دجال: تفاوت میان نسخه‌ها

در روایاتی از اهل سنت، خروج دجال از نشانه‌های برپایی قیامت دانسته شده است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به: ترمذی، سنن ترمذی، ج۴، ص۵۰۷-۵۱۹.</ref> با این حال، در کتاب‌های روایی شیعه، تنها چند روایت نقل شده که بر اساس آنها، خروج دجال یکی از [[علائم ظهور]] حضرت مهدی(عج) است. این روایات، معتبر و قابل قبول دانسته نشده است.<ref>بحار الانوار، ج۵۲، ص۱۹۳.</ref>

کتاب‌های روایی [[شیعه]]، اشاره‌ای به خروج دجال و فتنه‌های قبل از [[ظهور]] نداشته، و تنها از کشته شدن دجال به دست [[امام زمان]](ع)  یا حضرت عیسی سخن گفته‌اند.<ref>بحار الانوار، ج۵۲، ص۱۹۴ و ۳۰۸.</ref> این روایات هیچ اشاره‌ای به مباحث طرح شده در روایات اهل سنت، از جمله فتنه‌های دجال، چهره او، و همچنین پیروانش ندارد. شیخ صدوق، روایتی از [[پیامبر اکرم]] نقل کرده است که بر اساس آن، ذکر دجال در پیشینیان، ولی وجودش در آینده است.<ref>الدَّجَّالَ اسْمُهُ فِی الْأَوَّلِینَ وَ یخْرُجُ فِی الْآخِرِینَ (شیخ صدوق، الخصال، ج۲، ص۴۵۷-۴۵۸، ح۲).</ref>

دجال بنابر روایات، در هنگام سختی و قحطی ظهور می‌کند، جمعی را فریب می‌دهد و به سوی خود می‌کشاند.<ref>بحار الانوار، ج۵۲، ص۱۹۴ و ۳۰۸.</ref> محل خروج دجّال در برخی روایات غیرقطعی، [[اصفهان]]<ref>بحار الانوار، ج۵۲، ص۱۹۴.</ref> [[بجستان]]<ref>منتخب الاثر»، ص۴۲۵.</ref> و یا [[خراسان]]<ref>الملاحم و الفتن، ص۱۲۶.</ref> معرفی شده است.

بنابر روایات اسلامی که بیشتر آنها از راویان اهل سنت نقل شده، دجال ادّعای الوهیت کرده و موجب خونریزی و فتنه در عالم می‌شود. چشم چپ او در میان پیشانی‌اش واقع شده و مانند ستاره می‌درخشد و تکّه‌خونی در چشم اوست. بسیار بزرگ و تنومند و دارای شکل عجیب و غریب و بسیار ماهر در سِحْر است. در جلو او کوه سیاهی است که مردم آن را کوه نان می‌بینند و در پشت سرش کوه سفیدی که از سِحْر به نظر مردم آب‌های جاری می‌آید. او فریاد می‌زند: «بندگانم! من پروردگار بزرگ و والای شما هستم».<ref>محدث قمی، منتهی الآمال، باب ۱۴، فصل ۷.</ref>

بر اساس روایات، دجال در [[کوفه]] یا جایی نزدیک [[بیت المقدس]] توسط [[امام زمان(ع)]] به دار آویخته می‌شود.<ref>الزام الناصب، ج۲، ص۱۷۲.</ref> بنابر نقلی دیگر، دجال در [[شام]] هلاک خواهد شد.<ref>نجم الثّاقب، ص۱۸۹.</ref>

واژۀ دجال در زبان عبری و در آموزه‌های یهود، به معنای دشمن خداست و از ترکیب دو واژه «دج» یعنی دشمن و ضد، و «ال» یعنی خدا پدید می‌آید.<ref>اعلام قرآن، ص۴۷۹؛ پرتوی آملی، به نقل از ریشه‌های تاریخی امثال و حکم، ج۱، ص۴۳۶.</ref>