عصمت امامان: تفاوت میان نسخه‌ها

'''عصمت امامان''' پاکی [[امامان شیعه]] از هرگونه [[گناه]] و اشتباه و فراموشی که از دیدگاه [[امامیه]] و همچنین [[اسماعیلیه]]، از شرایط [[امامت]] و [[صفات امامان]] است. عصمت امامان از باورهای اختصاصی شیعیان اثناعشری به شمار می‌رود و آنان بر این شرط و صفت [[اجماع|اتفاق نظر]] دارند. به گفته [[عبدالله جوادی آملی]]، ائمه(ع) همانطور که در رفتار معصوم‌اند، [[علم امام|علم آنها]] نیز حق و مصون از خطا است.

علمای شیعه، به [[آیه|آیات]] متعددی همچون [[آیه اولی‌الامر]]، [[آیه تطهیر]] و [[آیه ابتلای ابراهیم]]، [[آیه صادقین]]، [[آیه مودت]] و [[آیه صلوات]]، برای اثبات عصمت امامان استناد کرده‌اند. در منابع روایی، روایات فراوانی در این زمینه نقل شده است. [[حدیث ثقلین]]، [[حدیث امان]] و [[حدیث سفینه]] از جمله روایاتی هستند که در اثبات عصمت ائمه(ع) مورد استناد قرار گرفته‌اند. با وجود دلایل متعدد بر عصمت امامان، [[وهابیت|وهابیون]] و [[ابن‌تیمیه حرانی]] پیشوای [[سلفیه]]، آن را انکار و اشکالاتی بر آن وارد کرده‌اند و علمای شیعه به همه اشکالات پاسخ داده‌اند.

[[عبدالله جوادی آملی]] عصمت را بر دو نوع عملی و علمی تقسیم کرده و ائمه(ع) را جامع هر دو نوع دانسته است. به گفته او، همان‌طور که رفتار امامان مطابق با حق است، [[علم امام|علم آنها]] نیز حق و برخاسته از مبدئی است که هیچ‌گونه اشتباه و سهو و فراموشی در آن راه ندارد.<ref>جوادی آملی، وحی و نبوت در قرآن، ۱۳۸۵ش، ص۱۹۸ و ۱۹۹.</ref> از نظر وی، هر کسی به مرحله عصمت علمی نائل شود، از وسوسه‌های شیطان محفوظ است و [[شیطان]] نمی‌تواند در اندیشه او دخل و تصرفی کند.<ref> جوادی آملی، وحی و نبوت در قرآن، ۱۳۸۵ش، ص۲۰۰.</ref>