی]] بود.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۸۰ش، ج۱، ص۱۹۷.</ref> ترک اولی یعنی عمل نکردن به اوامر ارشادی که عقاب و کیفری ندارد و تمرد از [[احکام شرعی|حکم مولوی]] محسوب نمی‌شود.<ref>طباطبایی، المیزان، منشورات اسماعیلیان، ج۱۸، س۲۵۶.</ref> | آیه ۳۷ سوره بقره درباره آموزش [[توبه]] توسط [[خدا|خداوند]] به [[حضرت آدم (ع)]] است. بعد از آنکه [[ابلیس]] حضرت آدم را فریب داد، خداوند دستور [[هبوط|خروج آدم (ع)]] را از بهشت صادر کرد. آدم متوجه شد که چه ستمی بر خود کرده است و به فکر جبران خطای خود افتاد. خداوند طریقه بازگشت به سوی خود را به او آموخت.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۸۰ش، ج۱، ص۱۹۵-۱۹۶.</ref> به باور [[تفسیر قرآن|مفسران شیعه]]، حضرت آدم کار [[حرام|حرامی]] انجام نداد؛ بلکه فعلش [[ترک اولی]] بود.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۸۰ش، ج۱، ص۱۹۷.</ref> ترک اولی یعنی عمل نکردن به اوامر ارشادی که عقاب و کیفری ندارد و تمرد از [[احکام شرعی|حکم مولوی]] محسوب نمی‌شود.<ref>طباطبایی، المیزان، منشورات اسماعیلیان، ج۱۸، س۲۵۶.</ref> | ||
خداوند در این آیه یادآور می‌شود که [[توبه]] را به آدم تلقین کرده است. تلقین به معنای آموزش طریقه توبه است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۱، ص۱۳۳.</ref> به اعتقاد [[علامه طباطبایی]] در [[تفسیر المیزان]]، از آنجا که خداوند به [[حضرت آدم]] توبه را آموزش داد، ازاین‌رو، توبه از دو جهت لحاظ می‌شود؛ توبه‌ای که از جانب [[خدا|خداوند]] است که پذیرنده توبه است و توبه‌ای که از جانب انسان است که درخواست کننده توبه است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۱، ص۱۳۳.</ref> بنابراین توبه گاهی به معنای بازگشت از [[گناه]] است و آن در صورتی است که توبه به شخص گناه‌کار نسبت داده شود؛ و گاهی نیز به معنای بازگشت به رحمت است و آن در صورتی است که توبه به خداوند نسبت داده شود، یعنی رحمتی را که خداوند از بنده به خاطر گناه از او سلب کرده بود، به خاطر توبه‌اش به او باز می‌گرداند. به همین جهت در انتهای [[آیه]] خداوند درباره خود، واژه «توّاب» (بسیار بازگشت کننده به رحمت) به کار برده است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۸۰ش، ج۱، ص۱۹۶.</ref> | خداوند در این آیه یادآور می‌شود که [[توبه]] را به آدم تلقین کرده است. تلقین به معنای آموزش طریقه توبه است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۱، ص۱۳۳.</ref> به اعتقاد [[علامه طباطبایی]] در [[تفسیر المیزان]]، از آنجا که خداوند به [[حضرت آدم]] توبه را آموزش داد، ازاین‌رو، توبه از دو جهت لحاظ می‌شود؛ توبه‌ای که از جانب [[خدا|خداوند]] است که پذیرنده توبه است و توبه‌ای که از جانب انسان است که درخواست کننده توبه است. در حقیقت توبه بنده در میان دو توبه و بازگشت از سوی خداوند است نخست خداوند توفیق توبه به بنده‌اش می‌دهد و بنده پس از آن به رحمت خدا باز می‌گردد و مجددا خداوند توبه و بازگشت او را می‌پذیرد.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۱، ص۱۳۳.</ref>{{یاد| فتوبة العبد إذا قبلت كانت بين توبتين من الله كما يدل عليه قوله تعالى : ( ثم تاب عليهم ليتوبوا ) التوبة ـ ١١٩.}} بنابراین توبه گاهی به معنای بازگشت از [[گناه]] است و آن در صورتی است که توبه به شخص گناه‌کار نسبت داده شود؛ و گاهی نیز به معنای بازگشت به رحمت است و آن در صورتی است که توبه به خداوند نسبت داده شود، یعنی رحمتی را که خداوند از بنده به خاطر گناه از او سلب کرده بود، به خاطر توبه‌اش به او باز می‌گرداند. به همین جهت در انتهای [[آیه]] خداوند درباره خود، واژه «توّاب» (بسیار بازگشت کننده به رحمت) به کار برده است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۸۰ش، ج۱، ص۱۹۶.</ref> | ||
==مراد از کلمات== | ==مراد از کلمات== | ||