توحید عبادی: تفاوت میان نسخه‌ها

عده‌ای اله و الوهیت را به معنای پرستیدنی و شایسته عبادت معنا کرده‌اند؛<ref>مصباح یزدی، آموزش عقاید، ۱۳۸۴ش، ص۸۵؛ نگاه کنید به: طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱، ص۴۴۶؛ عابدی، توحید و شرک،‌ نشر مشعر، ص۸۷ - ۸۹.</ref>{{یادداشت|برخی توحید الوهیت را توحید عبادی معنا کرده و برآنند که در کتاب‌های شیعه نیز مراد از توحید الوهیت، همان توحید عبادی است.(عابدی، توحید و شرک،‌ نشر مشعر، ص۸۸) وهابیون نیز از توحید در عبادت به توحید الوهیت تعبیر کرده‌اند.(نگاه کنید به: ابن تیمیه، منهاج السنة، ۱۴۰۶ق، ج۳، ص۲۸۹ و ۲۹۰؛ قفاری، اصول مذهب الشیعة الامامیة، ۱۴۳۱ق، ج۲، ص۴۲۵.)}} اما از دیدگاه بعضی معنای حقیقی اله، معبود نیست؛ بلکه معبود بودن از لوازم معنای الوهیت است. عبدالله جوادی آملی، الوهیت را موجودی که در کار خود به صورت مطلق، مستقل باشد، معنا کرده و جعفر سبحانی نیز آن را هم معنا با الله و به معنای خدایی و خدا دانسته است.