سید محمد حسینی همدانی: تفاوت میان نسخه‌ها

سید محمد حسینی همدانی مشهور به آقا نجفی همدانی<ref>انصاری قمی، «درگذشت حضرت‌آیت‌الله آقانجفی همدانی»، ص۹۲؛ نگاه کنید به: [https://farsi.khamenei.ir/message-content?id=11313 «پیام تسلیت در پی درگذشت آیت‌‌‌‌‌الله آقانجفی همدانی»]، سایت دفتر حفظ و نشر آثار آیت الله خامنه‌ای.</ref> در ۱۳۲۲ق در [[نجف]] به دنیا آمد.<ref> حسینی همدانی، «مصاحبه با استاد آیت‌الله حسینی‌همدانی (نجفی)»، ۱۳۶۷ش، ص۳۵.</ref> پدرش [[سید علی بن سید کاظم همدانی]] معروف به [[میرسید علی عرب]]، از شاگردان [[آخوند خراسانی]]، [[میرزا حسین خلیلی تهرانی]]، [[صاحب عروه|سید محمدکاظم یزدی]] و [[ملا حسینقلی همدانی]]  و از نوادگان محقق اَعْرَجی، علامه [[سید محسن حسینی کاظمی]] بود<ref>آقابزرگ طهرانی، قسم ۴، ص ۱۵۰۷؛ انصاری قمی، «درگذشت حضرت‌آیت‌الله آقانجفی همدانی»، ص۹۲.</ref>. وی در کتاب انوار درخشان<ref> حسینی همدانی، انوار درخشان در تفسیر قرآن، ۱۳۸۰ش، ج۱، ص۳.</ref> از خود با نام سید محمد حسینی نجفی عربزاده یاد کرده است.

در ۱۳۴۳ق به [[نجف]] بازگشت و نزد علمای بنام آن شهر، مرحله سطوح را تکمیل کرد و پس از آن، در سال ۱۳۴۵ش در آخرین دوره درس [[اصول]] [[میرزای نائینی|محمدحسین نائینی]] حاضر شد و مورد توجه وی قرار گرفت<ref> حسینی همدانی، «مصاحبه با استاد آیت‌الله حسینی‌همدانی (نجفی)»، ۱۳۶۷ش، ص۳۵ و ۳۶.</ref>؛ تا آنجا که میرزای نائینی او را به دامادی خود برگزید.<ref> ایازی، المفسرون: حیاتهم و منهجهم، ۱۴۱۴ق، ص۱۶۴.</ref>

حسینی در [[۱۵ جمادی‌الاول]] ۱۴۱۷ق/ ۸ مهر [[سال ۱۳۷۵ هجری شمسی|۱۳۷۵ش]] در همدان وفات یافت. پیکرش، پس از [[تشییع]]، به [[مشهد]] انتقال داده شد و در دارالزهد [[حرم امام رضا(ع)]] به خاک سپرده شد.<ref>ایازی، المفسرون: حیاتهم و منهجهم، ۱۴۱۴ق، ص۹۳.</ref>

*[[میرزای نائینی]] در اصول

*[[محمد حسین غروی اصفهانی]] در فقه، اصول، کلام و فلسفه

*[[سید عبدالغفار مازندرانی]] (عالِم اخلاقی نجف) در اخلاق{{مدرک}}

سید محمد پس از تکمیل مدارج علمی نزد استادانی چون [[آقا ضیاء عراقی]] و [[شیخ محمدکاظم شیرازی]]، در ۱۳۲۷ش به [[همدان]] بازگشت و به تألیف و تدریس و امامت [[نماز جماعت]] پرداخت و پس از درگذشت پدرش، در [[مسجد کولانج]] همدان به وعظ و ارشاد پرداخت.<ref>ایازی، المفسرون: حیاتهم و منهجهم، ۱۴۱۴ق، ص۱۶۴.</ref>

*[[انوار درخشان در تفسیر قرآن]]، مهمترین اثر وی و تفسیر فارسی همه قرآن است. این تفسیر در هجده مجلد در ۱۳۸۰ش، به اهتمام [[محمدباقر بهبودی]] در [[تهران]] انتشار یافت. از ویژگی‌های تفسیر انوار درخشان، استناد و توجه فراوان مؤلف به اخبار و روایات تفسیری اهل بیت(ع) است.<ref>برای نمونه رجوع کنید به خسینی همدانی، انوار درخشان، ج ۱، ص ۸۱، ۱۱۳، ۱۳۰، ۱۳۱، ج ۸، ص ۲۷۴، ۳۱۴، ج ۱۲، ص ۴۸، ۴۹، ۱۳۵، ۱۸۸، ج ۱۸، ص ۵۰، ۱۰۷، ۱۰۸، ۲۲، ۴۲، ۲۵</ref> با این حال، وی به نقل اخبار و روایات [[اهل بیت(ع)]] بسنده نکرده و پس از پاره‌ای توضیحات لغوی و نحوی و بیان برخی لطایف و اشارات، به تفسیر و تحلیل [[آیه]] پرداخته است. گاهی با عبارت‌هایی پیچیده و سنگین و با استفاده از اصطلاحات و تعبیرهای اهل معنا و معرفت، آیات را تفسیر کرده است،<ref> برای نمونه ر.ک به انوار درخشان در تفسیر قرآن، ج۱، ص۸۳۴، ج۱۶، ص۲۸۲ و ۲۸۵</ref> همین ویژگی موجب شده که بهره‌گیری از این تفسیر به گروهی خاص اختصاص یابد.<ref> رجوع کنید به ایازی، المفسرون: حیاتهم و منهجهم، ۱۴۱۴ق، ص۱۶۵.</ref> وی همچنین به روش تفسیر قرآن به قرآن توجه داشته است.<ref> ایازی، المفسرون: حیاتهم و منهجهم، ۱۴۱۴ق، ص۱۶۷؛ برای نمونه رجوع کنید به حسینی همدانی، انوار درخشان در تفسیر قرآن، ۱۳۸۰ش، ج۱، ص۱۹ و ۱۲۰، ج۳، ص۳۶.</ref>