فقه استدلالی: تفاوت میان نسخه‌ها

فقه استدلالی اشاره به روشی برای بیان احکام شرعی دارد که در آن [[فتوا]] به همراه دلایل آن ارائه می‌شود. در این روش [[فقیه]] نظریات مختلف را درباره یک مسئله خاص نقل و نقد کرده و [[فتوا|فتوای]] خود را با ذکر دلایل آن تبیین می‌کند.<ref>فرهنگ فقه، ج۵، ص۷۳۱.</ref> گرچه اصطلاح فقه استدلالی، اصطلاحی جدید است و در مقابل [[فقه فتوایی]] به کار می‌رود، ولی روش تدوین فقه به صورت مستدل روشی قدیمی است. به نوشته گروهی از محققان تاریخ فقه شیعه، نخستین اثر در فقه استدلالی [[المبسوط فی فقه الامامیة (کتاب)|المبسوط]] نوشته [[شیخ طوسی]] (م ۴۶۰ق) است.<ref>گروه پژوهش موسسه آل البیت، ص۳۵.</ref> با این حال محقق دیگری معتقد است [[حسن بن علی حذاء عمانی|ابن ابی‌عقیل]](م۳۲۹ق) و [[ابن جنید اسکافی]](م حدود ۲۹۰ق) نیز آثاری به شیوه فقه استدلالی داشته‌اند. هر چند این آثار شامل همه ابواب فقهی نبوده و تک‌نگاری هستند.<ref>پیراسته، شیوه‌های نگارش فقه، ص۸۳.</ref> وی هم‌چنین کتاب‌های [[الانتصار (کتاب)|الانتصار]] و [[الناصریات (کتاب)|الناصریات]] نوشته [[سید مرتضی]] را نیز جزو آثار فقه استدلالی شمرده است.<ref>پیراسته، شیوه‌های نگارش فقه، ص۸۴.</ref>