آیه ۷ سوره بقره: تفاوت میان نسخه‌ها

| توضیح تصویر = خوشنویسی آیه ۷ سوره بقره

== محتوا==

آیه ۷ سوره بقره، تعصب و لجاجت کفار را به جهت مُهری می‌داند که خدا بر قلب‌های زده و پرده‌ای که بر چشم و گوش ایشان افکنده است و این امر را برای ایشان به عنوان عذابی دردناک معرفی کرده‌ است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج‏۱، ص۸۲.</ref>

[[ناصر مکارم شیرازی]]، مفسر و فقیه شیعه، قلب در این آیه را با توجه به [[آیه ۳۷ سوره ق]]، به معنای عقل و درک می‌داند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج‏۱، ص۸۳.</ref> [[سلطان محمد گنابادی]]، مفسر و [[صوفی]] قرن ۱۳ و ۱۴، قلب را مرتبه‌ای از حقیقت انسان می‌داند که حقایق علوم و ثمرات اعمال در این مرتبه درک شده<ref>تفسیر بیان السعادة فی مقامات العبادة، ۱۴۰۸ ق، ج‏۱، ص۵۴.</ref> و معتقد است که قلب را از آن جهت قلب نامیدند که گاهی روی به سوی عالم [[فرشته|ملائکه]] داشته و گاهی منقلب شده و به عالم [[شیطان|شیاطین]] میل می‌کند.<ref>گنابادی، تفسیر بیان السعادة، ۱۴۰۸ ق، ج‏۱، ص۵۵.</ref>

[[تفسیر قرآن|مفسران]]، منظور از افکندن «غشاوه» بر سمع و بصر [[کفر|کفار]] را نشنیدن سخن حق و عدم بصیرت در دریافت حقیقت دانسته‌اند.<ref>تفسیر المعین، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۲۳؛ تفسیر روشن، ۱۳۸۰ش، ج‏۱، ص۷۱.</ref> مکارم شیرازی در اینکه چرا «قلب» و «بصر» به صورت جمع و «سمع» به صیغه مفرد ذکر شده‌ است، سه وجه ذکر می‌کند:

# «سمع» گاهی به‌عنوان اسم جمع بکار می‌رود و نیازی به جمع بستن ندارد.

# تنوع ادراکات قلبی و مشاهدات با چشم نسبت به مسموعات از نظر علوم تجربی، بیشتر است لذا قلوب و ابصار به‌صورت جمع و «سمع» مفرد آمده‌ است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج‏۱، ص۹۰–۹۱.</ref>