غلو: تفاوت میان نسخه‌ها

==مفهوم‌شناسی و جایگاه==

[[قرآن]] در دو [[آیه]] از غلو سخن گفته و از آن نهی کرده است.<ref>سوره نساء، آیه ۱۷۱؛ سوره مائده، آیه ۷۷.</ref> در منابع روایی شیعه و [[اهل سنت و جماعت|اهل سنت]] نیز در روایات مختلفی، ادعاها و باورهای غلوآمیز معرفی شده و مسلمانان را از آن برحذر داشته است.<ref>احمد بن حنبل، مسند احمد، ۱۴۱۶ق، ج۲، ص۴۲۷؛ نهج البلاغه، تصحیح صبحی صالح، حکمت ۴۶۹، ص۵۵۸؛ طبرسی، الاحتجاج، ۱۴۰۳ق، ج۲، ۴۳۸.</ref> غلو همچنین یکی از مسائلی است که [[متکلم|متکلمان]] مسلمان به بررسی ماهیت و مصادیق آن پرداخته‌اند.<ref>برای نمونه نگاه کنید به شیخ صدوق، الاعتقادات، ۱۴۱۴ق، ص۹۷؛ شیخ مفید، تصحیح الاعتقادات، ۱۴۱۴ق، ص۱۰۹؛ ابن‌تیمیه، منهاج السنة، ۱۴۰۶ق، ج۲، ص۴۳۵.</ref> از آنجا که بخشی از غلو مربوط به صفات و فضایل امامان معصوم(ع) و بخشی دیگر مربوط به ذات آنان که غالیان آن‌ها را تا حد خدایی می‌رسانند، است، پس [[کلام اسلامی|علم کلام]] وظیفه دارد تا با اتکا به ادله متقن، محدوده این ویژگی‌ها را مشخص نماید تا بتواند اعتقاد به فراتر از آن را غلو و معتقدان آن را [[غالیان|غالی]] بنامد.<ref>صفری فروشانی، «جریان‌شناسی غلو»، ص۱۱۴.</ref> [[علم رجال]] نیز یکی از علومی است که جریان غلو در آن تأثیر داشته و عالمان این علم درباره آن بحث کرده‌اند.<ref>رضایی، «تأملی در غلو»، ص۱۰۶.</ref> گفته می‌شود از آنجا که بررسی احوال راویان موجود در اسناد احادیث از اهداف علم رجال است، پس یکی از وظایف رجال‌شناسان، تشخیص و شناسایی راویان غلوکننده‌ای است که در اسناد روایات واقع شده‌اند.<ref>رضایی، «تأملی در غلو»، ص۱۰۶.</ref>