آیه ۲۰۴ سوره اعراف: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
Shamsoddin (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
به گفته [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] نیز احتمال دارد که جمله لعلکم ترحمون در آیه اشاره به مستحب بودن کلی سکوت (انصات) و شنیدن (استماع) هنگام [[تلاوت|تلاوت قرآن]] در هرزمان داشته باشد. | به گفته [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] نیز احتمال دارد که جمله لعلکم ترحمون در آیه اشاره به مستحب بودن کلی سکوت (انصات) و شنیدن (استماع) هنگام [[تلاوت|تلاوت قرآن]] در هرزمان داشته باشد. | ||
== متن و ترجمه == | == متن و ترجمه == | ||
| خط ۳۸: | خط ۳۲: | ||
|عنوان={{عربی|اندازه=۹۵%|وَإِذَا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَأَنْصِتُوا لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ}} | |عنوان={{عربی|اندازه=۹۵%|وَإِذَا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَأَنْصِتُوا لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ}} | ||
و هرگاه قرآن خوانده شود، به آن گوش دهید و ساکت شوید (تا بشنوید)، باشد که مورد رحمت قرار گیرید.<ref>قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۸ش، ج۳، ص۲۵۶.</ref>.([[سوره اعراف]]، آیه ۲۰۴.)}} | و هرگاه قرآن خوانده شود، به آن گوش دهید و ساکت شوید (تا بشنوید)، باشد که مورد رحمت قرار گیرید.<ref>قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۸ش، ج۳، ص۲۵۶.</ref>.([[سوره اعراف]]، آیه ۲۰۴.)}} | ||
== جایگاه و اهمیت == | |||
[[شیخ حر عاملی]] ([[سال ۱۰۳۳ هجری قمری|۱۰۳۳]]-[[سال ۱۱۰۴ هجری قمری|۱۱۰۴ق]])، ذیل باب عدم جواز قرائت قرآن در نماز در [[وسائل الشیعة (کتاب)|کتاب وسائل الشیعه]]، روایتی از [[امام محمد باقر علیه‌السلام|امام باقر(ع)]] نقل کرده که حضرت با استفاده از آیه ۲۰۴ سوره اعراف، مأموم را از تکرار قرآن در دو رکعت اول نماز واجب نهی کرده است.<ref>حر عاملی، وسائل الشيعة، مؤسسة آل البیت لاحیاء التراث، ج۸، ص۳۵۵.</ref> فاضل مقداد (متوفی [[سال ۸۲۶ هجری قمری|۸۲۶ق]]) در تفسیر این آیه، دلیل انصات (سکوت)، استماع (شنیدن) و نهی از سخن گفتن هنگام قرائت قرآن را شنیدن آیات، درک مفاهیم و پی‌بردن به اعجاز قرآن دانسته است.<ref>فاضل مقداد، کنز العرفان في فقه القرآن، ۱۳۷۳ش، ج۱، ص۱۹۵.</ref> | |||
شیخ طوسی ([[سال ۳۸۵ هجری قمری|۳۸۵]]-[[سال ۴۶۰ هجری قمری|۴۶۰ق]]) نیز در [[تهذیب الاحکام (کتاب)|کتاب تهذیب]] روایتی از امام صادق(ع) ذکر کرد که حضرت به‌واسطه این آیه، مأموم در نماز را از خواندن قرآن، نهی و او را امر به سکوت و شنیدن می‌کند.<ref>طوسی، تهذيب الأحكام، ۱۳۶۵ش، ج۳، ص۳۳.</ref> [[محسن قرائتی]] (متولد [[سال ۱۳۲۴ هجری شمسی|۱۳۲۴ش]]) از مفسران شیعه، در ذیل تفسیر این آیه، روایتی از [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] بیان کرده که امام به‌دلیل خواندن قرآن توسط [[منافق|فرد منافق]] در وسط نماز، سکوت کرد تا خواندن قرآن توسط آن فرد تمام شود؛ سپس حضرت نماز را ادامه داد.<ref>قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۸ش، ج۳، ص۲۵۶.</ref> | |||
برخی دیگر نیز این [[آیه]] را از قبیل [[آیات الاحکام|آیات الاحکامی]] که دلالت کنننده بر آداب اسلامی شنیدن قرآن است، قلمداد کرده‌اند.<ref>ایروانی، دروس تمهيدية فی تفسير آيات الأحکام، ۱۳۸۶ش، ج۲، ص۹۱۱.</ref> | |||
== شأن نزول == | == شأن نزول == | ||