آیه مودت: تفاوت میان نسخه‌ها

{{جعبه اطلاعات آیه

| عنوان =آیه مودت

| اندازه تصویر =300px

| نام آیه =مودت

*از [[امام محمد باقر علیه‌السلام|امام باقر(ع)]] نقل شده است که ائمه معصومین مصداق آیه مودت هستند.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۴۱۳، ح۷.</ref>

عالمان اهل‌سنت در تفسیر مصادیق «قربی» اختلاف‌نظر دارند؛ [[حاکم حسکانی]] از محدثان اهل‌سنت در [[قرن پنجم هجری قمری]]، در کتاب [[شواهد التنزیل لقواعد التفضیل (کتاب)|شواهد التنزیل]]، هفت روایت را نقل کرده که بر اساس آنها منظور از «القربی» حضرت علی(ع)، فاطمه(س) و [[حسنین|حَسَنَین(ع)]] است،<ref>حسکانی، شواهد التنزیل، ۱۴۱۱ق، ج۲، ص۱۸۹-۱۹۶.</ref> آلوسی معتقد است وجوب مودت اهل بیت، همه خویشاوندان پیامبر و همه فرزندان عبدالمطّلب را شامل می‌شود.<ref>آلوسی، روح المعانی، ۱۴۱۵ق، ج۱۳، ص۳۲.</ref> بنابر آنچه آلوسی، از مفسران اهل‌سنت، ذکر کرده، نظرات دیگری نیز در این باره وجود دارد که مقصود از «قربی» [[آمنه بنت وهب|آمنه]] مادر پیامبر بوده،<ref>آلوسی، روح المعانی، دارالکتب العلمیه، ج۱۳، ص۳۰.</ref> یا آنکه مراد از مودت به قربی، دوستی مسلمانان با خویشان خودشان است؛ یعنی [[صله رحم|صلۀ رحم]].<ref>آلوسی، روح المعانی، دارالکتب العلمیه، ج۱۳، ص۳۱.</ref>

[[سید محمدحسین طباطبائی]]، از مفسران [[شیعه]]، با اتکا به روایاتی از جمله [[حدیث ثقلین]] و [[حدیث سفینه]]، دلیل [[واجب|وجوب]] مودت و محبت به اهل‌بیت را از این‌رو دانسته است که اهل‌بیت مرجع علمی مردم قرار گیرند و بدین ترتیب مودت به اهل‌بیت چیزی جز بقا و تداوم رسالت پیامبر(ص) نیست و گرچه محبت به اهل‌بیت، «اجر» خوانده شده، اما در حقیقت نفعی است که عاید خود بشر می‌شود، نه آنکه به اهل‌بیت نفعی رسانده شود.<ref>طباطبایی، المیزان، مؤسسة الاعلمی للمطبوعات، ج۱۸، ص۴۶.</ref> همانطور که در آیه ۴۷ [[سوره سبأ]] درخواست اجر در قبال رسالت را به نفع خود مسلمانان می‌داند.<ref>سوره سبأ، آیه ۴۷.</ref>

[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی]] مفشر شیعه معاصر  درباره آیه مودت براین باور است که در  «مودّت قربي» اجر و مزد رسالت به گونه‌ای كه نفع شخصی در آن مطرح باشد نيست، بلكه مقدمه به بار نشستن زحمات [[رسالت]] است و آنچه با عنوان «مودّت قربي» در اجر رسالت مطرح است نفع مستقيم آن به خود مردم بر می‌گردد؛ چون آنان چراغ‌های هدایت و كشتی‌های نجات امت هستند و فقط کسی  از اين نور بهره می‌گیرد  و يا بر اين كشتی سوار می‌شود که به آنان علاقه‌مند باشد اما کسی كه به آنان مودت و علاقه ندارد، نه تنها از نورشان بهره نمی‌گيرد، بلکه تلاش می‌كند تا اين جلوه‌های فانی نشدنی را خاموش سازد. <ref>جوادی آملی، ادب فنای مقربان، ج۱، ص۱۶۰.</ref>