باطن قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

در [[روایات]] برای ظاهر و باطن تعبیر‌های مختلفی آورده‌اند،‌ از جمله اینکه، ظاهر، همان کلمات نازل شده اما باطن، معنایی که از [[تاویل]] [[آیات]] بدست می‌آید.<ref>شاکر، «ظاهر و باطن قرآن»، ص۸۸.</ref>این تعریف به روایتی از [[امام باقر(ع)]] مستند شده است.<ref>صفار، بصائر الدرجات، ۱۴۰۴ق، ص۱۹۶.</ref>برخی مراد از ظاهر و باطن قرآن را،‌ شیوه و اسلوب کلام دانستند. یعنی خداوند برای هدایت انسان در قرآن از شیوه‌های متعدد استفاده می‌کند. گاهی آیات در قالب داستان، گاهی به شکل مثال و گاهی به صورت جدل است. یعنی هر یک از این وجوه دارای ظاهر و باطن است. مثلا امر به روزه، ظاهری دارد و آن خودداری از خوردن و آشامیدن است و باطنی دارد که امری فراتر از خوداری ظاهری است.<ref>شاکر، «ظاهر و باطن قرآن»، ص۸۶.</ref>

[[امام خمینی]] درباره باطن قرآن می‌گوید: این شیوه قرآن که دارای ظاهر و باطن است، برای این است که همه انسان را نمی‌توان به یک روش واحد به قرآن دعوت کرد، برخی با معنا و مفهوم و برخی با قصص و ظاهر قرآن دعوت می‌شوند.<ref>خمینی، آداب الصلاة، ۱۳۹۴ش، ص۱۸۶.</ref>