Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۵٬۹۹۳
ویرایش
قاعده اقرار: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
(←روایات) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''قاعده | '''قاعده اِقرار''' قاعدهٔ مشهور فقهی به‌معنای اقرار یا اعتراف شخص به زیان خود و به نفع شخص دیگر. قاعده اقرار در تمام محاکم، تعهّدات، وصیت‌نامه‌ها، وقف‌نامه‌ها، اقرارنامه‌ها کاربرد دارد. از دلائل اعتبار این قاعده، برخی آیات قرآن، از جمله [[آیه ۱۳۵ سوره نساء]]، برخی [[حدیث|روایات]]، از قبیل روایت «إقرارُ العُقَلاءِ عَلی أنفُسِهِم جائِزٌ»، [[دلیل عقلی]]، [[سیره عقلاء|سیره عقلا]] و [[اجماع]] برشمرده‌اند. | ||
قاعده اقرار را با تعابیری همچون «سَیِّدُ البَیِّنات» و «سَیِّدُ الدَلائِل» در کتاب‌های فقهی خوانده‌اند. از این قاعده در مسائل حقوقی به‌عنوان یکی از پنج دلیل اثبات دعوا نامبرده شده‌است. فقهیان قاعده اقرار را در کنار سایر قواعد فقهی با عنوان «قواعد فقه» و در ضمن مباحث حقوقی مطرح کرده‌اند. اما فقیهانی همچون [[شیخ طوسی]] در [[المبسوط فی فقه الامامیه (کتاب)|المبسوط]]، [[محقق حلی]] در [[شرائع الاسلام فی مسائل الحلال و الحرام (کتاب)|شرائع الاسلام]]، [[شهید اول|شهیداول]] در الدروس الشرعیة به دلیل اهمیت قاعده به آن به صورت مجزا و با عنوان کتابُ الإقرار پرداخته‌اند. | قاعده اقرار را با تعابیری همچون «سَیِّدُ البَیِّنات» و «سَیِّدُ الدَلائِل» در کتاب‌های فقهی خوانده‌اند. از این قاعده در مسائل حقوقی به‌عنوان یکی از پنج دلیل اثبات دعوا نامبرده شده‌است. فقهیان قاعده اقرار را در کنار سایر قواعد فقهی با عنوان «قواعد فقه» و در ضمن مباحث حقوقی مطرح کرده‌اند. اما فقیهانی همچون [[شیخ طوسی]] در [[المبسوط فی فقه الامامیه (کتاب)|المبسوط]]، [[محقق حلی]] در [[شرائع الاسلام فی مسائل الحلال و الحرام (کتاب)|شرائع الاسلام]]، [[شهید اول|شهیداول]] در الدروس الشرعیة به دلیل اهمیت قاعده به آن به صورت مجزا و با عنوان کتابُ الإقرار پرداخته‌اند. | ||