confirmed، protected، templateeditor
۷٬۷۰۳
ویرایش
آیه ۲۰۴ سوره اعراف: تفاوت میان نسخه‌ها
←جایگاه و اهمیت آیه: اصلاح عنوان باب کتاب وسائل الشیعه
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
(←جایگاه و اهمیت آیه: اصلاح عنوان باب کتاب وسائل الشیعه) |
||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
و هرگاه قرآن خوانده شود، به آن گوش دهید و ساکت شوید (تا بشنوید)، باشد که مورد رحمت قرار گیرید. | و هرگاه قرآن خوانده شود، به آن گوش دهید و ساکت شوید (تا بشنوید)، باشد که مورد رحمت قرار گیرید. | ||
[[شیخ حر عاملی]] (درگذشته [[سال ۱۱۰۴ هجری قمری|۱۱۰۴ق]])، ذیل باب عدم جواز قرائت قرآن در نماز در [[وسائل الشیعة (کتاب)|کتاب وسائل الشیعه]]، روایتی از [[امام محمد باقر علیه‌السلام|امام باقر(ع)]] نقل کرده که ایشان با استفاده از آیه ۲۰۴ سوره اعراف، مأموم را از تکرار قرآن در دو رکعت اول نماز واجب نهی کرده است.<ref>حر عاملی، وسائل الشيعة، مؤسسة آل البیت لاحیاء التراث، ج۸، ص۳۵۵.</ref> فاضل مقداد (درگذشته [[سال ۸۲۶ هجری قمری|۸۲۶ق]]) در تفسیر این آیه، دلیل انصات (سکوت)، استماع (شنیدن) و نهی از سخن گفتن هنگام قرائت قرآن را شنیدن و درک مفاهیم آیات و پی‌بردن به اعجاز قرآن دانسته است.<ref>فاضل مقداد، کنز العرفان، ۱۳۷۳ش، ج۱، ص۱۹۵.</ref> | [[شیخ حر عاملی]] (درگذشته [[سال ۱۱۰۴ هجری قمری|۱۱۰۴ق]])، ذیل باب عدم جواز قرائت قرآن در نماز جماعت توسط مأموم در نمازهای جهریه، در [[وسائل الشیعة (کتاب)|کتاب وسائل الشیعه]]، روایتی از [[امام محمد باقر علیه‌السلام|امام باقر(ع)]] نقل کرده که ایشان با استفاده از آیه ۲۰۴ سوره اعراف، مأموم را از تکرار قرآن در دو رکعت اول نماز واجب نهی کرده است.<ref>حر عاملی، وسائل الشيعة، مؤسسة آل البیت لاحیاء التراث، ج۸، ص۳۵۵.</ref> فاضل مقداد (درگذشته [[سال ۸۲۶ هجری قمری|۸۲۶ق]]) در تفسیر این آیه، دلیل انصات (سکوت)، استماع (شنیدن) و نهی از سخن گفتن هنگام قرائت قرآن را شنیدن و درک مفاهیم آیات و پی‌بردن به اعجاز قرآن دانسته است.<ref>فاضل مقداد، کنز العرفان، ۱۳۷۳ش، ج۱، ص۱۹۵.</ref> | ||
شیخ طوسی (درگذشته [[سال ۴۶۰ هجری قمری|۴۶۰ق]]) نیز در [[تهذیب الاحکام (کتاب)|کتاب تهذیب]] روایتی از امام صادق(ع) آورده که ایشان با تکیه بر این آیه، مأموم در نماز را از خواندن قرآن، نهی و او را امر به سکوت و شنیدن می‌کند.<ref>طوسی، تهذيب الأحكام، ۱۳۶۵ش، ج۳، ص۳۳.</ref> [[محسن قرائتی]] از مفسران شیعه، در ذیل تفسیر این آیه، روایتی نقل کرده است که [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] به‌دلیل خواندن قرآن توسط [[منافق|فردی منافق]] در وسط نماز، سکوت کرد تا خواندن قرآن توسط آن فرد تمام شود و سپس نماز را ادامه داد.<ref>قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۸ش، ج۳، ص۲۵۶.</ref> | شیخ طوسی (درگذشته [[سال ۴۶۰ هجری قمری|۴۶۰ق]]) نیز در [[تهذیب الاحکام (کتاب)|کتاب تهذیب]] روایتی از امام صادق(ع) آورده که ایشان با تکیه بر این آیه، مأموم در نماز را از خواندن قرآن، نهی و او را امر به سکوت و شنیدن می‌کند.<ref>طوسی، تهذيب الأحكام، ۱۳۶۵ش، ج۳، ص۳۳.</ref> [[محسن قرائتی]] از مفسران شیعه، در ذیل تفسیر این آیه، روایتی نقل کرده است که [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] به‌دلیل خواندن قرآن توسط [[منافق|فردی منافق]] در وسط نماز، سکوت کرد تا خواندن قرآن توسط آن فرد تمام شود و سپس نماز را ادامه داد.<ref>قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۸ش، ج۳، ص۲۵۶.</ref> | ||