آیه ولایت: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:سنگ‌نوشته قدمگاه امام رضا که ایه ولایت بر روی آن حک شده است.jpg|بندانگشتی|170px|سنگ‌نوشته‌ای متعلق به قرن ششم هجری قمری، مربوط به [[قدمگاه|قدمگاه]] [[امام رضا(ع)]] در شهر [[یزد]] که در موزه [[آستان قدس رضوی]] نگه‌داری می‌شود. آیه ولایت در حاشیه اثر حکاکی شده است.]]

عالمان شیعه این آیه را دلیلی بر ولایت و خلافت امام علی(ع) می‌دانند. از نظر آنان این آیه با واژه «اِنّما» آغاز شده و در ادبیات عرب، وقتی جمله‌ای با «اِنّما» آغاز شود، مفهوم جمله را منحصر می‌کند؛<ref>ابن‌هشام، مغنی‌اللبیب، ۱۴۱۰ق، ج۱، ۳۹.</ref> یعنی در این آیه، [[ولایت]] منحصر شده است در خدا، پیامبر(ص) و کسانی است که در [[رکوع]] انفاق می‌کنند.<ref>سید مرتضی، الذخیره، ۱۴۳۱ق، ص۴۳۹.</ref> و بر اساس [[اسباب نزول|شأن نزول]] این آیه مصداق کسی که در رکوع می‌کند امام علی(ع) است.<ref>شوشتری، احقاق‌الحق، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۴۰۰؛ حاکم حسکانی، شواهد التنزیل، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۲۰۹-۲۳۹.</ref>  

علامه طباطبایی با استناد به روایتی از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] که در آن واجب‌بودن اطاعت از اوصیا الهی به این آیه و [[آیه اولی‌الامر|آیه اولی‌اَلامر]] استناد شده است<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ص۱۸۷.</ref> در تفسیر تعمیم این روایات به تمام [[امامان شیعه|امامان]] گفته است که آنان اهل یک خانه‌اند و امرشان یکی است.<ref> طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۶، ص۲۰.</ref>

بسیاری از علمای [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] نزول این آیه را در شأن [[امام علی علیه‌السلام|حضرت علی(ع)]] می‌دانند. اما از نظر آنان واژه ولی به معنا دوستی و نصرت است نه سرپرست.<ref>ایجی، المواقف، عالم الکتاب، ج۱، ۴۰۵.</ref> اما علمای شیعه کلمه «ولیّ» را به‌معنای «سرپرست» و «صاحب اختیار» می‌دانند.<ref> نگاه کنید به طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۶، ص۸؛ فیومی، المصباح المنیر، ۱۴۱۴ق، ج۲، ص۶۷۲؛ شوشتری، احقاق‌الحق، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۴۰۸.</ref>  به گفته [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]]، دوستی مخصوص كسانى نیست كه در [[رکوع|ركوع]]، [[زکات]] می‌دهند، بلكه حكمی عمومى است و همه مسلمانان بايد يكديگر را دوست داشته باشند و یازی کنند. در حالی که مطابق شأن نزول آیه، مصداق «ولیّ» در این آیه حضرت علی است؛ پس «ولیّ» در آیه به‌معنای ولایت و سرپرستی است، به‌خصوص اينكه اين ولايت در رديف ولايت [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] و [[خدا]] قرار گرفته است.<ref>مکارم، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۴، ص۴۲۳.</ref> و پیامبر(ص) نیز در موارد متعددی بر ولایت حضرت علی تصریح نموده است.<ref>مکارم شیرازی، آیات ولایت در قرآن، ۱۳۸۶ش، ص۱۰۵.</ref>

* باطل نشدن نماز با حرکات جزئی: برخی از فقیهان شیعه برای اثبات اینکه حرکات جزئی بدن، [[نماز]] را باطل نمی‌کند، به خاتم‌بخشی حضرت علی(ع) در حال [[رکوع]]، استناد کرده‌اند.<ref> فاضل مقداد، کنز العرفان، ۱۴۲۵ق، ج۱، ص۱۵۸.</ref>  

* زکات شامل صدقه مستحبی هم می‌شود: در این آیه از خاتم‌بخشی با عنوان زکات یاد شده است، برخی از فقیهان نتیجه گرفته‌اند که [[زکات]] شامل صدقه مستحبی نیز می‌شود.<ref> فاضل مقداد، کنزالعرفان، ۱۴۲۵ق، ج۱، ص۱۵۸.</ref>

*منافات نداشتن انفاق در نماز با [[حضور قلب]]: به گفته [[محمدباقر مجلسی|علامه مجلسی]]، توجه به عبادت دیگری در نماز، منافاتی با کمال نماز و حضور قلب در آن ندارد.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۸۱، ص۲۸۱.</ref> همچنین گفته‌اند که هم نماز و هم انفاق حضرت علی برای خدا بوده است؛ از این‌رو منافاتی ندارد که امام در نماز صدای فقیر را بشنود و برای رضای خدا به او انفاق کند.<ref>طبسی، «نشان ولایت و جریان خاتم‌بخشی»، ص۴۹.</ref> بنا بر روایتی که در [[علل الشرائع (کتاب)|علل الشرائع]] نقل شده است پیامبر(ص) نیز هر گاه در حال نماز صدای گریه کودکی را می‌شنید نماز را زودتر از همیشه به پایان می‌برد تا مادر کودک به سراغ او برود.<ref>صدوق، علل الشرایع، منشورات المکتبة الحیدریة و مطبعتها فی النجف، ج۲، ص۳۴۴.</ref>

* [[آیه اولی‌الامر]]

* [[علی ولی الله]]