سوره سبأ: تفاوت میان نسخه‌ها
←فائده اجرت رسالت پیامبر(۴۷)
| خط ۶۰: | خط ۶۰: | ||
'''قُلْ مَا سَأَلْتُكُمْ مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَكُمْ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللهِ ۖ وَهُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ'''( ترجمه:بگو: «هر اجر و پاداشی از شما خواسته‌ام برای خود شماست؛ اجر من تنها بر خداوند است، و او بر همه چیز گواه است!») | '''قُلْ مَا سَأَلْتُكُمْ مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَكُمْ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللهِ ۖ وَهُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ'''( ترجمه:بگو: «هر اجر و پاداشی از شما خواسته‌ام برای خود شماست؛ اجر من تنها بر خداوند است، و او بر همه چیز گواه است!») | ||
[[محمد حسین طباطبايی|نویسنده المیزان]] جمله «إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللهِ» را برای این دانسته که اگر کسی بگوید انسان هیچ کاری را بدون هدف انجام نمی‌دهد گفته شود پیامبر هم درپی پاداش و غایتی است ولی از سوی خداوندی که بر کار او شاهد و ناظر است «وَهُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ». <ref>طباطبائی، المیزان، الناشر | |||
منشورات اسماعيليان، ج۱۶، ص۳۸۹.</ref> | |||
مفسران با قرار دادن آیاتی که پیامبر از مردم در برابر زحمات رسالتش مزدی نمی‌طلبد و اجر خویش را تنها بر عهده خدا می داند {{یاد|سوره شعراء آیه ۱۰۹ }}در کنار آیاتی که مزد خویش را دوستی اهلبیت و خویشانش دانسته{{یاد|سوره شوری آیه ۲۳}} و نیز آیاتی که دوست داشتن خویشان پیامبر و پیروی از آنان راه رسیدن به خدا دانسته شده {{یاد| سوره فرقان آیه ۵۷}} و آیاتی که همین اجر و مزد را به نفع مردم می‌داند{{یاد| سوره سباء آیه ۴۷}} نتیجه گرفته‌اند که دوست داشتن خویشان پیامبر و پیروی از آنان چون راه رسیدن به خداست نفع این دوستی به خود مردم بازمی‌گردد. <ref>قرائتی، محسن، تفسیرنور، ۱۳۸۳ش، ج۷، ص۴۶۲.</ref> | مفسران با قرار دادن آیاتی که پیامبر از مردم در برابر زحمات رسالتش مزدی نمی‌طلبد و اجر خویش را تنها بر عهده خدا می داند {{یاد|سوره شعراء آیه ۱۰۹ }}در کنار آیاتی که مزد خویش را دوستی اهلبیت و خویشانش دانسته{{یاد|سوره شوری آیه ۲۳}} و نیز آیاتی که دوست داشتن خویشان پیامبر و پیروی از آنان راه رسیدن به خدا دانسته شده {{یاد| سوره فرقان آیه ۵۷}} و آیاتی که همین اجر و مزد را به نفع مردم می‌داند{{یاد| سوره سباء آیه ۴۷}} نتیجه گرفته‌اند که دوست داشتن خویشان پیامبر و پیروی از آنان چون راه رسیدن به خداست نفع این دوستی به خود مردم بازمی‌گردد. <ref>قرائتی، محسن، تفسیرنور، ۱۳۸۳ش، ج۷، ص۴۶۲.</ref> | ||