شهاب‌الدین سهروردی: تفاوت میان نسخه‌ها

سهروردی از بزرگترین فیلسوفان جهان اسلام و سر سلسله حکمت اشراقی در فرهنگ اسلامی است.<ref>مجید محمدی، «سهروردی و فلسفه نبوت»، کیهان اندیشه 1372 شماره 52، ص</ref> درباره سهروردی گفته‌اند همانطور که [[ابوالقاسم فردوسی|فردوسی]] زنده‌کننده زبان فارسی است، او احیاکننده فکر و حکمت ایران پیش از اسلام در دوران اسلامی بود. جریان فلسفی حکمت اشراق که سهروردی پایه‌گذار آن بوده، بر اشراق و شهود و ذوق مبتنی بوده است.<ref>سید فتح الله مجتبایی، سهروردی و فرهنگ ایران باستان، کتاب ماه ادبیات و فلسفه آذر و دی 1380 شماره 50 و 51. ص۱۶.</ref>  سهروردی با بهره‌گیری از آثار حکمای ایران باستان و تطبیق آنها با افکار افلاطون و رواقیان و نوافلاطونیان، مکتب جدیدی را به نام «مکتب اشراقی» پی‌ریزی کرد که بیشتر صبغهٔ افلاطونی داشت.<ref>مصباح یزدی، محمد تقی، آموزش فلسفه، ج۱، ص۳۵. قم: انتشارات مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی (قدس سره)، 1391.</ref> او از فلسفه [[ارسطو]] روی برتافت و فلسفه‌ای نو آورد.<ref>علی اکبر دانا سرشت، «سهروردی»، نامه آستان قدس 1347 شماره 35، ص۱۰۸.</ref> او را نماینده افلاطون در فلسفه اسلامی می‌دانند.<ref>حسن سیدعرب، «افلاطون به روایت سهروردی»، حکمت و فلسفه سال پنجم پاییز 1388 شماره 3، ص۴۹.</ref> سهروردی را عارف بزرگی می‌دانند که منطق و فلسفه و حکمت را با عرفان آشتی داده و «سلوک فلسفی» را بخشی از سیر و سلوک سالک می‏‌دانسته که از دقیق‌‏ترین موارد تعالی فکری و معنوی او به شمار می‌‏آید. سهروردی وارث عرفان ایرانی‌‏ست که تعالیم خود را از [[بزرگمهر]]، جاماسب، [[زرتشت]] و فرشادشیر می‏‌داند. گفته شده سهروردی فلسفه‏ نور و ظلمت را از ایران باستان به فرهنگ‏ اسلامی منتقل نموده است.<ref>علی اکبر افراسیاب پور، «عرفان سهروردی»، حافظ، بهمن 1383 شماره 11.</ref>