Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۵٬۵۸۷
ویرایش
غالیان: تفاوت میان نسخه‌ها
←مدعیان نیابت امام غائب در دوره غیبت صغری
| خط ۶۲: | خط ۶۲: | ||
گفته می‌شود در طول زمان [[غیبت صغرا|غیبت صغری]]، بعضی از افراد سرشناس [[شیعه]]، راه [[غلو]] در پیش گرفته، ادعاهای گزافی درباره خود و گاه درباره ائمه(ع) مطرح کردند و به دروغ مدعی [[نیابت خاصه]] از سوی [[امام مهدی عجل الله تعالی فرجه|حضرت حجت(ع)]] بودند.<ref>صفری فروشانی، غالیان (جریان‌ها و برآیندها)، ۱۳۷۸ش، ص۱۳۱-۱۳۲.</ref> آنان پیروانی نیز پیدا کردند و به گروه‌هایی تبدیل شدند.<ref>صفری فروشانی، غالیان (جریان‌ها و برآیندها)، ۱۳۷۸ش، ص۱۳۲.</ref> برخی از این گروه‌ها عبارت بودند از: | گفته می‌شود در طول زمان [[غیبت صغرا|غیبت صغری]]، بعضی از افراد سرشناس [[شیعه]]، راه [[غلو]] در پیش گرفته، ادعاهای گزافی درباره خود و گاه درباره ائمه(ع) مطرح کردند و به دروغ مدعی [[نیابت خاصه]] از سوی [[امام مهدی عجل الله تعالی فرجه|حضرت حجت(ع)]] بودند.<ref>صفری فروشانی، غالیان (جریان‌ها و برآیندها)، ۱۳۷۸ش، ص۱۳۱-۱۳۲.</ref> آنان پیروانی نیز پیدا کردند و به گروه‌هایی تبدیل شدند.<ref>صفری فروشانی، غالیان (جریان‌ها و برآیندها)، ۱۳۷۸ش، ص۱۳۲.</ref> برخی از این گروه‌ها عبارت بودند از: | ||
* '''شریعیه:''' پیروان شخصی به نام [[حسن شریعی|ابومحمد حسن شریعی]] از [[فهرست اصحاب امام هادی(ع)|اصحاب امام هادی(ع)]] و [[فهرست اصحاب امام حسن عسکری(ع)|اصحاب امام حسن عسکری(ع)]].<ref>مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، ص۲۵۵.</ref> او را نخستین کسی دانسته‌اند که پس از وفات امام حسن عسکری(ع) و در دوره غیبت صغری، به دروغ ادعا کرد که نائب حضرت حجت(ع) است.<ref>مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، ص۲۵۵؛ صفری فروشانی، غالیان (جریان‌ها و برآیندها)، ۱۳۷۸ش، ص۱۳۱-۱۳۲.</ref> پس از آن [[توقیع|توقیعی]] از سوی حضرت مهدی(ع) در ردّ او صادر شد<ref>طبرسی، الاحتجاج، ج۲، ص۴۷۴-۴۷۵.</ref> و شیعیان از وی بیزاری جستند و او را لعن می‌کردند.<ref>صفری فروشانی، غالیان (جریان‌ها و برآیندها)، ۱۳۷۸ش، ص۱۳۳.</ref> | * '''شریعیه:''' پیروان شخصی به نام [[حسن شریعی|ابومحمد حسن شریعی]] از [[فهرست اصحاب امام هادی(ع)|اصحاب امام هادی(ع)]] و [[فهرست اصحاب امام حسن عسکری(ع)|اصحاب امام حسن عسکری(ع)]].<ref>مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، ص۲۵۵.</ref> او را نخستین کسی دانسته‌اند که پس از وفات امام حسن عسکری(ع) و در دوره غیبت صغری، به دروغ ادعا کرد که نائب حضرت حجت(ع) است.<ref>مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، ص۲۵۵؛ صفری فروشانی، غالیان (جریان‌ها و برآیندها)، ۱۳۷۸ش، ص۱۳۱-۱۳۲.</ref> پس از آن [[توقیع|توقیعی]] از سوی حضرت مهدی(ع) در ردّ او صادر شد<ref>طبرسی، الاحتجاج، ج۲، ص۴۷۴-۴۷۵.</ref> و شیعیان از وی بیزاری جستند و او را لعن می‌کردند.<ref>صفری فروشانی، غالیان (جریان‌ها و برآیندها)، ۱۳۷۸ش، ص۱۳۳.</ref> | ||
* '''نمیریه:''' پیروان شخصی به نام [[محمد بن نصیر نمیری|محمد بن نصیر نُمَیری]].<ref>صفری فروشانی، غالیان (جریان‌ها و برآیندها)، ۱۳۷۸ش، ص۱۳۳.</ref> [[شیخ طوسی]] در [[کتاب الغیبة (ابهام‌زدایی)|الغیبة]] گفته است که او از اصحاب [[امام حسن عسکری علیه‌السلام|امام حسن عسکری(ع)]] بود که پس از وفات وی، مدعی وکالت و نیابت از سوی حضرت مهدی(ع) شد.<ref>شیخ طوسی، الغیبة، ص۳۹۸.</ref> به‌گزارش سعد بن عبدالله اشعری در المقالات و | * '''نمیریه:''' پیروان شخصی به نام [[محمد بن نصیر نمیری|محمد بن نصیر نُمَیری]].<ref>صفری فروشانی، غالیان (جریان‌ها و برآیندها)، ۱۳۷۸ش، ص۱۳۳.</ref> [[شیخ طوسی]] در [[کتاب الغیبة (ابهام‌زدایی)|الغیبة]] گفته است که او از اصحاب [[امام حسن عسکری علیه‌السلام|امام حسن عسکری(ع)]] بود که پس از وفات وی، مدعی وکالت و نیابت از سوی حضرت مهدی(ع) شد.<ref>شیخ طوسی، الغیبة، ص۳۹۸.</ref> به‌گزارش [[سعد بن عبدالله اشعری]] در [[المقالات و الفرق (کتاب)|المقالات و الفرق]]، محمد بن نصیر به الوهیت امام هادی(ع) قائل بود و خودش را نبی و فرستاده از سوی وی می‌دانست.<ref>اشعری، المقالات و الفرق، ص۱۰۰.</ref> همچنین گفته‌اند او [[لواط]] و سایر محرمات الهی را حلال و جایز می‌دانست.<ref>اشعری، المقالات و الفرق، ص۱۰۰.</ref> | ||
*'''شلمغانیه:''' پیروان [[محمد بن علی شلمغانی|ابوجعفر محمد بن علی شلمغانی]]، معروف به ابن ابی العزاقر، از اصحاب امام حسن عسکری(ع).<ref>صفری فروشانی، غالیان (جریان‌ها و برآیندها)، ۱۳۷۸ش، ص۱۳۶.</ref> گفته می‌شود او در ابتدا از فقهای شیعه بود و پس از وفات امام حسن عسکری(ع)، انتظار نیابت حضرت مهدی(ع) را داشت که این مقام به [[حسین بن روح]] واگذار شد و لذا بر علیه حسین به روح توطئه‌چینی کرد و گفتارهای ساختگی را به وی و سایر نواب نسبت می‌داد.<ref>صفری فروشانی، غالیان (جریان‌ها و برآیندها)، ۱۳۷۸ش، ص۱۳۶.</ref> اعتقاد به حلول و [[تناسخ]] را به شلمغانی نسبت داده‌اند و گفته‌اند وی اعتقاد داشته است که روح خداوند در حضرت آدم حلول کرده و پس از او در سایر انبیاء و اوصیا حلول کرد تا به امام حسن عسکری رسید و پس از وی در بدن خودش حلول کرده است.<ref>صفری فروشانی، غالیان (جریان‌ها و برآیندها)، ۱۳۷۸ش، ص۱۳۶.</ref> در توقیعی از حضرت حجت(ع) نقل شده است که وی شلمغانی را لعنت کرد و از او بیزاری جست و به ارتدادش حکم نمود.<ref>شیخ طوسی، الغیبة، ص۴۱۰-۴۱۱.</ref> | *'''شلمغانیه:''' پیروان [[محمد بن علی شلمغانی|ابوجعفر محمد بن علی شلمغانی]]، معروف به ابن ابی العزاقر، از اصحاب امام حسن عسکری(ع).<ref>صفری فروشانی، غالیان (جریان‌ها و برآیندها)، ۱۳۷۸ش، ص۱۳۶.</ref> گفته می‌شود او در ابتدا از فقهای شیعه بود و پس از وفات امام حسن عسکری(ع)، انتظار نیابت حضرت مهدی(ع) را داشت که این مقام به [[حسین بن روح]] واگذار شد و لذا بر علیه حسین به روح توطئه‌چینی کرد و گفتارهای ساختگی را به وی و سایر نواب نسبت می‌داد.<ref>صفری فروشانی، غالیان (جریان‌ها و برآیندها)، ۱۳۷۸ش، ص۱۳۶.</ref> اعتقاد به حلول و [[تناسخ]] را به شلمغانی نسبت داده‌اند و گفته‌اند وی اعتقاد داشته است که روح خداوند در حضرت آدم حلول کرده و پس از او در سایر انبیاء و اوصیا حلول کرد تا به امام حسن عسکری رسید و پس از وی در بدن خودش حلول کرده است.<ref>صفری فروشانی، غالیان (جریان‌ها و برآیندها)، ۱۳۷۸ش، ص۱۳۶.</ref> در توقیعی از حضرت حجت(ع) نقل شده است که وی شلمغانی را لعنت کرد و از او بیزاری جست و به ارتدادش حکم نمود.<ref>شیخ طوسی، الغیبة، ص۴۱۰-۴۱۱.</ref> | ||
* '''هلالیه:''' پیروان فردی به نام [[احمد بن هلال کرخی|احمد بن هلال عَبَرتایی]]،<ref>مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، ص۴۶۷.</ref> از یاران امام هادی(ع) و امام حسن عسکری(ع).<ref>شیخ طوسی، رجال الطوسی، ص۴۱۰ و ۴۲۸.</ref> به‌گزارش شیخ طوسی در کتاب الغیبة، احمد بن هلال پس از وفات امام حسن عسکری(ع)، وکالت و نیابت [[محمد بن عثمان]] را انکار کرد و پس از چندی در توقیعی از ناحیه حضرت مهدی(ع) مورد لعن واقع شد.<ref>شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص۳۹۹.</ref> | * '''هلالیه:''' پیروان فردی به نام [[احمد بن هلال کرخی|احمد بن هلال عَبَرتایی]]،<ref>مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، ص۴۶۷.</ref> از یاران امام هادی(ع) و امام حسن عسکری(ع).<ref>شیخ طوسی، رجال الطوسی، ص۴۱۰ و ۴۲۸.</ref> به‌گزارش شیخ طوسی در کتاب الغیبة، احمد بن هلال پس از وفات امام حسن عسکری(ع)، وکالت و نیابت [[محمد بن عثمان]] را انکار کرد و پس از چندی در توقیعی از ناحیه حضرت مهدی(ع) مورد لعن واقع شد.<ref>شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص۳۹۹.</ref> | ||