غلو: تفاوت میان نسخه‌ها

'''غُلُوّ''' از حد گذشتن و بیرون رفتن از اعتدال در دین و زیاده‌روی در حق [[پیامبران]] و [[امامان]] است. غلو یک جریان فکری انحرافی در ادیان است که گفته می‌شود در طول تاریخ بشر همیشه وجود داشته است و مصادیق گوناگونی دارد. غلو در الوهیت، غلو در نبوت و امامت و غلو در اوصاف و فضایلی که به پیامبران و امامان نسبت می‌دهند را از مصادیق غلو برشمرده‌اند. خدا دانستن یکی از پیامبران یا امامان و یا شریک دانستن آنان با خداوند در امور جهان و یا اعتقاد به این که کسی فرزند خداوند است را از موارد غلو در الوهیت دانسته‌اند.  

اعتقاد به شریک بودن کسی با پیامبر در امر نبوت، اعتقاد به نبوت امام علی(ع) یا یکی از امامان شیعه، اعتقاد به شریک بودن کسی با پیامبر در امر نبوت، این باور که کسی غیر از ویامبر و امامان معصوم، خودش را پیامبر و امام بداند و اعتقاد به مهدویت افرادی غیر از مهدی موعود را نمونه‌هایی از غلو در نبوت و امامت برشمرده‌اند. نسبت دادن برخی فضایل و اوصاف به امامان شیعه را غلوآمیز دانسته‌اند. شیخ صدوق اعتقاد به این که پیامبر هیچ‌وقت دچار سهو نمی‌شود را باوری غلوآمیز دانسته است. شیخ مفید با غلوآمیز بودن این باور، مخالف بوده و باور به علم غیب امامان را غلوآمیز دانسته است. برخی نیز علم غیب مطلق امامان، بدون تعلیم الهی را غلوآمیز دانسته‌اند.

باورهای غلوآمیز درباره خلفا، برخی عالمان و کتاب‌ها، تآویل‌های غلوآمیز از قرآن، باور به حذف فضایل امامان از قرآن را از دیگری مصادیق غلو در دین به حساب آورده‌اند.

 

 

 

 

عقیده به [[الوهیت]] و [[ربوبیت]] افراد، حلول جزء الاهی در افراد، [[تناسخ]]، [[تفویض]]، عقیده افراطی به [[علم غیب]] ائمه، اباحه‌گری و [[تأویل]] ناروای [[آیه|آیات قرآن]] از مهم‌ترین عقاید غلوآمیز در نزد فرقه‌های مختلف اسلامی است.

 

[[امامان شیعه(ع)]] ضمن مردود دانستن عقائد غلات با استدلال و برهان، با بیان علل و پیامدهای غلو و نیز توطئه‌های غلات، [[شیعیان]] را به دوری گزیدن از غلات توصیه می‌کردند.

 

در ادیان پیش از [[اسلام]] نیز غلو وجود داشته است. پرستش [[فرعون]] در [[مصر]] قدیم، بت‌پرستی و [[عبادت|پرستش]] موجوداتی همچون آفتاب، ماه و ستارگان توسط اعراب جاهلی و [[خدا]] دانستن [[عیسی بن مریم|مسیح]] نمونه‌هایی از غلو پیش از اسلام است.