آیه ۸ سوره مائده: تفاوت میان نسخه‌ها

[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران [[شیعه]] درباره این آیه معتقد است که در این آیه از [[شهادت دروغ]] نهی شده و به قیام برای خدا دعوت شده است. همچنین بر عدالت در انجام امور، تاکید دارد و آن را مقدمه [[تقوا|تقوای الهی]] معرفی می‌کند و در ادامه بعضی از آفات و موانعی که باعث دور شدن از عدالت است را نیز بیان می‌کند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۴، ص۲۹۹.</ref>

[[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]] در [[المیزان فی تفسیر القرآن (کتاب)|المیزان]] در تفسیر این آیه معتقد است که این آیه، در ادامه آیات ابتدایی سوره مائده کلیاتی درباره امور اجتماعی و فردی را خطاب به [[ایمان|مومنان]] توصیه می‌کند.<ref>طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۵، ص۲۳۶.</ref> در بخش اول آیه قیام برای خدا و عبودیت الهی را با رعایت عدالت در گواهی و شهادت در برخورد با مردم در جامعه یکسان قرار می‌دهد.<ref>فخر رازی، تفسیر کبیر، بیروت، ج۱۱، ص۳۲۰.</ref> از نکات مهم آیه که با امر به عدالت بر آن تأکید  مؤمنان را از ظلم در [[بینه شرعی|شهادت]] و گواهی دادن، به انگیزه سابقه دشمنی شاهد نسبت به مشهود علیه (آنکه بر ضرر او شهادت داده می‌شود.)، نهی می‌کند.<ref>طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۵، ص۲۳۶.</ref> در این آیه مؤمنان را از ظلم در [[بینه شرعی|شهادت]] و گواهی دادن، به انگیزه سابقه دشمنی شاهد نسبت به مشهود علیه (آنکه بر ضرر او شهادت داده می‌شود.) نهی می‌کند.<ref>طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۵، ص۲۳۶.</ref> همچنین تأکید می‌کند مبادا دشمنی و بغضشان نسبت به قومی آنان را وادار کند که به آن قوم ظلم کنند و از [[عدالت اجتماعی|عدالت]] منحرف شوند و در ادامه آیه توصیه به عدالت در حق دوستان و دشمنان می‌کند در ادامه آیه توصیه به عدالت در حق دوستان و دشمنان می‌کند.<ref>فیض کاشانی، تفسیر الصافی، ۱۳۷۴ش، ج۲، ص۲۰.</ref>

این آیه شهادت را مقید به قسط نموده و آن را فرع بر قیام برای خدا بیان می‌کند و شرط عدالت را شهادت به قسط قرار داده است.<ref>طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۵، ص۲۳۶.</ref>  در ادامه با توصیه به رعایت عدالت آن را از شرایط تقوای الهی دانسته است.<ref>طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۵، ص۲۳۶.</ref>  [[فضل بن حسن طبرسی|شیخ طبرسی]] در توضیح عبارات این آیه تقوا را همان ترس از خدا برای انجام واجبات و ترک محرمات دانسته است.<ref>شیخ طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص۲۹۲.</ref> در پایان آیه خدا را آگاه به همه اعمال معرفی کرده است. این آیه مشابه [[آیه ۱۳۵ سوره نساء]] است با این تفاوت که در آنجا قیام برای عدالت را مقید به شاهد و ناظر دانستن خدا کرده است و نیز در آنجا از اینکه در شهادت به خاطر دوستی بعضی به دیگران ظلم شود بر حذر داشته است.<ref>طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۵، ص۲۳۶.</ref>