Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۱٬۳۴۶
ویرایش
imported>Fayaz جزبدون خلاصۀ ویرایش |
(←محمدجعفر بهبهانی: اصلاح ارقام) |
||
خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
آقا محمدعلی بهبهانی ([[سال ۱۱۴۴ هجری قمری|۱۱۴۴]]-[[سال ۱۲۱۶ هجری قمری|۱۲۱۶ق]])<ref> بهبهانی، احمد، مرآت الاحوال، ۱۳۷۳ش، ج۱، ص۱۴۷؛ حبیبآبادی، مکارم الاثار، ۱۳۴۲ش، ج۲، ص۵۶۶.</ref> معروف به آقا محمدعلی کرمانشاهی، [[فقیه]]، اصولی و رجالی متنفّذ [[شیعه]] در قرن دوازدهم و سیزدهم که نزد [[آقا محمدخان قاجار]] نیز دارای احترام بود.<ref>سپهر، ناسخ التواریخ، ۱۳۴۴-۱۳۴۵ش، ج۱، ص۶۰؛ حبیبآبادی، مکارم الاثار، ۱۳۴۲ش، ج۲، ص۵۶۳؛ هدایت، ملحقات تاریخ روضة الصفا، ۱۳۳۹ش، ج۹، ص۲۴۱.</ref> عمده شهرت آقامحمدعلی، مبارزه جدّی و گسترده او با [[صوفیه]] در عصر [[قاجار]] است و مهمترین آثار وی [[مقامع الفضل]] و [[خیراتیه]] در ابطال طریقة صوفیه است. | آقا محمدعلی بهبهانی ([[سال ۱۱۴۴ هجری قمری|۱۱۴۴]]-[[سال ۱۲۱۶ هجری قمری|۱۲۱۶ق]])<ref> بهبهانی، احمد، مرآت الاحوال، ۱۳۷۳ش، ج۱، ص۱۴۷؛ حبیبآبادی، مکارم الاثار، ۱۳۴۲ش، ج۲، ص۵۶۶.</ref> معروف به آقا محمدعلی کرمانشاهی، [[فقیه]]، اصولی و رجالی متنفّذ [[شیعه]] در قرن دوازدهم و سیزدهم که نزد [[آقا محمدخان قاجار]] نیز دارای احترام بود.<ref>سپهر، ناسخ التواریخ، ۱۳۴۴-۱۳۴۵ش، ج۱، ص۶۰؛ حبیبآبادی، مکارم الاثار، ۱۳۴۲ش، ج۲، ص۵۶۳؛ هدایت، ملحقات تاریخ روضة الصفا، ۱۳۳۹ش، ج۹، ص۲۴۱.</ref> عمده شهرت آقامحمدعلی، مبارزه جدّی و گسترده او با [[صوفیه]] در عصر [[قاجار]] است و مهمترین آثار وی [[مقامع الفضل]] و [[خیراتیه]] در ابطال طریقة صوفیه است. | ||
===محمدجعفر بهبهانی=== | ===محمدجعفر بهبهانی=== | ||
[[محمدجعفر بن محمدعلی بهبهانی]](متوفی [[سال ۱۲۵۹ هجری قمری|۱۲۵۹]]ق)، فرزند ارشد آقامحمدعلی، در [[سال ۱۱۷۸ هجری قمری|۱۱۷۸ق]] در [[کربلا]] به دنیا آمد و همراه پدرش به [[ایران]] مهاجرت کرد. وی نزد پدرش و نیز میرزای قمی، در [[قم]]، [[میرسید علی طباطبایی]] و [[شیخ جعفر کبیر]]، در [[عراق]]، به تحصیل پرداخت. سپس به کرمانشاه رفت و پس از مرگ پدر عهدهدار شئون دینی و اجتماعی وی در [[کرمانشاه]] شد. وی در کرمانشاه درگذشت و در مقبره خانوادگی آل آقا دفن شد. | [[محمدجعفر بن محمدعلی بهبهانی]](متوفی [[سال ۱۲۵۹ هجری قمری|۱۲۵۹]]ق)، فرزند ارشد آقامحمدعلی، در [[سال ۱۱۷۸ هجری قمری|۱۱۷۸ق]] در [[کربلا]] به دنیا آمد و همراه پدرش به [[ایران]] مهاجرت کرد. وی نزد پدرش و نیز میرزای قمی، در [[قم]]، [[میرسید علی طباطبایی]] و [[شیخ جعفر کبیر]]، در [[عراق]]، به تحصیل پرداخت. سپس به کرمانشاه رفت و پس از مرگ پدر عهدهدار شئون دینی و اجتماعی وی در [[کرمانشاه]] شد. وی در کرمانشاه درگذشت و در مقبره خانوادگی آل آقا دفن شد. <ref>امین، اعیانالشیعه، ۱۴۰۳ق، ج۹، ص۲۰۲؛</ref>ممحمدجعفر را به زهد و گوشهگیری و محاسن اخلاق ستودهاند. در سال ۱۳۵۲ قسمتی از آثارش، در حریقی از میان رفت.{{مدرک}} از وی حدود سی اثر خطی موجود است که برخی از آنها عبارتاند از: | ||
# فضایح الصّوفیه (قم، ۱۴۱۳ق). | # فضایح الصّوفیه (قم، ۱۴۱۳ق). | ||
# انیس الطلاب (تألیف ۱۲۳۵ق)، در شرح بعضی احادیث و مسائل فقهی. | # انیس الطلاب (تألیف ۱۲۳۵ق)، در شرح بعضی احادیث و مسائل فقهی. | ||
خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
# المصابیح المُنیفة. | # المصابیح المُنیفة. | ||
# شرح مَزجی بر دیباچه مفاتیح الشّرایع [[فیض کاشانی]].<ref> بهبهانی، احمد، مرآت الاحوال، ۱۳۷۳ش، ج ۱، ص۱۵۱-۱۵۴؛ دوانی، آقامحمد باقر، ۱۳۶۲ش، ص۳۳۶؛ بهبهانی، محمدجعفر، فضایح الصوفیة، ۱۴۱۳ق، مقدمه، ص۷-۱۲؛ رجوع کنید به: بهبهانی، محمدجعفر، فضایح الصوفیة، ۱۴۱۳ق، مقدمه، ص۱۰-۱۱</ref> | # شرح مَزجی بر دیباچه مفاتیح الشّرایع [[فیض کاشانی]].<ref> بهبهانی، احمد، مرآت الاحوال، ۱۳۷۳ش، ج ۱، ص۱۵۱-۱۵۴؛ دوانی، آقامحمد باقر، ۱۳۶۲ش، ص۳۳۶؛ بهبهانی، محمدجعفر، فضایح الصوفیة، ۱۴۱۳ق، مقدمه، ص۷-۱۲؛ رجوع کنید به: بهبهانی، محمدجعفر، فضایح الصوفیة، ۱۴۱۳ق، مقدمه، ص۱۰-۱۱</ref> | ||
===محمداسماعیل بهبهانی=== | ===محمداسماعیل بهبهانی=== | ||
[[محمداسماعیل بهبهانی]] (متوفی حدود ۱۲۸۰ق) در [[سال ۱۱۹۲ هجری قمری|۱۱۹۲]]ق در [[رشت]] به دنیا آمد. مقدمات علوم را نزد پدرش فرا گرفت و برای ادامه تحصیل به [[عتبات]] رفت و از محضر پدر همسرش، صاحبِ ریاض، استفاده کرد. وی دو اثر در [[فقه]] و [[اصول]] داشته که اتمام آنها معلوم نیست.<ref> بهبهانی، احمد، مرآت الاحوال، ۱۳۷۳ش، ج ۱، ص۱۵۴-۱۵۵</ref> | [[محمداسماعیل بهبهانی]] (متوفی حدود ۱۲۸۰ق) در [[سال ۱۱۹۲ هجری قمری|۱۱۹۲]]ق در [[رشت]] به دنیا آمد. مقدمات علوم را نزد پدرش فرا گرفت و برای ادامه تحصیل به [[عتبات]] رفت و از محضر پدر همسرش، صاحبِ ریاض، استفاده کرد. وی دو اثر در [[فقه]] و [[اصول]] داشته که اتمام آنها معلوم نیست.<ref> بهبهانی، احمد، مرآت الاحوال، ۱۳۷۳ش، ج ۱، ص۱۵۴-۱۵۵</ref> |