الحکمة المتعالیة فی الاسفار العقلیة الاربعة (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

# سفر در خلق با حق(سیر در کثرت مخلوقات، از آن رو که وحدت حق در آنها مندرج است و مشاهدۀ کیفیت بازگشت خلق به حق).<ref>صدرالدین شیرازی، اسفار، ج۱، ص۱۳؛ برای تعبیرهای مختلف از سفرهای چهارگانه، نک: ابن عربی، الفتوحات المکیة، ج۷، صص۱۱۷، ۱۲۵؛ آملی، المقدمات من کتاب نص النصوص، ص۲۶۸؛ کاشانی، اصطلاحات الصوفیة، ص۸۷؛ نیز نک: مرکزی، ج۹، ص۱۰۱۳: رساله‌ای با عنوان الاسفار الاربعة از شمس الدین محمد خفری. </ref>براین اساس ملا صدرا نام کتابش را «الحكمة المتعالية في الأسفار العقلية» گذاشت. <ref>صدرالدین شیرازی، اسفار، ج۱، ص۱۳.</ref>{{یادداشت|فرتبت كتابي هذا طبق حركاتهم في الأنوار و الآثار على أربعه أسفار و سميته بالحكمة المتعالية في الأسفار العقلية}}

* '''استفاده همزمان استدلال عقلی و شهود:''' از دیدگاه مولف در حکمت راستین، [[برهان]] و [[کشف]] دو وجه جدایی ناپذیر و کامل کننده یکدیگرند. وی بارها در اسفار و دیگر آثار خود از درآمیختن روش شناخت فلسفی و طریقه شهود عرفانی سخن می‌گوید و بر سستی روش هایی که تنها به یکی از این دو دیدگاه تکیه دارند، تأکید می‌ورزد. در مقدمه کتاب به کسانی که به دنبال حکمت هستند، توصیه می‌کند که پیش از خواندن کتاب به تزکیه نفس بپردازد و بدین گونه [[حکمت]] و معرفت را بر بنیانی استوار نهد و از اشتغال به سخنان عوام [[صوفیه]]، و اعتماد به گفته‌های متفلسفان<ref>متفلسف، کسی که ادعای فلسفه دانی دارد ولی تخصص کافی در آن ندارد.</ref> به شدت پرهیز کند.<ref>صدرالدین شیرازی، اسفار، ج۱، ص۱۲.</ref> و خودش نیز از این که بخشی از عمرش را در تتبع نظریات متفلسفین و جدال کنندگان کلامی ضایع ساخته فراوان استغفار می کند. <ref>صدرالدین شیرازی، اسفار، ج۱، ص۱۱.</ref>{{یادداشت|و إني لأستغفر الله كثيرا مما ضيّعتُ شطراً من عمري- في تتبع آراء المُتفلسفة و المُجادلين من أهل الكلام و تدقيقاتهم و تعلم جربزتهم في القول و تفننهم في البحث}}