عبدالحسین امینی: تفاوت میان نسخه‌ها

امینی، [[۱۲ تیر]] [[۱۳۴۹ش]] ([[۲۸ ربیع‌الثانی]] ۱۳۹۰ق){{یادداشت|البته بر سنگ مزار امینی تاریخ درگذشت او ۱۰ ربیع‌الثانی حک شده است[https://vareth.ir/news/8611 «وارث»، جدیدترین تصاویر از مزار علامه امینی در نجف.]}} درگذشت.<ref>حکیمی، «علامه امینی»، ص۲۷.</ref> {{یادداشت|برخی درگذشت او در ۷۰ سالگی را در حالی که بنیه‌ای قوی و تنی سالم داشت، ناشی از مطالعه زیاد، اشتغال بی‌وقفه به نوشتن و مراقبت دائم در کار کتابخانه دانسته‌اند. حسینی دشتی، معارف و معاریف، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۵۵۳.}} [[شنبه]] [[۱۳ تیر]] ۱۳۴۹ش، پیکر او [[تشییع]] شد.<ref>حکیمی، حماسه غدیر، ۱۳۸۶ش، ص۳۴۷.</ref> افزون بر [[تهران]]، در شهرهای [[بغداد]]، [[کاظمین]]، [[کربلا]] و [[نجف]] نیز پیکر علامه امینی [[تشییع]] شد و پس از طواف دادن بر گرد [[آستان مقدس علوی]] به وصیت خود او، در حجره‌ای در [[کتابخانه امیرالمؤمنین]] که خود بنیانگذار آن بود، به خاک سپرده شد.<ref>شاکری، همرهی خضر، ۱۳۸۹ش، ص۱۰۰.</ref> امینی در وصیت‌نامه‌اش خواست کسی را نایب او قرار دهند تا ده سال به [[کربلا]] برود. وی همچنین [[وصیت]] کرده بود ده سال مجلس عزا در روزهای [[شهادت فاطمه(س)]] برگزار کنند.

{{یادداشت|جلد اول تا نهم کتاب الغدیر، در سال ۱۳۶۴ق در نجف چاپ شد. تمامی یازده جلد الغدیر، در سال ۱۳۷۲ق در تهران چاپ شد.<ref>حسینی دشتی، معارف و معاریف، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۵۵۱.</ref> این کتاب بیست جلد است که تاکنون تنها یازده جلد از آن چاپ شده است.لطفی، علامه امینی جرعه‌نوش غدیر، ۱۳۷۹ش، ص۶۲.}}

عبدالحسین امینی، در سال ۱۳۵۵ق، کتاب «[[شهداء الفضیلة (کتاب)|شهداء الفضیله]]» را منتشر کرد. این کتاب، حاوی زندگینامه ۱۳۰ تن از عالمان مسلمان و شیعه از قرن چهارم تا چهاردهم هجری است که به شهادت رسیده‌اند. برخی تالیف این اثر را در واکنش به استعمار انگلیس و با هدف آموزش [[شجاعت]] و ایستادگی در برابر بیگانگان دانسته‌اند.<ref>سید کباری، «علامه امینی، غواص غدیر»، ص۴۴.</ref> امینی برای نوشتن این کتاب، از کتابخانه‌های [[عراق]] و [[ایران]] بهره برد.<ref>سید کباری، «علامه امینی، غواص غدیر»، ص۴۴؛ حسینی دشتی، معارف و معاریف، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۵۵۱.</ref> {{یادداشت|[[آقابزرگ تهرانی]] در مقدمه [[شهداء الفضیلة (کتاب)|کتاب شهداء الفضیلة]]، عبدالحسین امینی را «علامه بارع و عالم علم الیقین و جمال ملت و دین» خوانده بود. [[سید ابوالحسن اصفهانی]]، مرجع اعلای شیعیان در آن زمان، [[حاج آقا حسین قمی]] و [[محمدحسین غروی اصفهانی]]، نکاتی در تایید کتاب او نوشتند.<ref>حسینی دشتی، معارف و معاریف، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۵۵۱.</ref> برخی، تقدیر و تشویق از عبدالحسین امینی پس از تالیف این کتاب را در محیط [[حوزه علمیه نجف]] بی سابقه شمرده‌اند.<ref>حسینی دشتی، معارف و معاریف، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۵۵۱.</ref> بنابر برخی منابع، علامه امینی کتاب شهداء الفضیلة را در پاسخ به کتاب الوشیعة فی نقد عقائد الشیعة موسی جارالله نوشته است.<ref>لطفی، علامه امینی جرعه‌نوش غدیر، ۱۳۷۹ش، ص۵۵.</ref> موسی جارالله در کتاب خود ادعا کرده بود که شیعه اصول اعتقادی منطقی ندارد، کتابی درباره اسلام ندارد، و شهیدی در راه اسلام نداده است.<ref>لطفی، علامه امینی جرعه‌نوش غدیر، ۱۳۷۹ش، ص۵۶.</ref>}}

عبدالحسین امینی معتقد بود [[اجتهاد]] [در دنیای جدید] از حیطه قدرت فرد خارج است و باید «هیئت فتوا»ی مقتدر، شجاع و زمان‌شناس تشکیل شود. وی تألیف [[رساله عملیه|رساله]] را برای [[مرجعیت]] جهان تشیع که باید جهانی باشد، کافی نمی‌دانست و کسانی را که بدون شایستگی، مقام مرجعیت را بر عهده می‌گیرند، نکوهش می‌کرد و این کار را جنایتی می‌دانست که مساوی از دست دادن همه ارزش‌های تشیع است. <ref>حکیمی، حماسه غدیر، ۱۳۸۶ش، ص۲۸۹.</ref> {{یادداشت|او بر این باور بود که باید میان عنوان‌هایی چون [[مجتهد]]، صاحب رساله، مقلَّد، و «مرجع/زعیم جهان تشیع» تفاوت قائل شد و در مرجعیت، علاوه بر شروط معروف (بلوغ، عقل،...) باید شروط دیگری هم در نظر گرفت.<ref>حکیمی، حماسه غدیر، ۱۳۸۶ش، ص۲۹۰.</ref> امینی معتقد بود صدها جریان فکری، فلسفی، سیاسی، تربیتی، اقتصادی و نظامی در جهان امروز هست و از همین رو، بر این باور بود که سرپرستی تمامی میراث علمی، حقوقی، اجتماعی و سیاسی [[علی بن ابی طالب(ع)|علی]] و آل علی را نمی‌توان فدای چند سال فقه و اصول خواندن و طلبگی کردن فلان آقا کرد و این همه را نمی‌توان به دست کسانی سپرد که دل‌های ترسو، سینه‌های تنگ، چشمان کوته‌بین، اندیشه‌های منجمد، مغزهای بسته و قلب‌های بی‌حماسه دارند.حکیمی، حماسه غدیر، ۱۳۸۶ش، ص۲۹۴.}}