آیه ۸۰ سوره اسراء: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
Rezai.mosavi (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
| آیات مرتبط= | | آیات مرتبط= | ||
}} | }} | ||
'''آیه ۸۰ سوره اسراء''' از دعاهای قرآنی است که به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] دستور داده تا در همه کارها، صدق و راستی و در برابر مشرکان حجتی یاری‌بخش را از [[خدا]] بخواهد. به نظر [[سید محمدحسین طباطبائی| | '''آیه ۸۰ سوره اسراء''' از دعاهای قرآنی است که به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] دستور داده تا در همه کارها، صدق و راستی و در برابر مشرکان حجتی یاری‌بخش را از [[خدا]] بخواهد. به نظر [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]] این آیه بر مقام صدیقین دلالت دارد و مصداق واقعی این آیه کسی است که زبان، رفتار و اعتقاد او صادقانه بوده و تنها در پی یک چیز باشد، نه آنکه با زبان خود خدا را بخواند، ولی توجه قلبی او به چیز دیگر باشد؛ از‌این‌رو وی معتقد است. بعضی از مفسران ذیل این آیه را (سُلْطَانًا نَصِيراً: حجت یاری‌بخش) بر [[قرآن]] و [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] تطبیق کرده‌اند که این دو، نیرویی یاری‌دهنده پیامبر علیه مشرکان بوده است. | ||
مطابق برخی گزارش‌ها این آیه هنگام واردشدن پیامبر به [[مکه]] (در [[فتح مکه]]) یا هنگام واردشدن پیامبر به [[مدینه]] (در [[هجرت به مدینه]]) نازل شده است. در [[زیارت‌نامه]] برخی [[چهارده معصوم|معصومان]] و [[امامزاده|امامزادگان]]، این آیه برای [[اذن دخول]] خوانده می‌شود؛ به همین دلیل این آیه بر ورودی برخی [[حرم|حرم‌ها]] نوشته شده است. همچنین در برخی [[حرز|حرزهای]] نقل شده از معصومان به خواندن این آیه سفارش شده است. | مطابق برخی گزارش‌ها این آیه هنگام واردشدن پیامبر به [[مکه]] (در [[فتح مکه]]) یا هنگام واردشدن پیامبر به [[مدینه]] (در [[هجرت به مدینه]]) نازل شده است. در [[زیارت‌نامه]] برخی [[چهارده معصوم|معصومان]] و [[امامزاده|امامزادگان]]، این آیه برای [[اذن دخول]] خوانده می‌شود؛ به همین دلیل این آیه بر ورودی برخی [[حرم|حرم‌ها]] نوشته شده است. همچنین در برخی [[حرز|حرزهای]] نقل شده از معصومان به خواندن این آیه سفارش شده است. | ||
| خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
[[محمد صادقی تهرانی]] مؤلف تفسیر [[الفرقان فی تفسیر القرآن (کتاب)|الفرقان فی تفسیر القرآن]] برترین سلطان پیامبر را (سُلْطاناً نَصِیراً) [[قرآن|قرآن کریم]] و [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] را سلطان دیگر پیامبر می‌داند.<ref>صادقی تهرانی، الفرقان فی تفسیر القرآن، ۱۳۶۵ش، ج۱۷، ص۳۰۵.</ref> او معتقد است در [[آخرالزمان|آخر الزمان]] نیز [[امام مهدی عجل الله تعالی فرجه|حضرت مهدی(عج)]] سلطان نصیر پیامبر خواهد بود.<ref>صادقی تهرانی، الفرقان فی تفسیر القرآن، ۱۳۶۵ش، ج۱۷، ص۳۰۵.</ref> [[عبدالله بن عباس|ابن‌عباس]] نیز بخش پایانی این آیه (وَ اجْعَلْ لِی مِنْ لَدُنْکَ سُلْطاناً نَصِیراً: و برايم از نزد خود نيرويى يارى دهنده قرار ده.) را بر امام علی(ع) تطبیق کرده که خداوند به وسیله او پیامبر را علیه دشمنان یاری کرد.<ref>حسکانی، شواهد التنزیل، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۴۵۲.</ref> | [[محمد صادقی تهرانی]] مؤلف تفسیر [[الفرقان فی تفسیر القرآن (کتاب)|الفرقان فی تفسیر القرآن]] برترین سلطان پیامبر را (سُلْطاناً نَصِیراً) [[قرآن|قرآن کریم]] و [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] را سلطان دیگر پیامبر می‌داند.<ref>صادقی تهرانی، الفرقان فی تفسیر القرآن، ۱۳۶۵ش، ج۱۷، ص۳۰۵.</ref> او معتقد است در [[آخرالزمان|آخر الزمان]] نیز [[امام مهدی عجل الله تعالی فرجه|حضرت مهدی(عج)]] سلطان نصیر پیامبر خواهد بود.<ref>صادقی تهرانی، الفرقان فی تفسیر القرآن، ۱۳۶۵ش، ج۱۷، ص۳۰۵.</ref> [[عبدالله بن عباس|ابن‌عباس]] نیز بخش پایانی این آیه (وَ اجْعَلْ لِی مِنْ لَدُنْکَ سُلْطاناً نَصِیراً: و برايم از نزد خود نيرويى يارى دهنده قرار ده.) را بر امام علی(ع) تطبیق کرده که خداوند به وسیله او پیامبر را علیه دشمنان یاری کرد.<ref>حسکانی، شواهد التنزیل، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۴۵۲.</ref> | ||
محی الدین عربی(۵۶۰-۶۳۸ق.) «مدخل صدق» را جایگاهی نیکو و مورد رضایت که رسیدن به مقام وحدت است تفسیر کرده که در آن مقام | محی الدین عربی(۵۶۰-۶۳۸ق.) «مدخل صدق» را جایگاهی نیکو و مورد رضایت که رسیدن به مقام وحدت است تفسیر کرده که در آن مقام نه چشم، التفات به غیر حق دارد و نه جانِ آدمی با دیدن غیر خدا به طغیان و سرکشی دچار گردد. وی همچنین «مخرج صدق» | ||
را مصون ماندن از تمایلات نفسانی و گمراهی پس از هدایت و انحراف از جاده استقامت و عدالت برشمرده است. ابن عربی «سلطاناً نصیراً»(حجت و دلیل نصرت بخش) را با تفسیر عرفانی به بقای پس از فنا تفسیر کرده که مضمون این سخن پیامبر(ص) است (لا تكلني إلى نفسي طرفة عين) و در پرتو واگذار نشدن آدمی از سوی حق به خویشتن و پایداری در این مقام با عنایات و امداد الهی دین خدا تقویت و بر تمام ادیان غالب می‌گردد. <ref>ابن العربی، تفسیر ابن عربی، ۱۴۲۲ق، ج۱، ص۴۰۸.</ref> | را مصون ماندن از تمایلات نفسانی و گمراهی پس از هدایت و انحراف از جاده استقامت و عدالت برشمرده است. ابن عربی «سلطاناً نصیراً»(حجت و دلیل نصرت بخش) را با تفسیر عرفانی به بقای پس از فنا تفسیر کرده که مضمون این سخن پیامبر(ص) است (لا تكلني إلى نفسي طرفة عين) و در پرتو واگذار نشدن آدمی از سوی حق به خویشتن و پایداری در این مقام با عنایات و امداد الهی دین خدا تقویت و بر تمام ادیان غالب می‌گردد. <ref>ابن العربی، تفسیر ابن عربی، ۱۴۲۲ق، ج۱، ص۴۰۸.</ref> | ||
== سبب نزول == | == سبب نزول == | ||
به گفته [[علی بن ابراهیم قمی]]، مؤلف [[تفسیر علی بن ابراهیم قمی (کتاب)|تفسیر قمی]]، این آیه در [[فتح مکه]] بر پیامبر نازل شد و خدا به پیامبر دستور داد هنگام وارد شدن بر شهر مکه این آیه را بخواند.<ref>قمی، تفسیر القمی، ۱۳۶۳ش، ج۲، ص۲۶.</ref> در کتب اهل‌تسنن گزارش‌های دیگری به عنوان سبب نزول آیه ذکر شده است؛ از جمله اینکه گفته شده این آیه هنگامی بر پیامبر نازل شد، که خدا به پیامبر دستور داد از مکه به مدینه [[هجرت به مدینه|هجرت]] کند.<ref>واحدی، الوجیز، ۱۴۱۵ق، ج۲، ص۶۴۴.</ref> [[عبدالکریم بهجت‌پور]] مؤلف [[همگام با وحی (کتاب)|تفسیر همگام با وحی]] با رد این گزارش‌ها احتمال داده، پیامبر هنگام ورود به [[مکه]] و [[مدینه]] این آیه را تلاوت کرده باشد.<ref>بهجت‌پور، همگام با وحی، ۱۳۹۴ش، ج۴، ص۵۵۷.</ref> | به گفته [[علی بن ابراهیم قمی]]، مؤلف [[تفسیر علی بن ابراهیم قمی (کتاب)|تفسیر قمی]]، این آیه در [[فتح مکه]] بر پیامبر نازل شد و خدا به پیامبر دستور داد هنگام وارد شدن بر شهر [[مکه]] این آیه را بخواند.<ref>قمی، تفسیر القمی، ۱۳۶۳ش، ج۲، ص۲۶.</ref> در کتب [[اهل سنت و جماعت|اهل‌تسنن]] گزارش‌های دیگری به عنوان سبب نزول آیه ذکر شده است؛ از جمله اینکه گفته شده این آیه هنگامی بر پیامبر نازل شد، که خدا به پیامبر دستور داد از مکه به مدینه [[هجرت به مدینه|هجرت]] کند.<ref>واحدی، الوجیز، ۱۴۱۵ق، ج۲، ص۶۴۴.</ref> [[عبدالکریم بهجت‌پور]] مؤلف [[همگام با وحی (کتاب)|تفسیر همگام با وحی]] با رد این گزارش‌ها احتمال داده، پیامبر هنگام ورود به [[مکه]] و [[مدینه]] این آیه را تلاوت کرده باشد.<ref>بهجت‌پور، همگام با وحی، ۱۳۹۴ش، ج۴، ص۵۵۷.</ref> | ||
== ارتباط با آیات پسین و پیشین == | == ارتباط با آیات پسین و پیشین == | ||
| خط ۵۰: | خط ۵۰: | ||
این آیه ضمن برخی از [[حرز|حرزهای]] نقل شده از [[چهارده معصوم|معصومان]] وجود دارد.<ref>برای نمونه رجوع کنید به: سید ابن‌طاووس، مهج الدعوات، ۱۴۱۱ق، ص۳۰؛ کفعمی، مصباح الکفعمی، ۱۴۰۵ق، ص۲۴۰.</ref> در [[حدیث|حدیثی]] از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] توصیه شده است که شخص هنگام وارد شدن به جاهایی که می‌ترسد این آیه را بخواند.<ref>برقی، المحاسن، ۱۳۷۱ش، ج۲، ص۳۶۷.</ref> | این آیه ضمن برخی از [[حرز|حرزهای]] نقل شده از [[چهارده معصوم|معصومان]] وجود دارد.<ref>برای نمونه رجوع کنید به: سید ابن‌طاووس، مهج الدعوات، ۱۴۱۱ق، ص۳۰؛ کفعمی، مصباح الکفعمی، ۱۴۰۵ق، ص۲۴۰.</ref> در [[حدیث|حدیثی]] از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] توصیه شده است که شخص هنگام وارد شدن به جاهایی که می‌ترسد این آیه را بخواند.<ref>برقی، المحاسن، ۱۳۷۱ش، ج۲، ص۳۶۷.</ref> | ||
در [[زیارت‌نامه|زیارت‌نامه‌های معصومین]]، هنگام | در برخی [[زیارت‌نامه|زیارت‌نامه‌های معصومین]]، هنگام ورود به [[حرم]]، خواندن این آیه به عنوان بخشی از [[اذن دخول]] وارد شده است؛<ref>برای نمونه رجوع کنید به: ابن‌مشهدی، المزار الکبیر، ۱۴۱۹ق، زیارت‌نامه پیامبر(ص)، ص۵۶؛ مجلسی، زاد المعاد، ۱۴۲۳ق، ص۵۳۴.</ref> در حرم برخی معصومان و امامزادگان این آیه بر کتیبه‌هایی نوشته شده است.{{مدرک}} | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||