نیت: تفاوت میان نسخه‌ها

نیت کردن همراه با [[قصد قربت]] در واجبات تَعَبُّدی (واجب‌هایی که جنبه عبادی و پرستش دارند) مانند [[وضو]]، [[نماز]]، [[روزه]]، [[حج]] واجب و ضروری است.<ref>هاشمی شاهرودی، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ۱۳۸۲ش، ج۲،ص۵۲۰.</ref> [[فقیهان]]، یکی از شرط‌های صحیح بودن عبادات را نیت کردن قبل از شروع عمل می‌دانند و ادامه داشتن نیت را تا پایان عمل نیز لازم می‌دانند.<ref>فرهنگ‌نامه اصول فقه، ۱۳۸۹ش، ج۱، ص۴۳۵.</ref> نماز را بايد به قصد قربت يعنى براى اطاعت فرمان خدا انجام داد و لازم نيست نيّت را به زبان آورد و يا در اوّل نماز از قلب بگذراند، همين اندازه كه اگر سؤال كنند چه می‌كنى، بتواند جواب دهد كه براى خدا نماز می‌خوانم كافى است.{{مدرک}} بنا بر نظر فقیهان، نیت امری ذهنی است و لازم نیست بر زبان آورده شود.<ref>رساله توضیح المسائل مراجع، ۱۳۷۲ش، ص۲۶۵.</ref> نیت در نماز، در کنار [[رکوع]]، [[سجده]]، [[تکبیرة الاحرام]] و [[قیام]]، یکی از ارکان نماز است.<ref>هاشمی شاهرودی، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ۱۳۸۲ش، ج۴، ص۱۲۷.</ref> عالمان اسلام معتقدند اگر کسی قبل از انجام دادن اعمال [[مباح]]، نیت و [[قصد قربت]] کند، عملی که انجام داد، تبدیل به عمل مستحبی خواهد شد.<ref>شعبانی، «نقش نیت در فعل و هدف اخلاقی»، ص۵۵.</ref>