جنگ‌های پیامبر(ص): تفاوت میان نسخه‌ها

'''جنگ‌های پیامبر(ص)''' پس از [[هجرت به مدینه|هجرت]] به [[مدینه]] با هدف برپایی حکومت اسلامی انجام شده است. به گفته برخی محققان همه این جنگ‌ها به علت نقض پیمان [[شرک|مشرکان]] و یا تحرکات نظامی آنان انجام گرفته است؛ از‌این‌رو ادعای مستشرقان مبنی بر مادی بودن اهداف جنگ‌ها، ناصحیح و مخالف گزارش‌های تاریخی دانسته شده است.  

در کتاب‌های تاریخی به جنگ‌هایی که [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] در آنها شرکت داشت، [[غزوه|غَزوه]] و به جنگ‌هایی که در آن شرکت نداشت، [[سریه|سَریّه]] گفته می‌شود. در گزارش‌های تاریخی تقریبا ۸۰ جنگ برای پیامبر ثبت شده که از مجموع آنها نزدیک به ۳۰ مورد به درگیری نظامی و از میان آنها تنها پنج جنگ به درگیری شدید منجر شد. مجموع کشته‌شدگان -از مسلمانان و غیرمسلمانان- در تمامی جنگ‌های پیامبر(ص) را بین ۹۰۰ تا ۱۶۰۰ نفر دانسته‌اند.  

پیامبر در مدیریت جنگ، از تاکتیک‌های مختلفی، مانند تاکتیک فریب و جنگ روانی، بهره می‌برد و سپاهیان را در پنج بخشِ طلایه، قلب، جناح راست، جناح چپ و پشتیبانی، سازماندهی می‌کرد. بیشتر جنگ‌ها در سرزمین دشمنان انجام می‌شد، تا خسارت‌های جنگی متوجه آنان شود. با قدرت گرفتن حکومت، تأمین منابع و تجهیزات جنگ بر عهده حاکمیت قرار گرفت و در مواردی، از سلاح‌های کارآمدی چون منجنیق استفاده می‌شد.

هیچ مسلمانی برای شرکت در جنگ، مجبور نمی‌شد؛ چنان‌که از حضور ناتوانان و افراد کم‌سن جلوگیری می‌شد. برخی زنان نیز همانند مردان در جنگ‌ها شرکت می‌کردند و به مداوای مجروحان، رساندن آب به رزمندگان، تهیه غذا، جمع‌آوری و نگهداری تیرها می‌پرداختند. از جمله این زنان می‌توان به [[حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها|فاطمه زهرا(س)]]، [[ام ایمن]]، [[ام عطیه]] و [[ام عماره]] اشاره کرد.

[[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] برای منتشر کردن [[اسلام|دین اسلام]] و برپایی حکومت اسلامی،<ref>معاونت پژوهشی مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، سیمای معصومین در اندیشه امام خمینی، ۱۳۷۵ش، ص۱۳۲.</ref> جنگ‌هایی را در مقابل [[شرک|مشرکان]]، [[یهود|یهودیان]] و رومیان انجام داد؛<ref>قائدان، «سازماندهی جنگی در غزوات عصر پیامبر»، ص۷۵.</ref> چرا که دشمنان پیامبر، مانع از تحقق حکومت اسلامی بودند.<ref>معاونت پژوهشی مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، سیمای معصومین در اندیشه امام خمینی، ۱۳۷۵ش، ص۱۳۲.</ref> مقابله با تجاوز مشرکان و از بین بردن فتنه از دیگر اهداف پیامبر در جنگ‌ها بود.<ref>قائدان، مدیریت و رهبری پیامبر اکرم(ص) در عرصه‌های نظامی»، ص۲۳.</ref> ازاین‌رو پیامبر پیش از آغاز جنگ، دشمنان را به دین اسلام دعوت می‌کرد و تنها در صورتی آغاز جنگ می‌شد که آنها دعوتش را اجابت نمی‌کردند.<ref>صادقی، «اصول حقوق جنگ در سیره نبوی»، ۱۱۹.</ref> گفته شده از آنجا که پیامبر(ص) در جنگ‌ها، به دنبال اهداف الهی بوده است، در ادبیات دینی، به جای واژه «جنگ»، از تعبیر «[[جهاد|جهاد در راه خدا]]» استفاده شده است.<ref>قائدان، مدیریت و رهبری پیامبر اکرم(ص) در عرصه‌های نظامی»، ص۳۵.</ref> به گفته برخی محققان، پیامبر در جنگ‌ها علل، اهداف و اصول جنگ را برای سپاه اسلام بیان می‌کرد و پس از آن سازمان نظامی مقتدری را تشکیل می‌داد.<ref>قائدان، مدیریت و رهبری پیامبر اکرم(ص) در عرصه‌های نظامی»، ص۷.</ref>  

با این حال بیشتر مستشرقان،‌ جنگ‌های پیامبر را برای اهداف مادی و در راستای به دست آوردن سلطه سیاسی و اقتصادی توجیه کرده‌اند.<ref>عبدالمحمدی، و اکبری، «نقد و بررسی دیدگاه مستشرقان درباره اهداف غزوات و سرایای پیامبر(ص)»،‌ ص۷.</ref> البته آنها در تبیین اهداف پیامبر از جنگ‌ها، دیدگاه یکسانی ندارند و هدف‌هایی مانند به دست آوردن [[غنیمت|غنائم]] و معیشت زندگی، جاه‌طلبی و انتقام از مخالفان را ذکر کرده‌اند.<ref>عبدالمحمدی، و اکبری، «نقد و بررسی دیدگاه مستشرقان درباره اهداف غزوات و سرایای پیامبر(ص)»،‌ ص۸-۱۲.</ref> برخی‌ پژوهش‌گران چنین ادعاهایی را ناصحیح دانسته، معتقدند اسناد تاریخی چنین ادعاهایی را ردّ می‌کند.<ref>عبدالمحمدی، و اکبری، «نقد و بررسی دیدگاه مستشرقان درباره اهداف غزوات و سرایای پیامبر(ص)»،‌ ص۱۷-۲۹.</ref> همچنین برخی از مستشرقان دیگر بر این باورند، پیامبر(ص) تا می‌توانست از جنگ دوری می‌کرد و تنها در صورت ضرورت، برای دفاع از اسلام و مسلمان‌ها جنگ می‌کرد.<ref>عبدالمحمدی، و اکبری، «نقد و بررسی دیدگاه مستشرقان درباره اهداف غزوات و سرایای پیامبر(ص)»،‌ ص۱۳-۱۴.</ref>

در کتاب‌های با موضوع تاریخ اسلام، جنگ‌های پیامبر(ص) به دو دسته غَزْوَه و سَرِیّه تقسیم می‌شود.<ref>سبحانی، فرازهایی از تاریخ پیامبر اسلام، ۱۳۸۶ش، ص۲۱۶.</ref> به جنگ‌هایی که پیامبر(ص) در آن شرکت می‌کرد و فرماندهی آنها را به صورت مستقیم بر عهده داشت، غَزْوَه و به جنگ‌هایی که پیامبر(ص) در آن‌ها شرکت نداشت، بلکه دسته‌ای را با تعیین فرمانده به منطقه‌ای اعزام می‌کرد، سَرِیّه می‌گویند.<ref>سبحانی، فرازهایی از تاریخ پیامبر اسلام، ۱۳۸۶ش، ص۲۱۶.</ref> با این حال برخی محققان بر این باورند تعریف ذکر شده برای غزوه و سریّه درست نیست؛ بلکه غزوه به جنگ‌های پیامبر گفته می‌شود که به صورت آشکار، با جنگجویان زیاد و با سازماندهی انجام شده است، ولی به جنگ‌های پیامبر که به صورت مخفیانه، با جنگجویان کم و بدون سازماندهی انجام شده باشد، سریّه می‌گویند.<ref>قائدان، «سازماندهی جنگی در غزوات عصر پیامبر»، ص۷۹-۸۰.</ref> این دو تعریف، در مصداق غزوه‌ها و سریه‌ها اختلاف ندارند، زیرا طبق تعریف اخیر، پیامبر در عملیات‌هایی که با تعداد نفرات اندک انجام می‌شد و هدف از آن علمیات‌ها، ایذائی یا شناسایی بود، شرکت نمی‌کرد.<ref>قائدان، «سازماندهی جنگی در غزوات عصر پیامبر»، ص۸۰.</ref>

* بر اساس [[آیه ۱۵۱ سوره آل‌عمران]]، با این که [[شرک|مشرکان]] در جنگ احد از اشتباه گروهی از مسلمانان استفاده کرده، پیروز شدند و می‌توانستند با حمله به [[مدینه]] اسلام را ریشه‌کن سازند، اما به دلیل ترسی که خداوند در قلب آنها ایجاد کرد، از این کار منصرف شده، به [[مکه]] بازگشتند.<ref>مکارم شیرازی و دیگران، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۳، ص۱۲۵-۱۲۶، طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۴، ص۴۳.</ref>

* مطابق [[آیه ۲۶ سوره توبه]] در جنگ حنین به سبب مغرور شدن گروهی از سپاه اسلام، ابتدا مشرکان پیروز شدند، اما ناگهان خداوند سکینه و آرامش را بر قلب [[ایمان|مؤمنان]] نازل کرد تا آنها دوباره آماده نبرد شده، پیروز شوند.<ref>مکارم شیرازی و دیگران، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۷، ص۳۳۸-۳۴۱.</ref>

پیامبر(ص) اصول نظامی را در جنگ مراعات می‌کرد.<ref>مرکز تحقیقات سپاه، جنگ‌های پیامبر اعظم(ص)، ۱۳۷۸ش، ص۱۲۰.</ref> او به انضباط نظامیان اهمیت می‌داد و هیچکس اجازه نداشت محل مأموریت خود را ترک کند.<ref>مرکز تحقیقات سپاه، جنگ‌های پیامبر اعظم(ص)، ۱۳۷۸ش، ص۱۲۰.</ref> پیامبر فرماندهی جنگ‌های بزرگ و سرنوشت‌ساز (مانند بدر، احد و خندق) را خود بر عهده می‌گرفت.<ref>مرکز تحقیقات سپاه، جنگ‌های پیامبر اعظم(ص)، ۱۳۷۸ش، ص۱۱۸.</ref> مطابق آنچه در [[نهج البلاغه]] آمده، پیامبر در جنگ‌ها در خط مُقدَّم جنگ بود و مسلمانان در سختی‌های جنگ به پیامبر پناه می‌بردند.<ref>نهج‌البلاغه، ۱۴۱۴ق، ص۵۲۰.</ref> پیامبر(ص) برای به دست آوردن اطلاعات دشمن بسیار اهمیت می‌داد<ref>وتر، فن الحرب الاسلامی فی عهد الرسول(ص)، دار الفکر، ص۱۴۳.</ref> و در سپاه دشمن جاسوسانی را می‌گمارد و از فاش شدن اسرار سپاه مراقبت می‌کرد.<ref>مرکز تحقیقات سپاه، جنگ‌های پیامبر اعظم(ص)، ۱۳۷۸ش، ص۱۲۰.</ref> موارد ذیل از دیگر سیره‌های پیامبر در جنگ به‌شمار آمده است:

* '''رعایت حقوق انسانی''': به گفته برخی محققان، پیامبر در جنگ‌ها تلاش می‌کرد تا تلفات جانی و مالی را به حداقل برساند.<ref>مرکز تحقیقات سپاه، جنگ‌های پیامبر اعظم(ص)، ۱۳۷۸ش، ص۱۱۹.</ref> از [[مثله کردن|مُثله کردن]]، از قطع درختان و از کشتن زنان، کودکان و سالمندان، در جنگ نهی می‌کرد.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۵، ص۲۷.</ref> اگر زنان و کودکان نیز در جنگ علیه مسلمانان شرکت می‌کردند، باز هم دستور می‌داد تا حد ممکن آنها را نکشند.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۵، ص۲۹.</ref> به گفته برخی محققان، برای نخستین‌بار در جهان، آیین‌نامه مربوط به [[اسیر|اسیران]] و غیرنظامیان، در دین اسلام نوشته شد.<ref>هوشیار و دیگران، «بازتاب جنگ‌های پیامبر(ص) در کتاب‌های تاریخ اسلام ایران از سال ۱۳۵۸ش تا کنون»، ص۸۲.</ref>

* '''تشکیل شورای جنگ'''<ref>تقی‌زاده اکبری، «روش فرماندهی پیامبر اعظم(ص)»، ص۱۵.</ref>: مانند تشکیل شورای جنگ برای مبارزه درون شهری یا برون شهری در [[غزوه احد|جنگ احد]]<ref>نگاه کنید به: واقدی، المغازی، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۲۰۹-۲۱۱.</ref> و مشورت پیامبر در [[غزوه خندق|جنگ احزاب]] برای حفر خندق.<ref>قمی، تفسیر القمی، ۱۳۶۳ش، ج۱، ص۱۷۷.</ref>  

پیامبر هیچ مسلمانی را برای حاضر شدن در سپاه، مجبور نمی‌کرد<ref>صادقی، «اصول حقوق جنگ در سیره نبوی»، ۱۲۹.</ref> و اگرچه از غیرمسلمانان سلاح می‌خرید، اما از نیروی انسانی آنها کمک نمی‌گرفت.<ref>صادقی، «اصول حقوق جنگ در سیره نبوی»، ۱۲۷.</ref> گفته شده شرط سنی مسلمانان برای شرکت در جنگ، پانزده سال بود<ref>صادقی، «اصول حقوق جنگ در سیره نبوی»، ۱۳۱.</ref> و پیامبر به افرادی که کمتر از پانزده سال داشت، اجازه شرکت در جنگ‌ها را نمی‌داد.<ref>نگاه کنید به: بیهقی، السنن الکبری، ۱۴۲۴ق، ج۹، ص۳۷.</ref> در صورتی که جنگ، به افراد زیادی نیاز نداشت، پیامبر بسیج عمومی اعلام نمی‌کرد، ولی در مواردی که سپاه اسلام به نیروهای بیشتری نیاز داشت، با اعلام بسیج عمومی، همگان را (به غیر از افراد ناتوان) به جنگ فرا می‌خواند،<ref>قائدان، «مدیریت و رهبری پیامبر اکرم(ص) در عرصه‌های نظامی»، ص۱۳.</ref> ولی هیچگاه فردی را برای حضور در جنگ، وادار نمی‌ساخت.<ref>قائدان، «مدیریت و رهبری پیامبر اکرم(ص) در عرصه‌های نظامی»، ص۱۵.</ref> همچنین پیامبر از حضور افرادی که توان رزمی در جنگ نداشتند، جلوگیری می‌کرد.<ref>مرکز تحقیقات سپاه، جنگ‌های پیامبر اعظم(ص)، ۱۳۷۸ش، ص۱۲۰.</ref> بر اساس [[بیعت عقبه#بیعت دوم عقبه|پیمان‌نامه بیعة الحرب]]، حفاظت از جان پیامبر در [[مدینه]]، بر عهده مردم آنجا بود و در جنگ‌های پیامبر در خارج از شهر، آنها وظیفه‌ای نداشتند.<ref>قائدان، «مدیریت و رهبری پیامبر اکرم(ص) در عرصه‌های نظامی»، ص۱۲.</ref> بر این اساس تا پیش از جنگ بدر، تمامی سپاهیان پیامبر، از [[انصار]] بود، اما با آغاز جنگ بدر، [[مهاجران]] با ابراز تمایل به شرکت در جنگ‌ها، در جنگ‌ها حضور یافتند.<ref>قائدان، «مدیریت و رهبری پیامبر اکرم(ص) در عرصه‌های نظامی»، ص۱۲.</ref>  

در [[غزوه خیبر|جنگ خیبر]] شش زن در سپاه پیامبر حضور داشتند.<ref>ابن‌اثیر،‌اسد الغابه، ۱۴۰۹ق، ج۶، ص۳۳۴.</ref> در [[غزوه احد|جنگ اُحُد]] نیز چهارده نفر از زنان در جنگ شرکت داشتند که مجروحان را مداوا کرده، به سپاهیان، آب و غذا می‌دادند.<ref>واقدی، المغازی، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۲۴۹-۲۵۰.</ref> از جمله این زنان می‌توان به افرادی چون [[حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها|فاطمه زهرا(س)]]، [[عایشه]]، [[ام ایمن|اُمّ اَیْمَن]] اشاره کرد.<ref>واقدی، المغازی، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۲۴۹-۲۵۰.</ref> فاطمه زهرا(س) در جنگ احد با کمک [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] زخم‌های پیامبر را می‌بست.<ref>ابن‌حجاج، صحیح مسلم، دار الإحیاء التراث العربی، ج۳، ص۱۴۱۶.</ref> ام ایمن در جنگ‌های اُحد و خیبر حضور داشت.<ref>ابن‌سعد، الطبقات الکبری،‌ ۱۴۱۴ق، ج۸، ص۱۸۰.</ref> [[ام عطیه|اُمّ عَطیّه]] در جنگ‌های بسیاری شرکت کرد.<ref>ابن عبدالبر، الاستیعاب، ۱۴۱۲ق، ج۴، ص۱۹۴۷.</ref> بر اساس گزارشی که از او نقل شده، وی در هفت جنگ شرکت داشته است.<ref>ابن‌سعد، الطبقات الکبری،‌ ۱۴۱۴ق، ج۸، ص۳۳۳.</ref> [[ربیع بنت معوذ|ربیع بنت معوّذ]] نیز از زنانی بود که در جنگ‌ها همراه پیامبر بود.<ref>ابن‌جوزی، المنتظم، ۱۴۱۲ق،  ج۵، ص۱۳۷؛ ابن‌حجر عسقلانی، الإصابة، ۱۴۱۵ق، ج۸، ص۱۳۲-۱۳۳.</ref> [[ام عماره|اُمّ عَماره]] نیز در جنگ‌های مختلفی چون احد، خیبر و [[غزوه حنین|حُنَین]] شرکت داشت و در کنار مردان می‌جنگید.<ref>ابن‌سعد، الطبقات الکبری، ۱۴۱۴ق، ج۸، ص۳۰۳-۳۰۵.</ref> او در جنگ‌های مختلفی زخمی شده بود و در جنگ احد هنگامی که مشرکان به پیامبر هجوم آوردند، با شمشیر از پیامبر دفاع می‌کرد.<ref>ابن‌سعد، الطبقات الکبری، ۱۴۱۴ق، ج۸، ص۳۰۳.</ref>

یکی از تاکتیک‌های پیامبر در جنگ‌ها، آغاز جنگ در خاک دشمن بود تا تمام خسارت‌های جنگ را متوجه دشمن سازد.<ref>خطاب، الرسول القائد، ۱۴۲۲ق، ص۲۰۸.</ref> در مواردی، سپاه اسلام از بی‌راهه‌ها حرکت داده می‌شد تا نیرو‌های اطلاعاتی دشمن از اهداف آنان آگاه نشوند.<ref>خطاب، الرسول القائد، ۱۴۲۲ق، ص۲۰۳.</ref> در مواردی پیامبر با شنیدن خبر تجمع دشمنان برای حمله به مسلمان‌ها، در حملاتی غافلگیرانه اجتماع آنان را از بین می‌برد و از وقوع جنگی بزرگ‌تر جلوگیری می‌کرد.<ref>تقی‌زاده اکبری، «روش فرماندهی پیامبر اعظم(ص)»، ص۱۷-۱۸.</ref> به‌کارگیری تاکتیک فریب از دیگر روش‌های پیامبر در جنگ بود.<ref>تقی‌زاده اکبری، «روش فرماندهی پیامبر اعظم(ص)»، ص۱۸-۱۹.</ref> پیامبر در جنگ خیبر، ابتدا سپاه را به سوی [[غطفان|غَطفان]] حرکت داد، سپس گروه کوچکی را به سوی آنان روانه کرد و خود با نیروهای اصلی سپاه به سمت [[خیبر]] تغییر مسیر داد. با این کار، اهل غطفان و خیبر هر دو غافل‌گیر شدند و از یاری یکدیگر بازماندند.<ref>خطاب، الرسول القائد، ۱۴۲۲ق، ص۴۵۲-۴۵۳.</ref> در برخی جنگ‌ها برای ناکام گذاشتن دشمن، از جنگ روانی استفاده می‌شد؛<ref>تقی‌زاده اکبری، «روش فرماندهی پیامبر اعظم(ص)»، ص۱۹.</ref> مثلا در [[غزوه حمراء‌الاسد|جنگ حَمراءالاَسَد]] شب‌ها در ۵۰۰ نقطه آتش روشن می‌شد تا دشمنان با دیدن آتش‌ها بترسند؛<ref>ابن‌سید الناس، عیون الاثر، ۱۴۱۴ق، ج۲، ص۵۴.</ref> چنانکه در [[فتح مکه]]، [[عباس بن عبدالمطلب|عباس بن عبدالمطّلب]] به دستور پیامبر، [[ابوسفیان]] را به ابتدای یک وادی برد تا از آنجا خیل عظیم مسلمان‌ها را ببیند<ref>ابن‌هشام، السیرة النبویه، دار المعرفه، ج۲، ص۴۰۳-۴۰۴.</ref> و فکر هرگونه مقاومتی را از سر بیرون کرده، فتح مکه بدون جنگ به انجام رسد.<ref>خطاب، الرسول القائد، ۱۴۲۲ق، ص۳۳۷.</ref> پیامبر در جنگ‌های مختلفی، از اصل غافلگیری استفاده می‌کرد؛ مثلا [[بنی‌قریظه]] را در زمان درگیری، اهل خیبر را در محل درگیری، و احزاب مشرکان را در تکنیک درگیری غافلگیری کرد.<ref>فیروزی، و حسینی، «بررسی اهمیت اصل غافلگیری در جنگ‌های پیامبر اکرم(ص) و کاربرد آن در عصر حاضر»، ص۱۹۶-۲۰۰.</ref>

پس از نیرو گرفتن حکومت اسلام، پیامبر وظیفه تأمین منابع و تجهیزات جنگ را خود بر عهده گرفت، ولی در سال‌های نخست [[هجرت به مدینه|هجرت پیامبر به مدینه]]، منابع و تجهیزات لازم برای جنگ از سوی شرکت‌کنندگان در جنگ، ثروتمندان و مردم تأمین می‌شد.<ref>قائدان، مدیریت و رهبری پیامبر اکرم(ص) در عرصه‌های نظامی»، ص۱۶-۱۷.</ref> مثلا پیامبر به [[سعد بن زید]] دستور داد همراه با اسیران بنی‌قریظه به [[نجد|نَجْد]] بروند، تا برای سپاه اسلام، اسب و اسلحه تهیه کنند.<ref>بیهقی، دلائل النبوه، ۱۴۰۵ق، ج۴، ص۲۴.</ref> همچنین در [[غزوه تبوک|جنگ تبوک]] که برخی صحابه از پیامبر خواستند مرکب و توشه جنگ در اختیار آنها گذاشته شود، تا از فضیلت [[جهاد]] بازنمانند، پیامبر دستور داد تا خواسته آنها تأمین شود.<ref>واقدی، المغازی، ۱۴۰۹ق، ج۳، ص۹۹۴.</ref>