اباالحسن (کنیه): تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲: | خط ۲: | ||
*'''پنج تن از امامان شیعه:''' | *'''پنج تن از امامان شیعه:''' | ||
[[امام علی علیهالسلام|امام علی(ع)]]، [[امام سجاد علیهالسلام|امام سجاد(ع)]]، [[امام موسی کاظم علیهالسلام|امام کاظم(ع)]]، [[امام رضا علیهالسلام|امام رضا(ع)]] و [[امام هادی علیهالسلام|امام هادی(ع)]].<ref>سیفی مازندرانی، مقیاس الرواة فی کلیات علم الرجال، ۱۴۲۲ق، ص۲۷۶.</ref> در روایات اگر این کنیه به تنهایی ذکر شود معمولا منظور از آن امام کاظم(ع) است و گاهی امام رضا(ع).<ref>سیفی مازندرانی، مقیاس الرواة فی کلیات علم الرجال، ۱۴۲۲ق، ص۲۷۶.</ref> اگر به صورت ابوالحسن اوّل و ابوالحسن ماضی به کار رود مقصود | [[امام علی علیهالسلام|امام علی(ع)]]، [[امام سجاد علیهالسلام|امام سجاد(ع)]]، [[امام موسی کاظم علیهالسلام|امام کاظم(ع)]]، [[امام رضا علیهالسلام|امام رضا(ع)]] و [[امام هادی علیهالسلام|امام هادی(ع)]].<ref>سیفی مازندرانی، مقیاس الرواة فی کلیات علم الرجال، ۱۴۲۲ق، ص۲۷۶.</ref> در روایات اگر این کنیه به تنهایی ذکر شود معمولا منظور از آن امام کاظم(ع) است و گاهی امام رضا(ع).<ref>سیفی مازندرانی، مقیاس الرواة فی کلیات علم الرجال، ۱۴۲۲ق، ص۲۷۶.</ref> اگر به صورت ابوالحسن اوّل و ابوالحسن ماضی به کار رود مقصود امام موسی بنجعفر(ع) است.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱،ص ۲۲۶ و ج۱، ص۳۰۸؛ سیفی مازندرانی، مقیاس الرواة فی کلیات علم الرجال، ۱۴۲۲ق، ص۲۷۶.</ref> ابوالحسن ثانی نیز اشاره به امام رضا(ع) دارد.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۷،ص۳۶۹.</ref> ابوالحسن ثالث و ابوالحسن اخیر هم برای اشاره به امام هادی(ع) به کار میرود.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۳۴۱ و ج۶، ص۴۲۳؛ سیفی مازندرانی، مقیاس الرواة فی کلیات علم الرجال، ۱۴۲۲ق، ص۲۷۶.</ref> | ||
*'''از امامزادگان:''' | *'''از امامزادگان:''' | ||
[[ابراهیم بن عبدالله]] معروف به قتیل باخَمرا، از نوادگان [[امام حسن مجتبی علیهالسلام|امام حسن مجتبی(ع)]]، برادر [[محمد بن عبدالله بن حسن|نفس زکیه]]<ref>ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ۱۴۱۹ق، ص۲۷۲.</ref> | [[ابراهیم بن عبدالله]] معروف به قتیل باخَمرا، از نوادگان [[امام حسن مجتبی علیهالسلام|امام حسن مجتبی(ع)]]، برادر [[محمد بن عبدالله بن حسن|نفس زکیه]]<ref>ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ۱۴۱۹ق، ص۲۷۲.</ref> |