پرش به محتوا

غزوه بنی‌قینقاع: تفاوت میان نسخه‌ها

خط ۵۱: خط ۵۱:


با اخراج یهودیان بنی‌قینقاع از مدینه، وحدت سیاسی-مذهبی در مدینه حاکم شد و اکثریت مطلق مدینه به دست مسلمانان افتاد.<ref>سبحانی، فروغ ابدیت، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۵۱۶.</ref> با جنگ بنی‌قینقاع، پیامبر قاطعیت خود را در امر حکومت نشان داد و بر پندار یهودیان که تسامح پیامبر را ناشی از ترس او می‌دانستند، خط بطلان کشید.<ref>حسنی، سیرة المصطفی، ۱۴۱۶ق، ص۳۷۵.</ref>
با اخراج یهودیان بنی‌قینقاع از مدینه، وحدت سیاسی-مذهبی در مدینه حاکم شد و اکثریت مطلق مدینه به دست مسلمانان افتاد.<ref>سبحانی، فروغ ابدیت، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۵۱۶.</ref> با جنگ بنی‌قینقاع، پیامبر قاطعیت خود را در امر حکومت نشان داد و بر پندار یهودیان که تسامح پیامبر را ناشی از ترس او می‌دانستند، خط بطلان کشید.<ref>حسنی، سیرة المصطفی، ۱۴۱۶ق، ص۳۷۵.</ref>
==نقش متحدان بنی قَینُقاع==
نقش متحدان عرب بنی قینقاع در این جنگ قابل توجه است. [[عباده بن صامت]] و [[عبدالله بن ابی بن سلول]] دو تن از رهبران اصلی خزرج بودند. عباده که از مسلمانانِ صادق بود، با پیمان‌شکنی بنی قینقاع، حمایت خود را از آنان بازگرفته، نزد پیامبر آمد و از هم‌سوگندی با آنان بیزاری جست.<ref>ابن اسحاق، سیرت رسول اللّه، ج۲، ص۵۶۳.</ref> عبداللّه بن اُبی، سرکرده منافقان، در این ماجرا نقشی دوگانه داشت؛ از سویی ظاهراً خود یهودیان را به سرکشی و تحصّن در حصار تحریک کرده بود و از سوی دیگر، از پیوستن به آنان سرباز زد.<ref>واقدی، کتاب المغازی، ج۱، ص۱۲۹.</ref> او پس از اسارت آنان، از [[پیامبر(ص)]] خواست که از خون متحدّانش درگذرد و بر این خواسته چنان پافشاری کرد که پیامبر او و یهودیان را لعنت کرد و به تبعید آنان حکم داد.


== غنائم ==
== غنائم ==
confirmed، movedable، protected، templateeditor
۵٬۱۰۹

ویرایش