پرش به محتوا

حضرت: تفاوت میان نسخه‌ها

۹۶۹ بایت حذف‌شده ،  ‏۳۱ دسامبر ۲۰۲۳
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
'''حَضرَت''' واژه احترام‌آمیزی است که در ادبیات دینی مسلمانان، برای احترام و نشان دادن جایگاه ممتاز شخص، پیش از [[اسما و صفات|نام خداوند]]، [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]]، [[امامان شیعه|امامان(ع)]]، [[امامزاده|امامزادگان]] و علمای بزرگ دین به‌کار می‌رود.<ref>ابن منظور، لسان العرب، ۱۴۱۴ق، ج۴، ص۱۹۷؛ دهخدا، لغت‌نامه، ۱۳۷۷ش، ج۶، ص۹۱۲۲–۹۱۲۴؛ دهخدا، لغت‌نامه: فرهنگ متوسط دهخدا، ۱۳۹۰ش، ج۱، ص۱۰۳۳.</ref> این تعبیر برای خداوند به‌صورت حضرت باری یا حضرت باری‌تعالی و…، برای پیامبر(ص) به‌صورت حضرت رسول و …، حضرت امیر برای اشاره به [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]]، حضرت صدیقه برای اشاره به [[حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها|فاطمه(س)]] و حضرت مُستَطاب برای اشاره به عالمان دین کاربرد دارد.<ref>دهخدا، لغت‌نامه، ۱۳۷۷ش، ج۶، ص۹۱۲۴.</ref> «حضرت» در [[حدیث|روایات]]<ref>برای نمونه نگاه کنید به: کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۳۴۹ و ص۳۷۸ و ص۴۷۱ و ص۵۰۳ و ج۲، ص۲۷۲ و ج۳، ص۴۹۱؛ شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ۱۴۰۷ق، ج۳، ص۲۵۰؛ شیخ طوسی، الإستبصار، ۱۳۹۰ق، ج۳، ص۲۰؛ شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه‏، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۵۱۶.</ref> به‌معنای حضور (معنای لغوی‌اش) استعمال شده است.<ref>[https://www.islamquest.net/fa/archive/fa57313 «آیا کلمه «حضرت» در روایات نیز به کار برده شده است؟»]، سایت اسلام کوئیست.</ref>
'''حَضرَت''' واژه احترام‌آمیزی است که در ادبیات دینی مسلمانان، برای احترام و نشان دادن جایگاه ممتاز شخص، پیش از [[اسما و صفات|نام خداوند]]، [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]]، [[امامان شیعه|امامان(ع)]]، [[امامزاده|امامزادگان]] و علمای بزرگ دین به‌کار می‌رود.<ref>ابن‌منظور، لسان العرب، ۱۴۱۴ق، ج۴، ص۱۹۷؛ دهخدا، لغت‌نامه، ۱۳۷۷ش، ج۶، ص۹۱۲۲–۹۱۲۴.</ref> این تعبیر برای خداوند به‌صورت حضرت باری یا حضرت باری‌تعالی و…، برای پیامبر(ص) به‌صورت حضرت رسول و …، حضرت امیر برای اشاره به [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]]، حضرت صدیقه برای اشاره به [[حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها|فاطمه(س)]] و حضرت مُستَطاب برای اشاره به عالمان دین کاربرد دارد.<ref>دهخدا، لغت‌نامه، ۱۳۷۷ش، ج۶، ص۹۱۲۴.</ref> «حضرت» در [[حدیث|روایات]]<ref>برای نمونه نگاه کنید به: کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۳۴۹ و ص۳۷۸ و ص۴۷۱ و ص۵۰۳ و ج۲، ص۲۷۲ و ج۳، ص۴۹۱؛ شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ۱۴۰۷ق، ج۳، ص۲۵۰؛ شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه‏، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۵۱۶.</ref> به‌معنای حضور (معنای لغوی‌اش) استعمال شده است.<ref>[https://www.islamquest.net/fa/archive/fa57313 «آیا کلمه «حضرت» در روایات نیز به کار برده شده است؟»]، سایت اسلام کوئیست.</ref>


در [[عرفان نظری]]، «حضرت» به‌معنای «موطن کلی هستی» و «تَعَیُّناتِ هستیِ مطلق و مراتبِ» آن مطرح می‌شود.<ref>ابن‌ترکه، شرح فصوص، ۱۳۷۸ش، ج۱، ص۳۶۶؛ فناری، مصباح الانس بین المعقول و المشهود، ۱۳۷۴ش، ص۲۶۲؛ قونوی، النفحات، ۱۳۷۵ش، ص۶۴؛ قونوی، شرح الاربعین، ۱۳۷۲ش، ص۹۴.</ref> تعیّنات هستی در پنج موطن کلّی به‌عنوان «[[حضرات خمس]]» (حضرت‌های پنج‌گانه) معرفی می‌شوند.<ref>جامی، نقد النصوص، ۱۳۷۰ش، ص۳۳.</ref> [[سید روح‌الله موسوی خمینی|امام خمینی]] دلیل این نام‌گذاری را حضور همه عوالم نزد حق می‌داند.<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۱۴۱۰ق، ص۳۱.</ref>
در [[عرفان نظری]]، «حضرت» به‌معنای «موطن کلی هستی» و «تَعَیُّناتِ هستیِ مطلق و مراتبِ» آن مطرح می‌شود.<ref>برای نمونه نگاه کنید به ابن‌ترکه، شرح فصوص، ۱۳۷۸ش، ج۱، ص۳۶۶؛ قونوی، النفحات، ۱۳۷۵ش، ص۶۴.</ref> تعیّنات هستی در پنج موطن کلّی به‌عنوان «[[حضرات خمس]]» (حضرت‌های پنج‌گانه) معرفی می‌شوند.<ref>جامی، نقد النصوص، ۱۳۷۰ش، ص۳۳.</ref> [[سید روح‌الله موسوی خمینی|امام خمینی]] دلیل این نام‌گذاری را حضور همه عوالم نزد حق می‌داند.<ref>امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۱۴۱۰ق، ص۳۱.</ref>


==پانویس==
==پانویس==
خط ۹: خط ۹:
{{منابع}}
{{منابع}}
*[https://www.islamquest.net/fa/archive/fa57313 «آیا کلمه «حضرت» در روایات نیز به کار برده شده است؟»]، سایت اسلام کوئیست، تاریخ بازدید ۹ دی ۱۴۰۲ش.
*[https://www.islamquest.net/fa/archive/fa57313 «آیا کلمه «حضرت» در روایات نیز به کار برده شده است؟»]، سایت اسلام کوئیست، تاریخ بازدید ۹ دی ۱۴۰۲ش.
* ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، بیروت، دار صادر، ۱۴۱۴ق.
* ابن‌ترکه، شرح فصوص الحکم، تحقیق محسن بیدارفر، قم، بیدار، چاپ اول، ۱۳۷۸ش.
* ابن‌ترکه، شرح فصوص الحکم، تحقیق محسن بیدارفر، قم، بیدار، چاپ اول، ۱۳۷۸ش.
* ابن‌منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، بیروت، دار صادر، ۱۴۱۴ق.
* امام‌خمینی، سیدروح‌الله، تعلیقات علی شرح فصوص الحکم و مصباح الانس، قم، پاسدار اسلام، چاپ دوم، ۱۴۱۰ق.
* امام‌خمینی، سیدروح‌الله، تعلیقات علی شرح فصوص الحکم و مصباح الانس، قم، پاسدار اسلام، چاپ دوم، ۱۴۱۰ق.
* جامی، عبدالرحمن، نقد النصوص فی شرح نقش الفصوص، تصحیح ویلیام چیتیک، تهران، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، چاپ دوم، ۱۳۷۰ش.
* جامی، عبدالرحمن، نقد النصوص فی شرح نقش الفصوص، تصحیح ویلیام چیتیک، تهران، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، چاپ دوم، ۱۳۷۰ش.
* دهخدا، علی‌اکبر، لغت نامه: فرهنگ متوسط دهخدا، تهران، دانشگاه تهران. مؤسسه انتشارات و چاپ، ۱۳۹۰ش.
* دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامه، تهران، دانشگاه تهران. مؤسسه انتشارات و چاپ، ۱۳۷۷ش.
* دهخدا، علی‌اکبر، لغت نامه، تهران، دانشگاه تهران. مؤسسه انتشارات و چاپ، ۱۳۷۷ش.
* شیخ صدوق، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه‏، قم، دفتر انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم‏، ۱۴۱۳ق.
* شیخ صدوق، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه‏، قم، دفتر انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم‏، ۱۴۱۳ق.
* شیخ طوسی، محمد بن حسن، الإستبصار فیما اختلف من الأخبار، تهران، دارالکتب الاسلامیة، ۱۳۹۰ق.
* شیخ طوسی، محمد بن حسن، تهذیب الاحکام، تهران، دارالکتب الاسلامیة، ۱۴۰۷ق.
* شیخ طوسی، محمد بن حسن، تهذیب الاحکام، تهران، دارالکتب الاسلامیة، ۱۴۰۷ق.
* فناری، محمدبن‌حمزه، مصباح الانس بین المعقول و المشهود، تصحیح محمد خواجوی، تهران، مولی، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.
* قونوی، النفحات الالهیه، تحقیق محمد خواجوی، تهران، مولی، چاپ اول، ۱۳۷۵ش.
* قونوی، النفحات الالهیه، تحقیق محمد خواجوی، تهران، مولی، چاپ اول، ۱۳۷۵ش.
* قونوی، شرح الاربعین حدیثاً، تحقیق حسن کامل ییلماز، تهران، بیدار، چاپ اول، ۱۳۷۲ش.
* کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، دارالکتب الاسلامیة، ۱۴۰۷ق.
* کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، دارالکتب الاسلامیة، ۱۴۰۷ق.
{{پایان}}{{کنیه‌ها و لقب‌ها}}
{{پایان}}{{کنیه‌ها و لقب‌ها}}