عمرو بن عبدود: تفاوت میان نسخه‌ها

درباره تولد و زندگی عمرو بن عبدود، اطلاعاتی در منابع تاریخی و روایی وجود ندارد، جز اینکه او از تیره بنی عامر بن لؤی از [[قریش]] بوده است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به: ابن‌هشام، سیرة النبی، ۱۳۸۳ق، ج۳، ص۷۳۲؛ ابن‌عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ۱۴۱۵ق، ج۴۲، ص۷۸؛ ابن‌اثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۳۸۵ق، ج۲، ص۱۸۱.</ref> وی چنانکه در منابع شیعه و سنی آمده، در [[غزوه خندق|جنگ احزاب]] (خندق) در [[سال ۵ هجری قمری|سال پنجم هجری قمری]]، همراه با [[عکرمة بن ابی‌جهل]]، [[هبیرة بن ابی‌وهب]]، [[نوفل بن عبدالله|نوفل بن عبدالله بن مغیرة]] و [[ضرار بن خطاب]]، به سختی از خندقی که مسلمانان کنده بودند گذشت.<ref>طبری، تاریخ الطبری، ۱۳۸۷ق، ج۲، ص۵۷۳-۵۷۴؛ شیخ مفید، الإرشاد، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۱۰۰.</ref> عمر بن عبدود که سومین جنگجوی قریش،<ref>حاکم نیشابوری، المستدرک، ۱۴۱۱ق، ج۳، ص۳۴، ح۴۳۲۹.</ref> و مساوی با هزار جنگجو دانسته می‌شد،<ref>ابن‌شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ۱۳۷۵ق، ج۲، ص۳۲۴.</ref> مبارز می‌طلبید و مسلمانان را تحقیر کرد و گفت: صدایم گرفت از بس فریاد مبارزطلبی در میانتان سر دادم.<ref>شیخ مفید، الإرشاد، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۱۰۰.</ref> {{یادداشت| نیرومندی و مبارزطلبی همراه با جسارت عمرو بن عبدود در حدی که بود هیچ یک از مسلمانان داوطلب هماوردی با او نبود در تاریخ آمده که هنگام مبارزطلبی عمرو سکوت بر جبهه مسمانان حاکم شده بود. (علامه مجلسی، بحارالانوار،  ۱۴۰۳ق، ج۳۹، ص۴.) شمشیر عمرو بن عبدود نیز به شعله‌ای از آتش تشبیه شده که کنایه از برّاق بودن و بُرّندگی فوق‌العاده آن است. (حاکم نیشابوری، المستدرک، ۱۴۱۱ق، ج۳، ص۳۴.)}} بنابر نقل منابع، [[امام علی علیه‌السلام|علی بن ابی‌طالب]]، پس از هر بار مبارزطلبیِ عمرو بن عبدود، برای جنگیدن با وی بلند می‌شد،؛ اما به خواست پیامبر، می‌نشست؛ تا آنکه پیامبر به امام علی(ع) اجازه مبارزه داد و [[عمامه]] خود را بر سر او بست و شمشیرش را به وی داد تا با عَمرو بجنگد.<ref>شیخ مفید، الإرشاد، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۱۰۰.</ref>

[[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]]، ابتدا عمرو بن عبدوُد را دعوت کرد تا به [[توحید|یگانگی خدا]] و [[نبوت|رسالت]] شهادت دهد و پس از آنکه او نپذیرفت، از او خواست که از همان راهی که آمده بازگردد و وقتی قبول نکرد، به او گفت از اسب فرود آید و مبارزه کند و او پذیرفت و حتی براساس نقل ابن‌ابی‌الحدید اسب خویش را پی کرد<ref>ابن‌ابی‌الحدید، شرح نهج‌البلاغه، ۱۴۰۴ق، ج۱۹، ص۶۴.</ref> و یا این که زخمی به صورت اسبش زد و اسب گریخت.<ref>شیخ مفید، الإرشاد، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۱۰۰و۱۰۱.</ref> بنابر نقل [[جابر بن عبدالله انصاری]] که همراه [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] بوده است، جنگ بین علی بن ابی‌طالب و عمرو بن عبدود بالا گرفت، تا آنکه صدای [[تکبیر]] علی(ع) بلند شد و [[مسلمان|مسلمانان]] دریافتند عمرو بن عبدود کشته شده است.<ref>شیخ مفید، الإرشاد، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۱۰۲.</ref> جابر بن عبدالله که شاهد این صحنه بوده فرار دیگر مشرکان پس از کشته شدن عمرو  به کشته شدن [[جالوت]] توسط [[داوود (پیامبر)|داود]] و شکست سپاه جالوت  تشبیه کرده است.<ref>شیخ مفید، الإرشاد، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۱۰۲.</ref> {{یادداشت|فَهَزَمُوهُمْ بِاِذْنِ أللّهِ وَقَتَلَ دَاوُدُ جَالُوتَ [[سوره بقره]] آیه ۲۵۱ }}بر اساس منابع تاریخی، علاوه بر عمرو بن عبدود، پسرش حِسْل نیز به دست امام علی(ع) کشته شد.<ref> ابن کثیر، البدایه والنهایه،۱۴۰۷ق، ج۴، ص۱۱۶؛ عاملی، الصحیح من سیرة النبی الأعظم، ۱۴۲۶ق، ج۱۱، ص۱۶۰.</ref> در برخی گزارش‌ها آمده که امام علی(ع) پس از کشتن عمرو بن عبدود سر او را برابر [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|رسول خدا(ص)]] گذاشت در این هنگام [[ابوبکر بن ابی‌قحافه|ابوبکر]] و [[عمر بن خطاب|عمر]] برخاستند و صورت علی (ع) را بوسیدند و پیامبر(ص) که خوشحالی در سیمایش آشکار بود فرمود: این پیروزی (واقعی) است یا فرمود: این نخستین پیروزی است و شوکت و هیبت [[شرک|مشرکان]] از میان رفت و از امروز به بعد آنان دیگر با ما نمی‌جنگند و این ما هستیم که با آنان می‌جنگیم.<ref>ابن‌ابی‌الحدید، شرح نهج‌البلاغه، ۱۴۰۴ق، ج۱۹، ص۶۲.</ref>

در منابع روایی، از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] نقل شده است که ضربه علی(ع) بر عمرو بن عبدود در [[غزوه خندق|جنگ خندق]]، بافضیلت‌ تر از عبادت [[جن]] و اِنس است.<ref>علامه حلی، نهج الحق، ۱۹۸۲م، ص۲۳۴.</ref>در برخی روایات در منابع اهل‌سنت از پیامبر (ص) است که پس از ضربتی که امام علی(ع) به عمرو زد به او فرمود: ای علی مژده باد بر تو که ضربت امروز تو بر اعمال امت من برتری و رجحان دارد.<ref>قندوزی، ينابيع المودة، ۱۴۲۲ق، ج۱، ص۲۸۴.</ref> و در دیگر روایت حاکم نیشابوری، در [[المستدرک علی الصحیحین (کتاب) |المستدرك علي الصحيحين]]، از پیامبر (ص) نقل کرده است که ضربت علی(ع) با فضیلت تر از اعمال امت من تا روز قیامت است.<ref>حاکم نیشابوری، المستدرك، ۱۴۱۱ق، ج۳، ص۳۴.</ref>امام علی(ع) پس از کشتن عمرو بن عبدود  از لوازم شخصی او چیزی را برنداشت وقتی از او پرسیدند که چرا چنین نکردی و زره او را که نمونه در عرب نداشت برنداشتی فرمود: منم شرم کردم  که زشتی ها بدن پسر عمویم را نمایان سازم.« إنّي استحيتُ أن أكشِفَ عن سوأة ابن عمّي » <ref>مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۱۰۴.</ref> {{یادداشت| بر اساس فقه اسلامی هر کسی در جنگ با شرایطی می‌تواند لوازم رزم طرف مقابل را که کشته است به عنوان غنیمت بردارد مانند زره و شمشیر و... عنوان این قانون فقهی چنین است: (من قتل قتیلاً فله سَلَبه) موسسه دائرة المعارف الفقه الاسلامي، فرهنگ فقه فارسي، ج۴، ص۵۲۰. }}خواهر «عمرو» نیز پس از آگاه شدن از این ماجرا گفت: هرگز تأسف نمی‌خورم که برادرم کشته شد، زیرا به دست فردی کریم کشته شده است و اگر غیر از آن بود تا جان داشتم اشک می‌ریختم. <ref>سبحانی، فروغ ابدیت، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۶۲۸.</ref>