Image-reviewer، abusefilter، autopatrolled، botadmin، دیوان‌سالاران، eliminator، import، مدیران رابط کاربری، ipblock-exempt، movedable، oversight، patroller، reviewer، rollbacker، مدیران، translationadmin
۹٬۴۳۸
ویرایش
پاکستان: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - '{{یادداشت|' به '{{یاد|'
Rezai.mosavi (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - '{{یادداشت|' به '{{یاد|') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| خط ۶۱: | خط ۶۱: | ||
===اختلافات مرزی=== | ===اختلافات مرزی=== | ||
[[پرونده:تقسیمات سیاسی کشمیر.jpg|بندانگشتی|200px|راست]] | [[پرونده:تقسیمات سیاسی کشمیر.jpg|بندانگشتی|200px|راست]] | ||
در سال ۱۹۷۱م./۱۳۵۰ش. در پی اختلافاتی ایالت بنگال با عنوان [[بنگلادش]] از پاکستان جدا شد. [[کشمیر]] نیز به منطقه مورد اختلاف [[هند]] و پاکستان تبدیل شد. {{ | در سال ۱۹۷۱م./۱۳۵۰ش. در پی اختلافاتی ایالت بنگال با عنوان [[بنگلادش]] از پاکستان جدا شد. [[کشمیر]] نیز به منطقه مورد اختلاف [[هند]] و پاکستان تبدیل شد. {{یاد|"هری سنگ" حکمران کشمیر دو ماه پس از تقسیم هند و پاکستان سند الحاق کشمیر به هند را در ۲۶ اکتوبر ۱۹۴۷ امضاء کرد. این در حالی بود که اکثریت مردم این منطقه مسلمان بودند. او این سند را توسط وزیرخارجه حکومت هند به "مونت باتن" تسلیم نمود. وی در این سند از حکومت هند تقاضای کمک نظامی کرد. پس از آن نیروهای نظامی هند وارد کشمیر شدند و نخستین جنگ میان پاکستان و هند در نخستین سال تشکیل کشور پاکستان بر سر کشمیر به وقوع پیوست.}} از آن پس کشمیر میان هند و پاکستان تقسیم شد. در حالی‌که سرزمین کشمیر ۲۲۲ هزار کیلومتر مربع مساحت دارد بیشتر از دو سوم مساحت آن با نام ایالت جمو و کشمیر، تحت سلطه هندوستان قرار گرفت و یک سوم آن بنام کشمیر آزاد با مساحت ۸۳۷۱۶ کیلو متر مربع تحت سلطه و حاکمیت پاکستان در آمد. | ||
<ref>[http://afghanistanhistory.net/home/index.php?option=com_content&task=view&id=197&Itemid=3 فصل اول کتاب ما و پاکستان منتشر شده در سایت پژوهش سرای تاریخ افغانستان]{{پیوند مرده}}</ref> | <ref>[http://afghanistanhistory.net/home/index.php?option=com_content&task=view&id=197&Itemid=3 فصل اول کتاب ما و پاکستان منتشر شده در سایت پژوهش سرای تاریخ افغانستان]{{پیوند مرده}}</ref> | ||
| خط ۱۴۳: | خط ۱۴۳: | ||
* [[بهره|بُهره]] که اسماعیلیه مستعلیه هستند. بهره‌ها بیشتر در شهر کراچی و حیدرآباد زندگی می‌کنند. | * [[بهره|بُهره]] که اسماعیلیه مستعلیه هستند. بهره‌ها بیشتر در شهر کراچی و حیدرآباد زندگی می‌کنند. | ||
* [[خوجه‌های اثناعشری]]، پس از جدایی پاکستان و [[هند]] در ۱۳۲۶ش/۱۹۴۷م، شماری از خوجه‌های اثناعشری به همراه دیگر مسلمانان، هند را به مقصد پاکستان ترک کردند. آنان از همان آغاز در کراچی سپس حیدرآباد ساکن شدند و بعدها در شهرهای دیگر این کشور نیز اقامت گزیدند. {{ | * [[خوجه‌های اثناعشری]]، پس از جدایی پاکستان و [[هند]] در ۱۳۲۶ش/۱۹۴۷م، شماری از خوجه‌های اثناعشری به همراه دیگر مسلمانان، هند را به مقصد پاکستان ترک کردند. آنان از همان آغاز در کراچی سپس حیدرآباد ساکن شدند و بعدها در شهرهای دیگر این کشور نیز اقامت گزیدند. {{یاد|در اوایل دهه ۱۳۴۰ش/۱۹۶۰م نیز شمار کمی از خوجه‌های مقیم افریقا به پاکستان مهاجرت کردند. پس از استقلال [[زنگبار]] نیز شماری از خوجه‌های این سرزمین به پاکستان سفر کردند و در [[کراچی]] اقامت گزیدند. در پی جنگ هند و پاکستان در ۱۳۵۰ش/۱۹۷۱م شماری از خوجه‌های این کشور به شرق [[آفریقا]] بازگشتند اما سال بعد و پس از اخراج آسیایی‌ها از [[اوگاندا]]، شمار زیادی از خوجه‌های اثناعشری به کراچی مهاجرت کردند.}} جمعیت خوجه‌های اثناعشری پاکستان حدود ۴۲،۰۰۰ تن است که بیشتر آنان در کراچی زندگی می‌کنند. این گروه سازمانی به نام«جماعت خوجه پیرهای اثنا عشری کراچی» دارند.<ref>عرب احمدی، شیعیان خوجه اثناعشری در گستره جهان، ص۲۷۶</ref> | ||
* [[آغاخانی]] این گروه نیز از اسماعیلیان نزاری هستند که منسوب به آغا خان اول(۱۸۰۰-۱۸۸۱م.) هستند. آغاخانیه پاکستان بیشتر در کراچی، حیدرآباد، ملتان، [[گلگت]] و هنزه ساکن‌اند. اکثریت جمعیت شهرستان غذر و هنزه را آغا خانیها تشکیل می دهند و در برخی از مناطق ایالت گلگت و بلتستان آغا خانیها حضور دارند.<ref>سعیدی، تاریخ تشیع و عوامل گسترش آن در گلگت و بلتستان، 1400ش، ص۴۹.</ref> | * [[آغاخانی]] این گروه نیز از اسماعیلیان نزاری هستند که منسوب به آغا خان اول(۱۸۰۰-۱۸۸۱م.) هستند. آغاخانیه پاکستان بیشتر در کراچی، حیدرآباد، ملتان، [[گلگت]] و هنزه ساکن‌اند. اکثریت جمعیت شهرستان غذر و هنزه را آغا خانیها تشکیل می دهند و در برخی از مناطق ایالت گلگت و بلتستان آغا خانیها حضور دارند.<ref>سعیدی، تاریخ تشیع و عوامل گسترش آن در گلگت و بلتستان، 1400ش، ص۴۹.</ref> | ||
| خط ۲۳۶: | خط ۲۳۶: | ||
===زمینه‌های رشد گروه‌های خشونت طلب=== | ===زمینه‌های رشد گروه‌های خشونت طلب=== | ||
به گفته برخی از تحلیلگران آتش جنگ فرقه‌ای مذهبی در پاکستان پس از خروج شوروی از [[افغانستان]] شعله‌ور شد، زیرا سیاست‌های دولت پاکستان در زمان ضیاء‌الحق برای اسلامی کردن ارتش، و نیز تربیت و رشد نیروهای تندرو به منظور جهاد با ارتش سرخ در شوروی، شکل‌گیری و سازمان یافتن نیروهای سنی تندرو را در جامعه پاکستان در پی داشت. {{ | به گفته برخی از تحلیلگران آتش جنگ فرقه‌ای مذهبی در پاکستان پس از خروج شوروی از [[افغانستان]] شعله‌ور شد، زیرا سیاست‌های دولت پاکستان در زمان ضیاء‌الحق برای اسلامی کردن ارتش، و نیز تربیت و رشد نیروهای تندرو به منظور جهاد با ارتش سرخ در شوروی، شکل‌گیری و سازمان یافتن نیروهای سنی تندرو را در جامعه پاکستان در پی داشت. {{یاد|تا زمانی که جهاد در افغانستان ادامه داشت، این نیروها در صحنه عملیات اخراج شوروی و پس از آن در کنار طالبان، مشغول جنگ بودند.}} پس از خروج نیروهای شوروی و نیز سقوط حکومت [[طالبان]] در افغانستان، این نیروها با سرخوردگی به داخل جامعه پاکستان بازگشتند، در حالی که مسئولان دولتی را نیز به نوعی در جریانات افغانستان، گناه‌کار تلقی می‌کردند.<ref>[http://www.hawzah.net/fa/magazine/magart/3814/3980/25496| برخورد قومیت و مذهب در پاکستان]</ref> | ||
گسترش فرقه دیوبندی و رواج تبلیغات [[وهابیت]] در پاکستان نیز به ایجاد گروه‌های تندرو مذهبی (تحت عنوان گروه‌های جهانی) یاری رسانده است. {{ | گسترش فرقه دیوبندی و رواج تبلیغات [[وهابیت]] در پاکستان نیز به ایجاد گروه‌های تندرو مذهبی (تحت عنوان گروه‌های جهانی) یاری رسانده است. {{یاد|مبانی جنبش دیوبندی عبارت است از پاکسازی اسلام از عناصر «ناپاک». آیین جهاد به عنوان یگانه راه مبارزه با کفر و شرک، به ویژه در مبارزه با مذهب شیعه و اولیای مقدس که در منطقه رواج دارد. آیین دیوبندی در تمام این نکات با وهابی گری مشترک است. آنها تا امروز بیش از ۴۰هزار مدرسه مذهبی در هند، پاکستان، آسیای مرکزی و همچنین افغانستان تاسیس کرده‌اند. اما فعالیت‌های دیوبندی‌ها به مدرسه دیوبند محدود نماند و آنها احزاب و گروه‌های سیاسی و مذهبی مختلفی تشکیل داده و بدین وسیله بر تحرکات خود افزوده‌اند.}} هواداران دیوبندی از نظر سیاسی در گروه جمعیت علمای اسلام متشکل شده‌اند. جمعیت علمای اسلام به رهبری مؤسس جدید خود، بشیر احمد عثمانی به حزب سیاسی مذهبی دیوبندی‌ها تبدیل شد. این حزب، امروز به دو گروه اکثریت و اقلیت تقسیم شده است. رهبری جناح اکثریت را فضل الرحمان و رهبری جناح اقلیت را سمیع الحق به عهده دارد. این دو رهبر، هر دو متعلق به گروه قومی پشتون هستند و از لحاظ فکری خود را طرفدار سرسخت قرآن و سنت و سیره خلفا و صحابه می‌دانند و معتقد به نظریات علمای سلف و مخالف با اجتهاد و تجدد هستند. | ||
از طرف دیگر پس از استقلال پاکستان، چند عامل مهم در ترویج اندیشه وهابی در پاکستان مؤثر افتاد، که مهم‌ترین آنها روابط گسترده با عربستان بود.{{ | از طرف دیگر پس از استقلال پاکستان، چند عامل مهم در ترویج اندیشه وهابی در پاکستان مؤثر افتاد، که مهم‌ترین آنها روابط گسترده با عربستان بود.{{یاد|این روابط از دوره حکومت ذوالفقار علی بوتو وارد مرحله نوینی شد و در دوره ضیاء‌الحق به اوج خود رسید. حامیان سعودی از شهریورماه ۱۳۶۸ش، به بهانه کمک‌های آموزشی و انسان دوستانه به مهاجران افغان در ایالت بلوچستان، مراکز متعددی تحت عنوان «موسسة الدعوة الاسلامیة»، «ادارة الاسراء»، «مؤسسة مکة المکرمة الخیریة» و «مؤسسة مسلم» تأسیس کردند و از طریق کمک‌های مالی، فرهنگ ضدشیعی وهابیت و سیاست‌های خود را تبلیغ می‌کردند.}} احزاب و گروه‌های زیادی در پاکستان وجود دارند که طرفدار وهابیت هستند و عربستان سعودی نیز کمک‌های مالی زیادی به این احزاب می‌کند. حزب جماعت اسلامی، جمعیت اهل حدیث، جمعیت علمای اسلام، حرکت المجاهدین کشمیر، حزب جماعت اسلامی کشمیر و [[سپاه صحابه]] از جمله این گروه‌ها هستند.<ref>[http://www.idsp.ir/fa/pages/?cid=2352| تحلیل ریشه‌های مذهبی و فرقه‌ای طالبان پاکستان]</ref> | ||
==فعالیت‌های علمی و فرهنگی== | ==فعالیت‌های علمی و فرهنگی== | ||