بقعه چهار امامزاده قم: تفاوت میان نسخه‌ها

سنگ‌مزار كنونى، دفن‌شدگان را شاهزاده حسن، شاهزاده حسین، شاهزاده ابراهیم و شاهزاده جعفر، از فرزندان [[امام زین‌العابدین (ع)]]، معرفى می‌كند. مؤلف تاریخ قم، از مهاجرت نوادگان [[امام سجاد (ع)]] به [[قم]] خبر داده است.<ref>رک. حسن‌بن محمد قمی، ص230</ref> نامبردگان در كتاب [[تاریخ قم]]<ref>حسن‌بن محمد قمی، ص230</ref> و مدفونین آرامگاه، بنابر قول [[فیض قمى]]،<ref>حسن‌بن محمد قمی، ص230</ref> عبارت‌اند از: ابومحمد حسن، ابوعلى محمد، ابوطالب محسن، به همراه پدرشان ابوعبداللّه حسین، كه نسبش به امام سجاد (ع) می‌رسد، بدین‌ترتیب: ابوعبداللّه حسین‌ بن علی‌ بن عمر بن حسن اَفْطَس‌ بن علی‌اصغر بن امام زین‌العابدین. فقیه محمدى جلالى<ref>ج1، ص500ـ 505</ref> نیز، با استناد به مندرجات كتاب هایى چون [[المجدى فى انساب‌ الطالبیین]] عمرى<ref>ص 220</ref>و [[عمدةالطالب]] [[ابن‌ عنبه]]،<ref>ص 379</ref> اظهارات عباس فیض را تأیید كرده است.<ref>براى دیگر اقوال رک. نائینى، ج 2، ص 200ـ201؛ ناصرالشریعه، ص 215</ref>

تاریخ ساخت بنا، بنابر نظر دونالد نیوتن ویلب،ر<ref>ص 126</ref> قرن هشتم و در [[ایلخانان|دوره ایلخانى]] است. تغییر وضع درون بنا به [[تیموریان|دوره تیمورى]] و قرن نهم نسبت داده شده است<ref>رک. گولومبك و ویلبر، ج 1، ص 403؛ قس هیلن‌برند، ص 335</ref> كه بیرون بنا را معمارى دوره تیمورى و داخل آن را معمارى دوره ایلخانى می‌داند. [[فیض قمى]]<ref>ج 2، ص 592</ref> بناى آن را پیش از عهد [[صفویه|صفوى]] و تزیینات داخلى آن را از دوره [[شاه طهماسب اول]] (حك : 930ـ 984) دانسته است. طرح، شكل پوشش، فن ساخت گنبد و مصالح به كار رفته در این مقبره، در مقایسه با دیگر مقابر برجى [[قم]]، تعلق بنا را به قرن هشتم یا نهم تأیید می‌كند. فقط ایوان جبهه شرقى در دوره صفوى یا [[قاجاریه|قاجار]] به آن الحاق شده است، كه احتمال دارد در بازسازى نایب‌الحكومه قم در 1286 احداث گردیده باشد.<ref>رک. مدرسى طباطبائى، ص 102، پانویس</ref> در دهه 1360ش، نیكوكاران محل، با مشاركت اداره اوقاف قم، بناى هشت ضلعى امامزاده را، بدون رعایت اصول مرمت بناهاى تاریخى، نوسازى كردند.