محمدجواد مغنیه: تفاوت میان نسخه‌ها

| وب‌گاه رسمی =

}}

== زندگی‌نامه ==

=== دوران کودکی ===

=== تحصیلات ===

==== دیگر اساتید ====

{{ستون-شروع|4}}

# [[آیت الله خویی]]

# [[شیخ عبدالکریم مغنیه]]

# [[شیخ حسین کربلائی]]

{{پایان}}

== فعالیت‌های فرهنگی و اجتماعی ==

=== تدریس قرآن و معارف اسلامی ===

=== منصب قضاوت در بیروت ===

[[پرونده:محمدجواد مغنیه.jpg|250px|بندانگشتی]]

=== ایجاد وحدت بین مسلمانان ===

=== شیخ مغنیه و شیخ شلتوت ===

من به او گفتم: ''علمای شیعه شما را محترم می‌شمارند، چون ارزش خدمات شما را به [[دین]] می‌دانند و جرأت شما را در بیان حق و عدل که از ملامت هیچ کس نمی‌هراسید، می‌ستایند''. و به او گفتم: ''شیعیان خلافت بعد از پیغمبر را حقِّ امام علی می‌دانند، ولی عقیده دارند که نباید به اختلافی دامن زد که موجب تفرقه و به ضرر [[اسلام]] باشد همان طور که امام علی این کار را کرد.''{{سخ}}

او به حاضران در جلسه گفت: ''سنّیان این حقیقت را نمی‌دانند''.»<ref>مغنیه، تجارب محمدجواد مغنیه، ص۱۱۱.</ref>

وی با عنایت به نقش ارزش‌های اخلاقی در پیشرفت جوامع اسلامی اقدام به تألیف کتابی در همین زمینه تحت عنوان «ارزش‌های اخلاقی در فقه امام صادق علیه‌السلام» می‌نماید که سید محمّد رادمنش آن را به فارسی ترجمه کرده است.{{سخ}}

از دیگر ابعاد علمی مغنیه، بعد [[کلام|کلامی]] و [[فلسفه|فلسفی]] ایشان است. وی بر اساس اعتقاد راسخ خود نسبت به مسایل کلامی و احساس مسئولیتی که در این زمینه می‌کند، ابتدا به بررسی مسایل [[توحید]] و اثبات وجود [[خداوند]] و صفات او و اثبات نبوت حضرت [[پیامبر(ص)|خاتم الانبیاء(ص)]] پرداخته و در این زمینه علاوه بر مسایل کلامی که در هر دو [[تفسیر]] خود بدان‌ها اشاره کرده است، کتابی را تحت عنوان «''فلسفة التوحید و النبوة''» به نگارش در آورده است. گرچه این کتاب از حجم کمی برخوردار است امّا مسایل توحید و [[نبوت]] را با استناد به دلایل عقلی و آیات قرآن به اثبات رسانیده است.{{سخ}}«الشیعة والحاکمون» از دیگر آثار معروف اوست که به فارسی، با عنوان «شیعه و زمامداران خودسر»توسط مصطفی زمانی ترجمه شده است.<ref>https://mtif.ir/book/2084/%D8%B4%DB%8C%D8%B9%D9%87-%D9%88-%D8%B2%D9%85%D8%A7%D9%85%D8%AF%D8%A7%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%AE%D9%88%D8%AF%D8%B3%D8%B1</ref>

==اندیشه‌ها==

=== نوگرایی در فقه و اجتهاد ===

نوگرایی در [[اجتهاد]] جزء اندیشه‌های شیخ محمدجواد بود. او به این واقعیت رسیده بود که زندگی در حال دگرگونی و تغییر است و اسلام، برخی از مسائل عصر جدید را می‌پذیرد و برخی را رد می‌کند. [[سید محمدباقر صدر]] (متوفای ۱۴۰۰ق) درباره‌اندیشه فقهی و اجتهادی او می‌نویسد: «''اکنون برای نخستین بار ملاحظه می‌کنیم که عنصر فهم اجتماعی نصوص به صورتی مستقل مطرح می‌شود و هنگامی که بخش‌هایی از کتاب «فقه الامام الصادق»(نوشته محمدجواد مغنیه) را می‌خوانم، می‌بینم استاد بزرگ ما شیخ محمدجواد مغنیه در این تألیف خود، این موضوع را طرح کرده و با دست خویش، [[فقه جعفری]] را به شکلی زیبا و با شیوه‌ای نو در آورده است. با آن که من اکنون درباره فهم اجتماعی نص، با احتیاط سخن می‌گویم باز هم ایمان دارم قاعده‌ای که استاد ما مغنیه برای این موضوع وضع کرده است، گره بزرگی را در فقه می‌گشاید''.»<ref>کسار، محمدجواد مغنیه حیاته و منهجه فی التفسیر.</ref>

=== ضرورت اصلاح حوزه‌های علمیه ===

به اعتقاد شیخ محمدجواد، کتاب‌های حوزوی متأسفانه یک‌بُعدی است و به زوایای دیگر علمی که در جامعه مطرح است، توجه نمی‌کند و غالباً طلاب حوزه‌ها از علوم روز دنیا مطلع نیستند. وی درباره حوزه علمیه نجف می‌گوید: «''از ویژگی‌های این حوزه آن است که علوم جدید را نمی‌داند، بلکه نمی‌خواهد در مواد درسی و اسلوب حوزوی بگنجاند. حوزه در برابر قضایای مسلمین و مردم عالم از حرکت ایستاده و در برابر مثلاً نهضت [[الجزایر]] یا جنگ‌های استعماری و سلاح‌های مرگ بار آنان هیچ صدایی از آن شنیده نشد. حوزه نجف نیاز به اصلاح دارد و این مسئله را شیوخ و طلاب آن حوزه فهمیده‌اند''».<ref>کسار، محمدجواد مغنیه حیاته و منهجه فی التفسیر.</ref>

او بعد از ذکر حدیثی از [[امام موسی کاظم علیه‌السلام|امام کاظم(ع)]] «''رجل من اهل قم، یدعو النّاس الی الحقّ یجتمع معه قوم کزبر الحدید لاتزلّهم الریاح العواصف، و لایملّون من الحرب و لایجبنون، و علی الله یتوکلون، و العاقبة للمتقین''» <ref>مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۵۷، ص۲۱۶.</ref> (ترجمه: مردی از اهل قم مردم را به سوی حق دعوت می‌کند و قومی گرداگرد او جمع می‌شوند به صلابت پاره‌های فولاد، تند بادها آنان را به‌ لرزه درنمی‌آورد و از جنگ خسته نمی‌شوند و ترس به خود راه نمی‌دهند و بر خدا توکل می کنند و سرانجام، پیروزی از آن متقین است.) می‌نویسد: ''این توصیف، صادق‌ترین وصف نسبت به [[امام خمینی]] و یارانش می‌باشد''.

{{مدرک}}

== پانویس ==

{{پانوشت}}

== منابع ==

* امین عاملی، سید محسن، اعیان الشیعة، بیروت، دارالتعارف، ۱۴۲۱ ق.