سوره ناس: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سوره ناس'''، صد و چهاردهمین (آخرین) سوره و از سوره‌های [[مکی و مدنی|مکی]] [[قرآن]] که در [[جزء]] سی‌ام جای گرفته است. سوره ناس جزو [[چهارقل]] است. خداوند در این سوره به [[پیامبر(ص)]] دستور می‌دهد در مقابل وسوسه‌گرانِ پنهان به [[خدا]] پناه ببرد. در برخی از تفاسیر [[اهل سنت]] آمده است این سوره هنگامی [[نزول قرآن|نازل]] شد که مردی [[یهود|یهودی]]، پیامبر(ص) را [[سحر|سِحر]] کرد و پیامبر به سبب آن بیمار شد. پس از آمدن [[جبرئیل]] و نزول [[سوره فلق]] و ناس، آیات آن بر پیامبر(ص) خوانده شد و او از بستر بیماری برخاست. برخی از عالمان [[شیعه]] به این سخن اشکال کرده‌اند و گفته‌اند سحر و جادو بر پیامبر(ص) اثر نمی‌کند.

سوره ناس و [[سوره فلق|فلق]] را [[معوذتین|مُعَوَّذتین]] گویند؛ چراکه برای [[تعویذ]] خوانده می‌شوند. در فضیلت [[تلاوت]] سوره ناس، از جمله نقل شده است هر کس دو سوره ناس و فلق را بخواند، مانند آن است که همه کتاب‌های [[پیامبران]] الهی را قرائت کرده است. همچنین نقل شده است پيامبر(ص) دو سوره ناس و فلق را محبوب‌ترينِ [[فهرست ترتیبی سوره‌های قرآن|سوره‌ها]] نزد خداوند می‌دانست.

برخی از مفسران معتقدند که ناسی که در صدر این سوره آمده است یعنی مطلق مردم، این ناسی که در وسط آمده است( الَّذِي يُوَسْوِسُ فِي صُدُورِ النَّاسِ )افرادی که دشمنان جنّ و انس به او حمله می‌کنند، این ناسی که در پایان آمده است(مِنَ الْجِنَّةِ وَالنَّاسِ) در ردیف جن، ناسی است که خودش [[وسوسه|وسوسه‌گر]] است و این سوره و نیز سوره فلق ضلع‌های سه‌گانه استعاذه را نشان می‌دهند. <ref>http://javadi.esra.ir/-/تفسیر-سوره-ناس-1399-01-29

[[شیخ صدوق]] در کتاب امالى صدوق از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق (ع)]] روایت کرده که  وقتى آیه (و الذین اذا فعلوا فاحشه او ظلموا انفسهم ذکروا الله فاستغفروا لذنوبهم ){{یاد| و آنان كه چون كار زشتى كنند، يا بر خود ستم روا دارند، خدا را به ياد مى‌آورند و براى گناهانشان آمرزش مى‌خواهند. سوره آل‌عمران، آیه ۱۳۵}} نازل شد [[ابلیس]] به بالاى [[کوه ثویر]] در [[مکه]] رفت و به بلندترین آوازش عفریت‌هاى (فرزندان وسوسه‌گر و فریبکار) خود را صدا زد، همه نزدش جمع شدند، پرسیدند اى بزرگ ما مگر چه شده که ما را نزد خود خواندى ؟ گفت : این آیه نازل شده ، کدام یک از شما است که اثر آن را خنثى سازد، عفریتى از شیطان‌ها برخاست و گفت : من از این راه آن را خنثى مى کنم . [[شیطان]] گفت : نه ، این کار از تو بر نمى آید. عفریتى دیگر برخاست و مثل همان سخن را گفت ، و مثل آن پاسخ را شنید. وسواس خناس گفت : این کار را به من واگذار، پرسید از چه راهى آن را خنثى خواهى کرد؟ گفت : به آنان وعده مى دهم ، آرزومندشان مى کنم تا مرتکب خطا و [[گناه]] شوند، وقتى در گناه واقع شدند، [[استغفار]] را از یادشان مى برم . شیطان گفت : آرى تو، به درد این کار مى خورى ، و این کار را تا روز قیامت به او واگذار کرد. <ref>شیخ صدوق، امالی، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۵۵۱.</ref> {{یاد| فقال الوسواس الخناس: أنا لها. قال: بماذا؟ قال: أَعدهم وأُمنّيهم حتى يُواقعوا الخطيئة، فإذا واقعوا الخطيئة أنسيتُهم الاستغفار، فقال: أنت لها، فَوَكله بها إلى يوم القيامة. }}