علی ولی الله: تفاوت میان نسخه‌ها

علی ولی الله (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۰ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۲۴

هیچ تغییری در اندازه به وجود نیامده‌ است. ، ‏۱۰ اوت ۲۰۲۳

تمیزکاری

دیداریویکی‌متن

Sarsm

confirmed، templateeditor

۱۲٬۲۲۲

ویرایش

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
 [[پرونده:Ali valiy allah.jpg|بندانگشتی|300px|قطعه خوشنویسی «علی ولی الله» به سبک آینه‌نویسی، به خط محمود ابراهیم. مربوط به قرن هجدهم میلادی.<ref>«[https://www.loc.gov/item/2019714469/ Mirror image of 'Ali wali Allah]»، Library of Congress.</ref>]]
-'''علی وَلیُّ الله''' (به‌فارسی: علی سرپرست از جانب خداست) شعار [[شیعه|شیعیان]] درباره اعتقاد به [[امامت]] و [[ولایت امام علی(ع)]] است. شیعیان [[خلافت امام علی(ع)|خلافت علی(ع)]] را پس از [[رحلت پیامبر(ص)]] دستوری از سوی خدا می‌دانند.
+'''علی وَلیُّ الله''' (به‌فارسی: علی سرپرست از جانب خداست) شعار [[شیعه|شیعیان]] درباره اعتقاد به [[امامت]] و [[ولایت امام علی(ع)]] است. شیعیان [[خلافت امام علی(ع)|خلافت علی(ع)]] را پس از رحلت [[پیامبر(ص)]] دستوری از سوی خدا می‌دانند.
 شیعیان در [[اذان]] و [[اقامه]] پس از شهادت به رسالت [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] و همچنین پس از [[شهادتین]]، به «علی ولی الله» نیز شهادت می‌دهند، اگرچه آن را جزئی از اذان و اقامه نمی‌دانند.
-[[میرزای قمی]]، عالم شیعه [[قرن سیزدهم قمری]]، گفتن «علی ولی الله» را پس از «لا اله الا الله، محمد رسول الله» [[مستحب]] دانسته است. همچنین از نظر [[سید محمدحسین حسینی طهرانی|سید محمدحسین حسینی تهرانی]]، این چند جمله جدایی‌ناپذیر است؛ با این استدلال که در نخستین روزی که پیامبر اقوام خود را به [[اسلام]]، دعوت کرد، به پیروی از امام علی(ع) نیز دستور داد.
+[[میرزای قمی]]، عالم [[شیعه]] قرن سیزدهم قمری، گفتن «علی ولی الله» را پس از «لا اله الا الله، محمد رسول الله» [[مستحب]] دانسته است. همچنین از نظر [[سید محمدحسین حسینی طهرانی|سید محمدحسین حسینی تهرانی]]، این چند جمله جدایی‌ناپذیر است؛ با این استدلال که در نخستین روزی که پیامبر اقوام خود را به [[اسلام]]، دعوت کرد، به پیروی از امام علی(ع) نیز دستور داد.
 سکه‌هایی با ضرب عبارت «علی ولی الله» در حکومت‌های [[شیعه|شیعی]] همچون [[آل بویه|آل‌بویه]]، [[اسماعیلیه|اسماعیلی]]، [[فاطمیان|فاطمی]] و [[صفویان|صفوی]] بر جای مانده که قدیمی‌ترین آن مربوط به نیمه [[قرن ۴ هجری قمری|قرن چهارم قمری]] است. این عبارت در معماری‌های دوره فاطمی نیز به‌کار رفته است؛ از جمله روی محرابی که در سال ۴۷۸ق (۱۰۹۴م) به [[مسجد ابن طولون|مسجد اِبن‌طولون]] در [[قاهره]] افزوده شد.