آیات برائت: تفاوت میان نسخه‌ها

'''آیات برائت''' نخستین آیات [[سوره توبه]] است که احکام نهایی درباره روابط [[مسلمان|مسلمانان]] با [[شرک|مشرکان]] را تبیین کرده است. [[خدا]] در این آیات به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] و مسلمانان دستور می‌دهد بیزاری از مشرکان را آشکار سازند و از پیمان‌هایی که با آنان بسته، خارج شوند و در صورت عدم اسلام آوردن، با آنها اعلام جنگ کنند. این آیات توسط [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] در [[عید قربان|روز عید قربان]] به مشرکان ابلاغ شد.

به گفته مفسران، لغو یک‌جانبه پیمان با مشرکان، بدون مقدمه نبود؛ بلکه نقض پیمان ابتدا از سوی مشرکان صورت گرفته بود؛ به همین دلیل پیمان با مشرکانی که عهد خود را نقض نکرده بودند، طبق همین آیات تا پایان مدت آن توسط مسلمانان محترم شمرده می‌شد. همچنین گفته شده این پیمان‌ها از ابتدا به صورت موقت بسته شده بود.  

به باور [[محمدجواد مغنیه|محمدجواد مَغنیه]] تأکید آیات برائت بر اجبار مشرکان [[جزیرة العرب|جزیرةالعرب]] به پذیرش [[اسلام|دین اسلام]] یا آماده شدن آنان برای جنگ، با [[آزادی عقیده|اختیاری بودن پذیرش دین]] که در دیگر آیات بر آن تصریح شده، در تعارض نیست؛ چراکه مشرکان جزیرةالعرب دائما پیمان‌های خود را نقض و جامعه نوپای اسلامی را نیز تهدید می‌کردند؛ ازاین‌رو، این حکم فقط به آنان اختصاص داشت.