توحید عبادی: تفاوت میان نسخه‌ها

عده‌ای اِله و اُلوهیت را به معنای پرستیدنی و شایسته عبادت معنا کرده‌اند؛<ref>مصباح یزدی، آموزش عقاید، ۱۳۸۴ش، ص۸۵؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱، ص۴۴۶.</ref> اما از دیدگاه بعضی معنای حقیقی اله، معبود نیست؛ بلکه معبود بودن از لوازم معنای الوهیت است.<ref>سبحانی،‌ منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۳۶.</ref> عبدالله جوادی آملی، الوهیت را موجودی که در کار خود به صورت مطلق، مستقل باشد، معنا کرده<ref>جوادی آملی، توحید در قرآن، ۱۳۹۵ش، ص۵۲۴.</ref> و جعفر سبحانی نیز آن را هم معنا با الله و به معنای خدا‌‌‌ بودن دانسته است.<ref>سبحانی،‌ منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۳۶.</ref>

توحید عبادی و یکتاپرستی را از اساسی‌ترین آموزه‌های آسمانی همه [[پیامبران(ع)]] و از اهداف اصلی آنان شمرده‌اند‌؛‌ چنانچه در [[آیه ۳۶ سوره نحل]] و [[آیه ۲۵ سوره انبیاء]] بدان اشاره شده است.<ref>سبحانی،‌ منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۲۸.</ref> گفته شده همه مسلمانان و موحدان بر اختصاص عبادت به خداوند اتفاق نظر دارند؛<ref>سبحانی،‌ منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۲۹؛ سبحانی، الاهیات، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۸۵.</ref> ولی برخی از فرقه‌ها همچون [[وهابیت]] در تفسیر عبادت اختلاف نظر دارند.<ref>ربانی گلپایگانی، عقاید استدلالی، ۱۳۸۸ش، ج۱، ص۹۳.</ref>