حرام: تفاوت میان نسخه‌ها

مجموعه رفتارهایی که در فقه اسلامی حرام شمرده‌ شده‌اند دایره‌ گسترده‌ای دارد و شامل  چندین حوزه رفتاری است؛ مثل رفتارهای فردی در حوزه سبک زندگی اعم از خوراک و پوشاک، رفتارهای اخلاقی و تعامل با دیگران، مجموعه معاملات و روابط تجاری و اقتصادی، حوزه حقوق مدنی مثل ازدواج و طلاق، و حتی برخی عبادات.  

فقیهان احکام کارهای حرام را از قرآن و احادیث برداشت کرده‌اند. به عنوان نمونه حرام بودن خوردن [[میته|مردار]]، خوک و خون از [[آیه اکمال|آیه ۳ سوره مائده]]<ref>محسنی، حدود الشریعة، ۱۳۸۷ش، ج۱، ص۵۵.</ref>، حرام بودن ربا از [[آیه ۲۷۵ سوره بقره]]<ref>محسنی، حدود الشریعة، ۱۳۸۷ش، ج۱، ص۲۶۱.</ref>، حرمت [[قمار]]<ref>محسنی، حدود الشریعة، ۱۳۸۷ش، ج۱، ص۷۵۸.</ref> و [[شراب‌خواری|نوشیدن شراب]] از قرآن و [[حدیث|روایات]] متعدد<ref>محسنی، حدود الشریعة، ۱۳۸۷ش، ج۱، ص۲۳۲.</ref> استفاده شده است. چنان‌که حکم تمسخر را از [[آیه ۱۱ سوره حجرات|آیه ۱۱]]<ref>محسنی، حدود الشریعة، ۱۳۸۷ش، ج۱، ص۳۵۱.</ref> و حکم [[غیبت]] را از [[آیه غیبت|آیه ۱۲ سوره حجرات]]<ref>محسنی، حدود الشریعة، ۱۳۸۷ش، ج۱، ص۵۱۳.</ref> استنباط کرده‌اند.

علمای [[شیعه]] معتقدند احکام عملی اسلام بر اساس مصالح و مفاسد واقعی شکل گرفته‌اند<ref>مطهری، مجموعه آثار، ۱۳۹۰ش، ج۲۱، ص۷۲</ref>، و هر کاری که انجامش مفسده داشته باشد و آن مفسده به‌اندازه‌ای باشد که اجتناب از آن ناگزیر باشد، حکم آن کار، حرمت است حتی اگر انجام آن کار برای برخی افراد منافعی داشته باشد.<ref>سبحانی، إرشاد العقول الی مباحث الأصول، ج۳، ص: ۳۹۴.</ref> مفسده ممکن است فردی و برای نوع انسان‌ها، یا مفسده‌ای اجتماعی و یا دینی و معنوی باشد.