آیه تأسی: تفاوت میان نسخه‌ها

==اهمیت آیه تأسی==

[[پرونده:آیه تاسی به خط معلی.jpg|بندانگشتی|خوشنویسی آیه تأسی به خط معلی]]

[[خداوند]] بعد از توبیخ [[منافقین]] در آیات قبل،<ref> نظام الاعرج، غرائب القرآن، ۱۴۱۶ق، ج۵، ص۴۵۵.</ref> و قبل از ذکر برخی از ویژگی‌های [[مؤمنان]] حقیقی، در این آیه [[پیامبر اکرم(ص)]] را به عنوان پیشوا و اسوه برای مؤمنان معرفی کرده و از [[مسلمانان]] یا [[مکلف|مکلفین]]<ref>طوسی، التبیان، بیروت، ج۸، ص۳۲۸؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۸، ص۵۴۸؛ سبزواری، ارشاد الاذهان، ۱۴۱۹ق، ص۴۲۵.</ref> و یا کسانی که از پیامبر(ص) تبعیت نکرده و به مخالفت با او می‌پرداختند،<ref> قرطبی، الجامع لأحکام القرآن، ۱۳۶۴ش،ج۱۴، ص۱۵۵، طبری، جامع البیان، ۱۴۱۲ق، ج۲۱، ص۹۱.</ref> می‌خواهد که از پیامبر(ص) پیروی کرده و از مخالفت با او بپرهیزند.<ref>ثعلبی، الکشف و البیان، ۱۴۲۲ق، ج۸، ص۲۲؛ طبری، جامع البیان، ۱۴۱۲ق، ج۲۱، ص۹۱.</ref> این آیه مسلمان حقیقی را کسی دانسته که به پیامبر(ص) اقتدا کرده و با هیچ کدام از دستورات وی مخالفت نکند.<ref>مغنیه، التفسیر الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۶، ص۲۰۵.</ref> [[قرآن کریم|قرآن]] در آیات ۴ و ۶ [[سوره ممتحنه]] نیز [[حضرت ابراهیم(ع)]] را در برائت از [[شرک]] و [[مشرکان|مشرکین]] به عنوان اسوه معرفی کرده است.<ref>سوره ممتحنه، آیه ۴، ۶</ref> {{یاد| با توجه به اینکه قرآن یک کتاب تاریخی نیست بیان سرگذشت [[انبیاء]] در قرآن باید حکمتی داشته باشد و یکی از مهم‌ترین حکمت‌ها اسوه‌سازی و الگو‌پردازی شایسته برای مؤمنان است. (کامیابی، «تأملی در معناشناسی واژه اسوه در قرآن و حدیث»، ص۳۵.)}}