آیه ۳ سوره طلاق: تفاوت میان نسخه‌ها

== روزی غیر منتظره ==

بنابر نظر محققان قرآنی جمله آغازین این آیه در معنا و لفظ، ادامه جمله «من یتق الله یجعل له مخرجا» در آیه سابق است.<ref>کرباسی، اعراب القرآن، ۱۴۲۲ق، ج۸، ص۲۳۷.</ref> لذا روزی غیر منتظره از نتایج تقوایی است که در آیه سابق وجود دارد.<ref>حوی، الاساس فی التفسیر، ۱۴۲۴ق، ج۱۰، ص۵۹۷۵.</ref> به نقل از [[البرهان فی تفسیر القرآن (کتاب)|تفسیر البرهان]] در روایات شیعه دریافت و شنیدن احادیث[[اهل‌بیت(ع)|اهل بیت(ع)]] بدون سختی و تحمل هزینه و حفظ و فهم آن مصداق روزی غیر منتظره است.<ref>بحرانی، البرهان، ۱۴۱۵ق، ج۵، ص۴۰۹.</ref> بنابر [[حدیث|روایات]]، این آیه نباید سبب دست بر داشتن از کسب و کار و طلب روزی شود. در حدیثی پیامبر(ص) این کار را موجب برطرف نشدن حاجت‌ها (مستجاب نشدن دعا) دانسته است.<ref>بروجردی، جامع احادیث الشیعة، ۱۳۸۶ش، ج۲۲، ص۱۷۲.</ref> در روایتی از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] علت غیر منتظره بودن روزی، بیشتر شدن [[دعا| دعای]] بندگان بیان شده است.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۵، ص۸۴.</ref>

به باور [[فضل بن حسن طبرسی|طبرسی]] منظور از «بالغ امره» نفوذ [[اراده الهی|اراده]] خداوند در تمام امور و ناتوانی دیگران برای کارشکنی است.<ref>طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ۱۳۷۲ش، ج۱۰، ص۴۶۱.</ref> [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] معتقد است خداوند در این قسمت، با هشدار دادن به افراد، نهراسیدن از مشکلات و در خط عدالت ماندن را توصیه می‌کند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۴، ص۲۳۴-۲۳۵.</ref> طبق برخی از روایات، روی نگین انگشتر برخی از ائمه شیعه چون [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]]، [[امام سجاد علیه‌السلام|امام سجاد(ع)]] و [[امام محمد باقر علیه‌السلام|امام باقر(ع)]]، «ان الله بالغ امره» حک شده بود.<ref>عاملی، وسائل الشیعة، ۱۴۰۹ق، ج۵، ص۱۰۰.</ref>

[[محمد بن جریر بن یزید طبری|طبری]] در تفسیر [[جامع البیان فی تفسیر القرآن (کتاب)|جامع البیان]] معتقد است منظور از «قد جعل اللّه لکل شیء قدرا» قرار دادن زمان و وقت معین برای [[طلاق]] و [[عده|عدّه]] است.<ref>طبری، جامع البیان، ۱۴۱۲ق، ج۲۸، ص۹۰.</ref> مکارم شیرازی این بخش را گویای وجود مقدار و اندازه‌ای معین برای هرچیز اعم از مسئله طلاق و غیر آن دانسته است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۴، ص۲۳۴-۲۳۵.

</ref> برخی از [[تفسیر قرآن|مفسران]] معتقدند این بخش از آیه به مثابه علت برای وجوب [[توکل]] بر [[خدا]] است؛ چرا که وقتی بندگان بدانند که هرچیز به تقدیر و زمانی است که خدا می‌خواهد تسلیم او شده و کار را به او وا‌گذار می‌کنند.<ref>فخررازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۳۰، ص۵۶۲؛ طبرسی، تفسیر جوامع الجامع، ۱۴۱۲ق، ج۴، ص۳۰۹.</ref>