شهادت دروغ: تفاوت میان نسخه‌ها

شهادت دروغ در فقه شیعه [[حرام]] شمرده شده و برای حرمت آن به آیه «وَاجْتَنِبُوا قَوْلَ‌ الزُّور»<ref>سوره حج، آیه ۳۰.</ref> استناد شده است؛<ref>شیخ طوسی، المبسوط، ۱۳۸۷ق، ج۸، ص۱۶۴.</ref> [[سید روح‌الله موسوی خمینی|امام خمینی]] و [[سید علی حسینی خامنه‌ای|سید علی خامنه‌ای]] بر این باورند که [[آیه]] مورد اشاره به حرمت گفتارِ باطل دلالت دارد که شامل [[دروغ]]، شهادت دروغ و [[غناء]] می‌شود.<ref>امام خمینی، المكاسب المحرمة، ۱۴۳۴ق، ج۱، ص۳۴۴؛ خامنه‌ای، غناء و موسیقی، ۱۳۹۸، ص۳۸.</ref>

برخی از مفسران از آیه «وَالَّذِينَ لَا يَشْهَدُونَ الزُّورَ»<ref>سوره فرقان، آیه ۷۲.</ref> نیز حرمت شهادت به دروغ را برداشت کرده‌اند.<ref>طبرسی، مجمع البيان، ۱۴۱۵ق، ج۷، ص۳۱۵.</ref> سید حسین بروجردی، مرجع تقلید شیعیان، بر پایه روایتی از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] مبنی بر اینکه «گواهى‌دهنده به دروغ هنوز قدم از جاى خود برنداشته كه [[جهنم|آتش دوزخ]] بر او واجب می‌‏شود»،<ref>کلینی، الكافی، ۱۴۰۷ق، ج۷، ص۳۸۳، ح۲.</ref> بر حرام بودنِ شهادت دروغ استدلال کرده است.<ref>بروجردی، جامع أحاديث الشيعة، ۱۳۸۶ش، ج۳۰، ص۳۲۸.</ref> علامه حلی به روایت دیگری از [[امام محمد باقر علیه‌السلام|امام باقر(ع)]] استناد کرده است: «هيچ مردى نيست كه به منظور بردنِ مال مرد مسلمانى بر ضدّ او شهادت دروغ دهد، مگر آنكه خداوند عزَّوَجَلَّ به جاى آن سند دوزخى بودنِ او را مى‌نويسد.»<ref>شیخ صدوق، من لا يحضره الفقيه، ۱۴۱۳ق، ج۳، ص۶۱، ح ۳۳۳۸؛ علامه حلی، تحریر الأحکام، ۱۴۲۰ق، ج۵، ص۲۹۷ و ۲۹۸.</ref>